Sold out en Equal Idiots zijn twee begrippen die tegenwoordig zeer goed samen lijken te gaan, en dat was in Gent niet anders. Er kon geen kat meer binnen in Nest en de Democrazy-organisatie mag zich achteraf gelukkig prijzen dat ze nog een zaal hebben, want het voormalige Gentse bibliotheekgebouw daverde op zijn grondvesten door de moshpit die de twee sukkels uit de Kempen (hun woorden, niet de onze!) in gang duwden.
Maar alvorens we het over Thibault en Pieter hebben, toch maar eerst eens over het voorprogramma, want dat was minstens even imponerend. The Very Very Danger is het nieuwste project van Ian Clement die je wellicht (dat hopen we toch) kent van Wallace Vanborn.
Wie zich een beetje thuis voelt in de Gentse undergroundscène zal beslist het trio al eens aan het werk hebben gezien. Zichzelf serieus nemen doen ze niet, dat is wel het minste dat je kan zeggen van een drietal dat het muzikale landschap binnenstapt als Bear, Bunny en Kitty. Maar wat een geluid hebben die beesten zeg!
Gekleed met flapoortjes (dat hoort nu eenmaal bij beesten) zorgden de drie voor een heerlijk half uur lawijt. Mortarpop noemen ze het zelf. En neen, vraag ons nu niet wat ze daarmee bedoelen. Belgische indiepop is nu eenmaal een categorie met een hoek af (gelukkig maar!). Alles moet kunnen, zelf een nummer in het Japans. En hoe dat nu klinkt? Wel, zeg aan Kapitan Korsakov dat ze moeten klinken als The Stooges en het zou kunnen dat je bij The Very Very Danger uitkomt. Binnenkort verschijnt er een ep, momenteel moet je het stellen met t-shirts en baseball caps. We doen een voorspelling…het zal niet lang duren vooraleer The Very Very Danger een eigen show heeft en die net zoals het olijke duo uit de Kempen kan uitverkopen. Wedden?
Om klokslag negen weerklonk plots The Pina Colada Song van Rupert Holmes. Een verschrikkelijk fout nummer uit de jaren 80, maar sinds kort het startsein voor de Equal Idiots.
Er is al veel gezegd en geschreven over Thibault Christiaensen en Pieter Bruurs, maar als je in een recordtempo het kan maken van een schuur in de Kempen tot de grootste clubs van Vlaanderen dan heb je niet alleen talent, maar ben je ook zeer goed bezig.
Meteen vanaf Cover The Corpse zat de sfeer, en vooral het meer dan sublieme geluid, er meer dan goed in. Geen verrassingen dat niet, maar dat wilden we ook niet. Wel de typische garagerock van de twee die zich typeert door zelfrelativering en die typische stemvervormingen…kortom, Equal Idiots zoals de Equal Idiots dienen te horen!
De immer enthousiaste Thibault, uiteraard met de tong uit de bek, dankte meteen Gent voor de uitverkochte show. Styx werd ingezet, één van die songs die twee jaar geleden nog op een cassette stond op het Belgische garagepunklabel Oddie Records. Je kan veel zeggen over Equal Idiots, maar je kan of mag nooit beweren dat ze zichzelf door het succes ooit hebben verloochend. En dat siert hun niet alleen, maar maakt hun ook groots.
Aanstekelijke garagepunk naar het grote publiek brengen zoals Hippie Man. Uiteraard één van de eerste songs waar het publiek begon op mee te zingen. Grappig, en doet wat rock ’n roll moet doen: je adrenaline bezorgen.
Pump up the volume. Bij Seduction Of Judas klonk alles lekker hard. Fuzzgitaren die door je lijf sudderen. Wanneer Thibault aankondigt dat het tijd is voor een traag nummer en Pieter plaats neemt achter zijn glockenspiel weet je dat het tijd is voor Toothpaste Jacky. Deze song zorgt er misschien wel een beetje voor dat de vaart voor een drietal minuten uit het concert is verdwenen, maar anderzijds zo’n track waarvan je hoopt dat ze in de toekomst meer gaan schrijven. Gewoon omdat ‘em goed is!
Veel tijd om te chillen was er niet. Onmiddellijk daarna werd Kill The Night ingezet, nijdig achterna gezeten door Salmon Pink dat nog even heerlijk klinkt als toen we het hun hoorden doen op de finale van Humo’s Rock Rally, ondertussen ook bijna twee jaar geleden.
What You Gonna Say en Money Man, ze werden (uiteraard) allemaal gespeeld, en voor wie er aan mocht aan twijfelen, Equal Idiots is fun! Het kot afbreken, gelukkig voor de Democrazy niet al te letterlijk. Tijdens Butter (Up Down) was de zaal één moshpit geworden en ging Thibault zijn ondertussen klassiek geworden weddenschap aan. Een fan uit het publiek uitnodigen om wat te jammen (een B-akkoord blijkbaar) terwijl Thibault zich al crowdsurfend naar de bar liet leiden. En ja, het lukt hem altijd!
Equal Idiots weten ook dat je een rock ’n roll-feestje niet eindeloos hoeft te rekken, en dus lieten ze sleet geen kans en verdwenen na zo’n drie kwartier achter de coulissen. Voldaan, behalve die twee crowdpleasers natuurlijk. De hilarische versie van Ca Plane Pour Moi en die ene song die ondertussen iedere peuter kan meebrullen (maar het blijft één van de songs van het jaar): Put My Head In The Ground.
Van de obscure underground naar de hoogste regionen van de hitlijsten zonder ook maar één cel van je eigen zelf in te leveren. Je moet het maar doen!
DIDIER BECU
