Foto’s: Cath Van Laere
Vier jaar geleden leverde Gertjan Van Hellemont met Douglas Firs het prachtige album Heart Of A Mother af waarop hij het verlies van zijn moeder en grootmoeder verwerkte, maar waar hij het eveneens had over het gelukzalige gevoel om vader te worden. Met de opvolger Happy Pt. 2 heeft Van Hellemont het opnieuw over geluk vinden na diep verdriet, en is de man (jawel!) opnieuw vader geworden, en deze keer van een tweeling.
Deze -misschien wel mooiste plaat van Douglas Firs – kwam Gertjan in De Casino voorstellen met zijn vertrouwde band Sem Van Hellemont, Laurens Billiet, en Simon Casier met pedalsteel-wonder Bart Vervaeck. Op de vorige tour werd de band vergezeld door Roos Denayer (Rosa Butsi) (die ook te horen is op het prachtige Lazy Heart) maar deze keer krijgt de band het gezelschap van Manon Gögös (Pehza) op saxofoon, keyboards, gitaar en achtergrondzang.
Het voorprogramma werd verzorgd door de in Barcelona geboren singer-songwriter Bianca Steck, die via Engeland en Duitsland nu in Brussel woont. Met haar intieme en soulvolle songs was ze in 2023 één van de winnaars van Sound-Track. Steck zit overigens op Unday Records waarop haar nieuwe plaat zal verschijnen.
Bianca begeleidde zichzelf op keyboard en gitaar en ze had Marthe Van Droogenbroeck (Minla) mee die haar bijstond op backings, keyboards, trompet en bugel. We kregen meer intieme versies van haar songs, die op zich al heel broos en breekbaar klinken. De nummers liggen ergens tussen Heather Nova en Emiliana Torrini, dus laten we het maar dromerige folky dreampop noemen. Maar dankzij de prachtige aanvulling van Van Droogenbroeck met haar trompet/bugel kregen de meeste songs een mellow jazzy randje dat zeker een meerwaarde was.
We kregen een combinatie van ouder werk zoals één van haar eerste singles Love Can Be en het prachtige Nostalgia gecombineerd met onuitgegeven materiaal en het wondermooie Old Fashioned Parade dat op het debuutalbum zal staan. Na dit optreden zijn we alvast benieuwd hoe dat zal klinken. Haar songs zijn zeker boeiende pareltjes en door haar zachte warme stem heeft ze er zeker in Sint-Niklaas een paar nieuwe fans bijgekregen.
Douglas Firs begon de set eveneens heel breekbaar met het oudje Pretty Legs And Things To Do uit het debuutalbum Shimmer & Glow. Van Hellemont kwam solo het podium op met akoestische gitaar, maar al gauw kwam de volledige band het podium op. Deze knappe opbouw zorgde dan al voor intens kippenvel en het optreden was nog maar net begonnen.
Ook met het nieuwe album met Just To Get It Right merkten dat elke noot perfect zat en dat de backings van Casier, Sem en Gögös magisch klonken. Ook de pure americana van Magazine maakte indruk en het bloedmooie Lazy Heart waar Gertjan werd bijgestaan door de prachtige stem van Gögös en het publiek een koortje vormde was subliem. Daarna werd het publiek getrakteerd met songs van het vorige album (One Day, I Could Fall In Love With You en Delighted waarbij Vervaeck een hoofdrol kreeg met zijn prachtige pedalsteel-klanken).
Met I Miss You kregen we het droevigste nummer van Douglas Firs waar de melancholische saxofoonklanken een prachtige combinatie vormden met de pedalsteel. Nog meer schoons volgde met een intieme versie van Montreal dat Gerjan solo bracht op zijn akoestische gitaar, en daarna het intens mooie It Isn’t Me waarbij hij enkel werd bijgestaan door de pedalsteel en Manons sublieme backings. Het bleef daarna intiem met The Waiting Round waar de stemmen van Sem, Simon en Manon die het nummer naar een hoger niveau tilden. What If I Can is zeker een van de mooiste songs van Douglas Firs, maar dankzij de inbreng van de bugel van Casiers en de sax van Gögös klonk alles nog intenser. Daarna mocht het allemaal iets vrolijker met Back To That Day, waarbij het publiek weer als koor mocht fungeren. Met Start Again wist Douglas Firs ons te verzekeren dat vrolijk, snedig en episch de perfecte elementen zijn van een unieke song.
Stilletjes aan gingen we dan naar het einde van de set met het meeslepende Caroline en een extra lange versie van publiekslieveling Judy. Natuurlijk kregen we nog een bisronde met het prachtige slaapliedje Rock to Sleep dat Gertjan solo bracht op akoestische gitaar en waar het publiek de andere arrangementen mocht zingen. Die rol van het publiek werd in de laatste strofe overgenomen door de band en daarna kregen we als uitsmijter nog How Can You Know.
Wat een mooie avond was dit weer. Bianca Steck wist het publiek te raken met bloedmooie breekbare songs en die waren zeker de perfecte opwarmer voor wat nog ging komen. Douglas Firs bewees nogmaals dat het een band is met stuk voor stuk geweldige muzikanten en dat elke song van hen een Belpop-klassieker zou moeten zijn. Voor ons blijft het vreemd dat Douglas Firs niet op de grote festivals staat, want wat zij brengen is van zo’n hoog niveau dat sommige bands zelfs niet halen als headliner…
Bianca Steck: Facebook – Instagram
Douglas Firs: Facebook – Instagram
