Het is vijf jaar geleden dat Johnny Jewel met twee speerpunten van zijn Italians Do It Better-label voor een groot electropop-feest tekende in zaal Trix. We kennen hem van Glass Candy, maar vooral natuurlijk van Chromatics, de Amerikaanse electro-lounge band uit Portland met Adam Miller en de geweldige Ruth Radelet op zang. Chromatics sloten die avond in 2019 af en de band uit het Canadese Montreal van zijn vrouw Megan Louise mocht openen.
Deze band is Desire en brengt synthpop en Italo disco. Botanique wist die te strikken voor een avondje in het Museum en staat officieel als Desire with Johnny Jewel in het programmaboekje. In Trix verzorgde de beeldschone Aja Emma de backing vocals en de synths, nu is Desire een trio met Louise Eva, die voor de looks van Emma helemaal niet moet onderdoen. Desire maakte vanuit de studio in Los Angeles en Palm Springs twee platen waarvan de laatste, Escape, in 2022 en dus dertien jaar na het debuut werd uitgebracht.
Naar analogie met wat Johnny steevast doet werd nu ook een ander Italians Do It Better-renpaard van stal gehaald als voorprogramma. Orion brengt cyberzwarte electro-klanken, gebaseerd op cyberpunk en giallo’s. We maakten ons op voor Italo disco met analoge synths. Orion slaat op de zangeres Orion Rigel Dommisse, een 40-jarige Amerikaanse uit Baltimore. Orion kwam in typische coole jaren ‘50 Italiaanse maffia-stijl het podium op met een met pluimen afgewerkt gothic plunje en een vleermuis-zonnebril. We zouden nog bijna de Yamaha-draagbare synthesizer vergeten die een kermisattractie met snoezel-effect op zich was. Op een lach konden we Orion nooit betrappen, maar dat kaderde in de coole manier waarop ze achteloos wat op de synth speelde, voor zover die ook daadwerkelijk was ingeplugd op het door Johnny Jewel voorgeprogrammeerde geluidsparcours.
Geen kat of vleermuis maalde daar om want de sfeer en de nummers zijn bij de betere Italianen primordiaal en live instrumenten een futiliteit. Het tweede nummer dat ze op een steevast lijzige onderkoelde wijze, doch met hoge stem, zong was een cover van Kim Wilde’s Cambodia. Diep in de set werd de darksynth-groove feller uitgesneden en dat had een onweerstaanbaar effect op nummers als Let’s Feel The Pulse Of The Night en Cosmic Love. Onder impuls van de heerlijke animatie-backdrop, denk aan cartoons van mooie vrouwen met lange nagels, vormde Light Splash een fraai einde van wat we sowieso uiteindelijk vooral als een inleidend sfeerbeeld voor wat komen zou konden beschouwen. Orion leek ook gewoon vrede te nemen met haar status.
Johnny Jewel kwam als eerste het universum van Desire binnengewandeld en droeg een spijkerjas met de allures van een marteltuig en had zwarte stalactietentranen als extra troef uit de magische doos van zijn eega Megan Louise getoverd. We gaan haar nu gewoon Megan heten, want de verwarring met Louise Eva op de synth is anders te imminent. Beide Louisekes waren de overtreffende trap van sexy. Louise droeg een strak kort latex-jurkje en pumps. Megan vatte post aan de microfoon in een zwart crop-topje en een glimmende strakke broek en hoge hakken. Johnny had de hoogte van de microfoon slecht ingeschat want Megan sleutelde toch even aan haar statief. Al van bij openers Darkside en Black Latex was de toon gezet voor een avondje puur verlangen.
Twee weken geleden kwam de Drama Queen ep uit en Darkside is daarvan de afsluiter en in het Museum dus de opener. Uitgangspunt van elk nummer is de donkere synthbas die – voor wie oud genoeg is – we allemaal kennen van de Miami Vice-periode. Elke serie baadde in die periode in een onweerstaanbare cool. Ok, Dukes Of Hazard wellicht iets minder. Maar de Desire-nummers zijn doordrongen van de klankkleur van toen. Darkside is overigens een geweldig nummer. Black Latex opende de laatste langspeler, Escape, en heeft die typische Chromatics-drive. Escape werd overigens in een briljante ‘evil double pink splattered’ vinyl aan de merch als een zoete doughnut verkocht. Megan “burning like fire, roses still bloom, you are the sun, I am the moon” horen zingen met de verplicht onderkoelde stem is onweerstaanbaar ook al slaat de tekst nergens op.
‘Yung Prezzy’ is de bijnaam die ze privé van Johnny kreeg en ze is inderdaad ‘young and precious’ want geen vrouw in de zaal kon weerstaan aan haar immer sensuele danspasjes, sierlijke lichaam en tot de verbeelding sprekende podiumprésence. Een vrouw die van Megan een roos cadeau kreeg barstte in tranen uit van de emoties. Onnodig te zeggen dat belichting en backdrop er op gericht waren om het ranke silhouet van Megan nog mooier te doen lijken dan het al is. Liquid Dreams komt ook van Escape en weerspiegelde de dansbare en qua geluid lichtvoetiger mengtafelkunstjes van Jewel. Het oudere Mirroir Mirroir van debuut Desire leidde tot een groot dansfeest achter ons en het was speuren naar concertgangers die minder bewogen dan de verrukkelijke Louise.
“Mirror Mirror on the wall, who’s the fairest of them all”. Een heerlijk nummer over de boze koningin maar zo zag Megan er nooit uit, wel integendeel. We kregen nog een vampiergedeelte en een doodskop op het podium waarmee Megan aan het kussen sloeg maar het was toch vooral New Order’s Bizarre Love Triangle die het museum van de meest hippe eighties dance grooves voorzag. Het nieuwe Human Nature had een heel hoog Confidence Man gehalte. Of hebben de Australiërs vooral goed naar Johnny Jewel geluisterd? De nummerkeuze is geen spelbepalende factor want de meeste Desire-songs zijn redelijk vlot inwisselbaar maar de zaal kwam steeds meer in de sfeer en toen slotnummer Under Your Spell werd aangekondigd was het gejuich unaniem. Het is dan ook één van de klassiekers van de briljante soundtrack uit 2011 van Drive, met Ryan Gosling.
De dames namen afscheid en Johnny liet een indrukwekkende electro-outro op ons los. Kraftwerkiaanse toestanden vulden de zaal en Johnny stapte naar de rand van het podium en liet ons de naam van Megan scanderen. Het was zeker een originele manier om een toegift af te dwingen, maar dat hadden we allang verdiend. Saturday liet ons plots Twin Peaks binnenwandelen want we kregen beelden te zien van Fire Walk With Me. De finale afsluiter werd zo Drama Queen, het wulpse nummer dat ook de titelsong is van de nieuwe ep. De meningen waren nadien van euforische inslag. Het feit dat het trio, vergezeld door Orion, een bezoekje aan de merch bracht, zorgde voor een forse economische injectie.
Desire klinkt en ziet er uit als een droomwereld waarin fantasie werkelijkheid wordt. Niets aan de band is Italiaans, want Megan is Canadese, Johnny Texaan en Louise komt uit Londen. Ze zijn niet alleen de grondleggers van een uniek genre op zich en gezegend met een onweerstaanbare podiumflair, ze zijn ook nog eens enorm sympathiek en maken er geen punt van om met iedereen op de foto te gaan en platen te signeren. Desire is dat soort band dat de wereld nodig heeft. En dan mag Megan al eens de drama queen uithangen.
INSTAGRAM LINKS:
ITALIANS DO IT BETTER / DESIRE / LOUISE EVA / ORION
