Een jonge ambitieuze band en één van de nieuwste hypes is het Ierse Fontaines D.C., die de woede van de Brexit laten aanvoelen na Idles en Shame. We werden een klein uur lang meegevoerd, -gesleept in een intense trip van verbeten, rammelende, rommelende, energieke garagerock/postpunk, met een zinderend slot . Fris, furieus en veelbelovend dus!
Hoe het groeide .. het borrelde al van vorig jaar met dit Ierse combo uit Dublin City (D.C.), die ons lieten kennismaken met de single “Too real”. Het zat meteen goed en de doorbraak volgde. Samen met King Khan werden ze geprogrammeerd en als support evolueerden ze plots tot main-act; iedereen wilde deze jonge snaken nu wel zien.
Een volwaardige set speelden ze. De debuutplaat ‘Dogrel’ was uit en met “Big” en “Boys in the better land” was het meteen raak. Niet te verwonderen dat alle drie de nummers hier tot het laatst werd gehouden en de uppercuts waren. Een zinderende finale dus. De vijfenveertig minuten vooraf waren eerder een smeltkroes van Britpop, indie, postpunk en eightieswave . Zanger Grian Chatten is een rusteloze gast op het podium, straalt dat typisch kantje Britarrogantie uit en sleept z’n band mee in een gedreven trip en energieke opstoten. Zijn repetitieve zangstijl wordt gelinkt aan The Fall en PIL. “Hurricane laughter” en “Shashasha” openden melodieus gedreven rommelende, strakke gitaren en hitsende drummotiefjes . Op “Liberty belle” werd het tempo opgedreven. Er werd gas teruggenomen voorbij halfweg en “Roy’s tune” was het sfeervolste nummer. In het slot hadden we die garagerockandrollers. “Television screens” was er eentje bovenop, en hier kon je niet omheen een Oasis concept .
Fontaines D.C. was vorig jaar nog te zien met een Metz en Idles tijdens Les Nuits Bota. Toen al hadden we ze in het oog … Inderdaad, gejaagde post-punk met flink wat opwinding. Missie geslaagd .
Na de revelatie , kwam nu King Khan louder than death . Als een Ty segall was de King Khan al in verschillende gedaantes en projecten te zien . Een showman blijft hij ongetwijfeld. Garage/rock’n’roll, glamrock met een punky vibe. Rechttoe-rechtaan ,vunzig , rauw, ruw en toch …lieflijk, aangenaam verpakt in een dosis humor en onnozelheden . Lekker doorleefd en smerig. Geen gekheden of bizarre verkleedpartijen deze keer , maar ‘de hardrockers met een biervatbuikje’ legden de klemtoon op hun muziek en gaven met wat stijlelementen een eigen draai aan hun rock. Niet te versmaden dus voor een een goed rock’n’roll feestje.
Foto’s (c) Ann Cnockaert – Tekst: Johan Meurisse (Musiczine)
