Op de tonen van het plaatje Verliefd Op Chris Lomme (De Kreuners), worden we ontvangen door het gisteren nog 68-jarige, maar ondertussen 69 geworden jonge veulen Gust De Coster.
Want wie zou deze Belpop 80’s Tour beter kunnen begeleiden dan de uitvinder van de term ‘Belpop’ himself? Hij kondigt aan, draait fijne eighties deuntjes tussendoor, doet er nog een quizje tijdens de pauze bovenop en interviewt Jo Lemaire, Elisa Waut, Marcel Vanthilt en Peter Slabbynck op het podium, tussen hun optredens door.
Onze fotograaf was er 2 weken geleden in Brugge al eens bij, maar vandaag is wel een erg speciale dag, want het is exact 40 jaar geleden dat het woord ‘Belpop’ voor de eerste keer werd uitgesproken én dit dan nog wel in de Week Van De Belgische Muziek.
Elisa Waut a.k.a. Elsje Helewaut mag de spits afbijten wat betreft de interviews. Ze vertelt dat de nummers uit de jaren 80 nog fris in het geheugen zitten, ondertussen misschien zelfs in haar genen. Ze won in 1984 Humo’s Rock Rally, waarna ze een mini-album – dat ze toen een “albumette” noemden – uitbracht met Dirk Blanchart. Dat allemaal in een tijd dat je nog heel lang in de studio mocht vertoeven. En ‘heel lang’, daarmee bedoelen ze ‘écht lang’. Zoals in “zo’n 80 dagen”. Iets waar menig jonge artiesten nu enkel kan van dromen.
Het eerste optreden was van Jo Lemaire, die de passie voor haar muziek nog steeds in haar woorden en guitige ogen laat spreken. Ze opent met Tentations, waarbij de zwoele saxofoon en het kenmerkende Lemaire-kreuntje, haar teksten kracht bij zet.
“Het begon toen ik 13 was”, vertelt ze, “en ik op tv beelden van Woodstock zag. Ik zei tegen mijn ouders: ‘Dat wil ik ook doen!’”, waarop de tophit uit 1981 (een cover van Serge Gainsbourg) Je Suis Venue Te Dire Que Je M’en Vais, volgt. Het blijft een intense track, hoewel de “Oohs”, het gefluit en in het algemeen het geluid van Jo Lemaire vanavond toch wel wat gedateerd klinkt, alsof we dit toch al een hele tijd ontgroeid zijn.
De volgende twee nummers zijn van haar Concorde-album (1983): Parfum De Rêve – dat ze haar Peter Pan-song noemt, waarmee ze de onschuld vasthoudt – en La Memoire En Exile, waarmee ze droomt over een wereld zonder grenzen en vooroordelen. “Ik wil mijn geheimen bewaren, maar zeker niet in een verleden leven”, voegt ze er aan toe.
Iedere artiest brengt ook een cover van een overleden Belpop-artiest. Lemaire koos voor Opération Coup De Poign van 2 Belgen (1981).
Gust De Coster krijgt het even niet makkelijk als interviewer, want hoewel hij Marcel Vanthilt erg goed en lang kent en al talloze projecten (bv. Get Sprouts!) met hem liep, neemt Vanthilt wel erg graag het woord over van De Coster. Maar één van hun eerste radioprogramma’s Na De Kater Weer Dronken herinnert hij zich niet meteen. Wél hoe dronken ze toen wel raakten, nog voor de radioshow begon, als de ‘aperitiefvergadering’ om 11 uur gepland stond.
Op een bepaald moment werd Marcel lichtman bij TC Matic. Hij vertelt hoe hij als jongeman uit Leopoldsburg terechtkwam bij Arno in Oostende. “Ik studeerde in Brussel en ging daar meteen uitzoeken hoe ik in contact kon geraken met de muziek- en radiowereld, want dat interesseerde me veel meer dan mijn studie. Ik begon te schrijven voor het muziekmagazine Riff en mocht naar Oostende voor een interview met Arno. Uiteindelijk ben ik daar 3 dagen blijven plakken, waardoor ik ook met Arno naar de repetitie ging en kon zien hoe muziek gemaakt werd.” De trigger waardoor Marcel zelf muziek begon te schrijven.
Elisa Waut – die in totaal 7 albums maakte – zorgt voor een volgende streep muziek. Wanneer ze Russia laat horen, valt meteen op hoe tijdloos sommige nummers blijven klinken en dat geldt ook voor Four Times More. Ze vertelt dat het nummer gaat over iemand die net voor zijn dood zijn engelbewaarder ontmoet die hem nog 4 keer van de highlights van zijn leven laat genieten. Gebed in doffe beats, wijze synthmelodieën en een stem die op een vreemd charmerende, kille manier toch enorm zwoel klinkt.
De andere twee tracks hebben dat tijdloze karakter minder sterk: After Today is wellicht het meest poppy nummer van Elisa Waut en werd geschreven na de dood van haar opa. Voor zijn Film Sailors Don’t Cry vroeg Marc Didden aan Elisa Waut en Raymond Van Het Groenewoud om de titeltrack te schrijven, wat een melancholisch zeemanslied oplevert, met vrolijke accordeon en snel pizzicato snaarwerk. De cover die Elsje koos, zorgde voor een knappe versie van Beats Off Love van Nacht Und Nebel, voorzien van erg mooie saxofoonaccenten.
Net voor de pauze neemt Gust De Coster het weer even over, om Jo Lemaire zijn nieuwsgierigheid voor te leggen.
Zo komen we te weten dat ze – hoewel ze daar niet naar uitkijkt – haar laatste optreden liefst met een intieme bezetting zou spelen. Puur, zodat alleen de emoties nog tellen.
Peter Slabbynck – al meer dan 40 jaar frontman van Red Zebra, maar ook 1/3 van de nieuwe EBM-formatie Pesch – durfde in zijn beginperiode wel eens wat fake news de wereld in te sturen, in de hoop zo meer gedraaid te worden op de radio, zo blijkt uit het interview.
In 1980 zat hij met Red Zebra in de preselecties van Humo’s Rock Rally, samen met The Machines die toen wonnen en De Brassers die de publieksprijs wegkaapten. Red Zebra won niets, maar dat was voor hun tophit Can’t Live In A Living Room, dat oorspronkelijk een B- (of zelfs C-) kantje was van de single Innocent People. Mooi terugblikken op Seaside Festival in 1982, waar ze het podium deelden met de Simple Minds. Met enige heimwee denken aan het ogenblik dat bassist Chery Derycke de band verliet om zijn muzikale én ook amoureuze hart volledig te vinden bij Elisa Waut.
Marcel Vanthilt heeft niets of niemand meer dan een cassettespeler nodig, want hij palmt het podium meteen in met flair en een tape uit 1983. Er druipt er nog steeds een heerlijk punkgehalte van deze man, in zijn sound, bewegingen, teksten, charisma.
Ik Sta Scherp was een eerste signaal dat hij liet horen, waarmee meteen duidelijk was dat hij voor ons het hoogtepunt van de avond was. De Arbeid Adelt!-hit De Dag Dat Het Zonlicht Niet Meer Scheen mocht uiteraard niet ontbreken, waarna de titeltrack van het gesmaakte mini-album (met Jean-Marie Aerts) Jonge Helden klonk, voorzien van een spoken word-intermezzo over de (voorbije?) Corona-periode, die voor Vanthilt als een kleine oorlog aanvoelde, maar waarmee hij ons ook de ware betekenis van het woord ‘booster’ toelicht: een massagestaaf voor vrouwen!
Hij geeft zelf aan dat er op het album Le Chagrin En Quatre-Vingts wat ‘foute’ en vooral rare nummers staan. In één van de opnames krijgen we een telefoongesprek te horen waarin men over eten en een trouwfeest praat te horen, experimenteel tot muziek verwerkt. Voor Waar Wacht Je Nog Op wordt hij op het podium bijgestaan door Frits Standaert op gitaar (Red Zebra en Oorpool).
Zijn cover-nummer is een eerbetoon aan de overleden Willy Willy. En over de track die hij uitkoos, brengt hij een knap verhaal mee. Toen Willy Willy gitarist was bij Arbeid Adelt!, werkten ze op een bepaald moment samen met zangeres Dani Klein (Vaya Con Dios). De vlam tussen Dani en Willy wakkerde meteen aan, maar de relatie tussen hen bleef niet duren. Daarna vond Dani Klein een nieuwe liefde bij Dirk Schoufs en de Vaya Con Dios-hit Just A Friend Of Mine vertelt het verhaal van de eerste ontmoeting tussen hen, waarbij Willy Willy steeds opnieuw ergens bleef opduiken. Toen Schoufs vroeg wie die man was, antwoordde Klein “Just A Friend Of Mine”.
He said, “Who’s that guy with the funny smile?”
She said, “He’s just a friend of mine”
Met die woorden zet Vanthilt een sobere, bijna droefmooie versie van een prachtig nummer neer, waarna het de beurt is aan Red Zebra, die hun grootste hits laten horen uit hun Belpop-carrière.
The Art Of Conversation, van op hun album Bastogne, Shadows Of Doubt dat zijn titel leent aan een Hitchcock-film en top-hit Can’t Live In A Living Room: één voor één nummers die nog heel vaak op de radio, fuiven en live op podia klinken.
Een zeer mooie versie van het zachte Beirut By Night, dat onder accordeonbegeleiding van Ad Cominotto perfect paste in de intieme setting. Een ingetogen firework-momentje toch wel.
Peter Slabbynck had eigenlijk Pick It Up van The Employees willen coveren, maar omdat hij die woorden niet meer dan 3 keer na mekaar kon zingen zonder struikelen, koos hij Hey Ronny uit, waarin een knap contrast klinkt tussen de sterke, rauwe vocalen die Peter laat horen en de hoge, zuivere backings die Sam Claeys daarbij voegt.
Naar het eind van de avond toe, komt de hele Belpop 80’s Tour-band het podium op, met toch ook wel wat indrukwekkende muzikanten: multi-instrumentalist en vanavond vooral saxofonist Hans Helewaut (broer van én muzikant bij Elisa Waut), Ad Cominotto aan de toetsen en op accordeon (Pas De Deux, Arno, Charles Et Les Lulus…), Sam Claeys op bas en gitaar (Red Zebra) en gitarist Frits Standaert (Red Zebra, Oorpool). Als climax brengen ze met de vier artiesten een krachtige versie van TC Matic’s Oh Lalala C’est Magnifique, waarna ze als bisnummer nogmaals Opération Coup De Poign (2 Belgen) laten horen.
Een avondje nostalgisch terug naar de jaren 80? Check! Merci, merci. C’était magnifique, ce soir! En dan nu: back to the future!
