Het Zesde Metaal, een oprechte, speelse band met een in het West-Vlaams vertolkte boodschap. De Wevelgemse Wannes Cappelle en zijn kornuiten Tom Pintens, Filip Wauters, Tim van Oosten en Robin Aerts. Je wordt er blij van, je wordt er weemoedig van (Ouder Komen), je wordt er triest van (Calais) – hun teksten slepen je mee doorheen emoties en herinneringen en maatschappijkritiek. Ook voor hen was er op Linkerwoofer laat in de middag een plaatsje gereserveerd.
Wannes heeft zelf lange tijd in Antwerpen gewoond (nu terug in West-Vlaanderen) en gaf ons te kennen dat er heel wat mensen in het publiek stonden die hij veel te lang niet had gezien.
“Zwaaien met de schoenen mag. Maar we verwachten dat niet, we zijn ook al blij als je met je kousen zwaait”, scandeerde de frontman, waarna de band vol overgave Dag Zonder Schoenen speelde.
Enkele frivoliteiten doorheen het concert droegen bij aan de sfeer. Een pandasticker, hem overhandigd door enkele tienermeisjes, werd door Wannes op zijn gitaar gekleefd. Vier kinderen werden het podium opgevraagd om ritmisch met hun armen mee te zwaaien op de muziek en zo het publiek mee te trekken. Heel fijn.
De set vloog voorbij. Ploegsteert werd aangekondigd met: “Voor volgend lied hebben jullie meer dan 10 jaar de tijd gehad om te oefenen, dus meezingen lukt wel van begin tot einde.” We kregen als publiek ook les in het zingen van lalalala…
Het ironische Naar De Wuppe was festivalsfeer in het kwadraat. Het fototoestel werd even aan de kant gelegd en maakte plaats voor danspasjes. Het publiek zong luidkeels het refrein mee. Het mocht blijven duren!
