Een week na hun optredens in de Botanique stonden ISE en Arend Delabie voor het laatst tijdens deze minitour samen op het podium. Niet letterlijk samen maar in hoofdact/voorprogramma modus. De modus operandi was bekend maar ook deze keer fonkelden hun stemmen in het episch decor van de Gentse Minard Schouwburg.
Ise Smeets experimenteerde met verschillende gitaren en Arend met de piano van ISE. Het publiek leek wel de adem afgesneden maar zowel Arend als Ise konden rekenen op een uitzinnige en uitgebreide zittende ovatie die maar van de theaterzetels bleef rollen. Twee ronduit fantastische singer-songwriters uit Kortrijk en Bree, 200 km van elkaar verwijderd, hebben elkaar gevonden en stonden met een grote dosis zelfvertrouwen het beste van zichzelf te geven.
Arend droeg zijn onafscheidelijk petje en bedankte de zaal om al op post te zijn. We gaan er dan maar ook van uit dat het een kennerspubliek betrof dat maar wat blij was dat beide artiesten in een uitstekende vorm verkeerden. Arend wisselt af tussen de piano in bruikleen van Ise Smeets en zijn gitaar. Naar welk van beide instrumenten onze voorkeur uitgaat in zijn geval? Kiezen is ook bij Arend verliezen want hij slaagt er in mits de nodige vocale veranderingen de indruk te wekken naar een ‘best of songwriters’ te luisteren waarbij constant accenten verschoven worden. De fragiele piano is always on his mind en brengt herinneringen naar boven van wijlen Elliot Smith. So Close is meteen al een gitaarsong met dartele teksten of wat gedacht van “So close, she keeps me on my toes”?
Ise werd uitvoerig bedankt voor de voorbije tourmaand met de woorden “I feel sad” om ook een woordspelerige brug te leggen naar Is She Dead waarin Arend erg veel indruk maakt. Weinig zangers slagen er in zoveel variatie te leggen in de manier van zingen en dat resulteert natuurlijk in een zeer gevarieerd palet aan gitaarnummers. Hoog uithalend en alternerend heerlijk croonend leverde hij hier een stevig visitekaartje af. Hij was natuurlijk niet zomaar aangetrokken als support act want eigenlijk past zijn manier van zingen perfect bij die van Ise. Het heel emotioneel op piano gebrachte Disappear was ijzersterk. “Having lost who we were.”
Piece Of Mind was het laatste nummer op piano en is een breekbare versie van Bee Gees gezangen in een halfnaakte variant. Gelukkig ligt de klemtoon op de gezangen en niet op de broeders Gibb. Greenhouse is een kampvuurnummer waarbij je een trui extra aantrekt, een fles whiskey tussen de benen klemt en de haren van jouw lief van voor je ogen haalt want die is al gezellig tegen je aan komen liggen. “Valse hoop”, prevelde Arend en hij zette One More Try In. De gitaar jengelde maar het waren vooral de bijna venijnig gezongen teksten die het nummer extra gelaagd maakten. Single Stain was de verwachte halfrockende afsluiter en toen Arend het podium verliet kon hij rekenen op een daverend applaus dat een pak langer duurde dan bij veel support acts die we de laatste jaren zagen.
Was ISE ook bij het concert van Sabrina Carpenter? De ene blondine die ideetjes haalde bij de andere? Bij de Amerikaanse superster gaat het doek omhoog bij het handdoekmoment van Taste, in de Minard was Ise nog maar pas begonnen aan opener Powerless toen het doek achter haar ook omhoog ging. Er verscheen geen penthouse maar wel een stijlvol doek met daarop de uitvergrote grillige letters van haar naam.
De jonge Limburgse heeft ondertussen al een flinke dosis podiumervaring bij elkaar gespeeld en hoe groter de setting en de zaal waarin ze staat, des te meer indruk maakt ze. Toen ze “Goeienavond Gent” zei met vaste stem wisten we al. Dit wordt een straffe avond. Het was vooral in Dear Soul dat Ise voluit ging en de hese korrel luid opzocht in mooi contrast met de engelendeeltjes in haar stembanden.
Het traditionele rustpunt Illusion op piano werd gevolgd door onze absolute ISE-favoriet Little Girl. Deze bloedstollende gitaarballad raakt ons elke keer meer. De zachtjes voortkabbelende synth-hartslag vormde het perfecte dienblad voor een groots staaltje vocale perfectie waarbij de erg hoge uithaal in wat we als refrein kunnen omschrijven een verbluffende powerhouse van Ise maakte. Na een dankwoordje voor klankman Matthias ging Empty House op hetzelfde elan verder. Dit is een onvervalste akoestische rocker die is afgestudeerd van de Foo Fighters Academy. Als Grohl ooit ISE covert, dan zal het dit nummer worden vermoeden we.
Held You Longer op piano is één van de vele nummers waarin Ise negatieve emoties van zich afschrijft, het blijft een heerlijke voedingsbodem voor bevlogen nummers, en al zeker in singer-songwriterland. Terug met de gitaar om de frêle schouders kwam ze met een primeur aanzetten. “Vorige week zat ik in de studio, ziezo dat is de primeur”. Een portie Carpenter-humor Ise? Ze zette dan het gloednieuwe Homesick in, een nummer dat ze overigens in Brussel ook speelde. De idee achter de tekst hierbij vertoont natuurlijk veel raakvlakken met het voorlaatste nummer van de reguliere set, Suitcase Child, want beide nummers gaan over de gevolgen van de scheiding van haar ouders als jong meisje. Je hebt heimwee naar de periode bij de ene ouder als je bij de andere bent en omgekeerd. Je voelt je daarom dus nooit echt thuis.
Remember was een nieuw nummer dat de reguliere set op voortreffelijke wijze afrondde maar we mogen natuurlijk haar afscheidsbrief niet vergeten want ook gisteren stond Goodbye Letter fel indruk te maken op een ademloos toekijkende zaal. Wat op Werchter lukte moet hier ook kunnen zal Ise gedacht hebben en ze liet de zaal de outtro mee neuriën. Stoppen met applaudisseren? Daar hadden de fans helemaal geen zin in. Ise – ik speel normaal nooit bisnummers – Smeets kwam terug met de woorden ‘surprise surprise’ en we werden op nog een kersverse song getrakteerd. Try is de titel en het was pure Ise.
‘Ise Smeets’ zich ruim een uur lang en maakte nog meer indruk dan tijdens de vorige concerten. De legendarische Minard maakt vaak het beste los in artiesten en ook deze keer was het iets met duimen en vingers aflikken. “Fingerlickin’ Good” zongen Beastie Boys ook. Dit was overvloedig van toepassing op twee artiesten die toonden erg veel in hun mars te hebben, progressiemarge bij de vleet vertonen en een luide schreeuw om een band rond zich wellicht met moeite kunnen onderdrukken. Maar laat ze eerst nog maar ervaring opdoen.
Instagram: ISE – Arend Delabie
