Tekst: Patrick Bruneel / Foto’s: Bart Marescaux
Na een goed uur verse spinazie kuisen, blaadje per blaadje van het steeltje ontdoen zodat ze uiteindelijk toch voor elk van ons vijf een lepel gestoofde spinazie zou zijn én een berg afwas te hebben verzet, dan toch maar besloten om richting de Pit’s te wandelen. We moesten wel, want onze ‘zentjesmaker’ zou een plaat meehebben en we wilden het hem niet aandoen om er de hele avond mee te moeten staan blinken.
Niet dat we één van de twee aantredende bands vooraf kenden, daar niet van. En dan is het nog zo fijn om te merken dat we de juiste beslissing hadden genomen want we zagen uiteindelijk twee heel goede bands die het beste van zichzelf gaven.
Eerst was het de beurt aan de Cïtric Dümmies, wier album Zen And Rhe Arcade Of Beating Your Ass geproduceerd werd door Erik Nervous, die het voorlaatste nummer van deze Hüsker Dü-liefhebbers van wat extra synthesizerklanken kwam voorzien. De hoes is een geslaagde persiflage op het originele hoesontwerp van Grant Hart, deskundig om zeep geholpen door ene Dave Watt, zo staat te lezen op de hoes.
Egg Norton, Blod Mold en Grandt Shardt hadden er alvast zin in, ondanks de hitte. Eentje met een Hüsker Dü- shirt die lolde dat hij met zijn kaalkop ook nog op eentje van de band leek, twee in een goudkleurig pakje, als een bende carnavalsgasten die een potje punk gingen spelen. Dat deden ze dan ook, meestal in een hels tempo, dat ze zelf bij momenten om zeep hielpen door het eindeloze geleuter van de bassist die poogde grappig uit de hoek te komen. Het publiek had echter geen zin in onzin, spelen moesten ze! Toen hij begon over Hubble Bubble en of we die legendarische band kenden, en de reactie maar matig was, begonnen de Cïtric Dümmies een stukje Vengaboys te spelen. Kijk, dat was hilarisch en een goede zet tegelijk.
Een verrassing van jewelste deze band, waarvan de bassist die ook de merch verzorgde, niet alleen grappig was maar ook zeer dankbaar dat hij zoveel albums van zijn band wist te verkopen. Deze zien we hier nog terug, dat is een feit.
Erik Nervous zelf zag er een beetje nerveus uit, maar dat verdween al snel toen hij met zijn kompanen aan de set begon. Een nummer beginnen, spelen, het beu zijn en er abrupt mee stoppen en aan een ander nummer beginnen. Het deed ons denken aan de capriolen van Jad Fair en zijn Half Japanese (of ½ Japanese). Outsiderpunkrock dus, die amateuristisch lijkt maar het niet is. Aanstekelijk zelfs, ook door het bevreemdende enthousiasme van het trio, die ogenschijnlijk niet bij elkaar passen maar toch heel goed op elkaar zijn ingespeeld.
Nervous bleek trouwens hetzelfde heerschap te zijn die sinds 2021 synthesizer speelt bij The Spits. Hij woont nog steeds bij zijn ouders, een beetje als Daniel Johnston (wel minder lo-fi, even DIY) en maakt aan de lopende band liedjes over de dingen die hem bezig houden, en dat kan echt van alles zijn. R. Stevie Moore of Swell Maps zijn eveneens namen die ons te binnen schieten als we naar zijn Immaturity album luisteren. Die referenties kwamen minder tot hun recht tijdens de show, die echter gewoon een potje scheef gebrachte punkrock was. Heerlijk.
En dan moest local Fré nog beginnen met het draaien van een greep uit zijn obscure singlesbak. Blij dat we tot op den hoek waren gelopen, want we hebben heel erg genoten.
Erik Nervous: Instagram
Cirtic Dummies: Instagram
