Na een stilte van zeven jaar loste Explosions In The Sky vorig jaar hun achtste studioplaat (soundtracks niet meegerekend) End. Een titel die gelukkig niet verwijst naar het einde van deze Amerikaanse instrumentale postrockband maar het is een conceptplaat met ‘het einde’ (de dood, of het eind van een vriendschap of relatie) als thema. De band stelde het album voor in ons land met twee zeer straffe concerten (in De Roma en in l’Ancienne Belgique) en deze zomer kwamen ze terug voor twee optredens: op het Leuvense M-idzomer Festival en in het feeërieke OLT Rivierenhof.
Wij trokken naar het Rivierenhof omdat in die bijzondere omgeving de songs van Explosions Of The Sky heel goed tot zijn recht konden komen. Elias Devoldere mocht met zijn soloproject Elias de avond openen. Devoldere kennen we als drummer van Nordmann, Robbing Millions, John Ghost, SUWI en Hypochristmutreefuzz maar zijn solocomposities zijn toch iets helemaal anders. Op zijn vorig jaar verschenen debuutplaat Bloomed > Exploded experimenteerde hij met soundscapes, ritmes en samples, leunde hij dicht aan bij James Blake en stak hij er dezelfde avontuurlijke sfeer van David Bowie‘s Blackstar in.
Devoldere had in het OLT zijn SUWI-collega Cyriel Vandenabeele bij voor de gitaarpartijen en Nordmann-collega Dries Geussens die de bas- en keyboardpartijen voor zijn rekening nam. In april vorig jaar stelde Elias zijn debuut voor in Trix en daar merkten we op dat nog niet alles 100% liep maar nu in het Rivierenhof klonk alles subliem. Het trio vulde elkaar knap aan zodat we een heel mooi geheel kregen. De breekbare zang van Devoldere klonk warm en ingetogen en de avontuurlijke arrangementen waren daar een knap tegengewicht bij.
Elias zong niet alleen wondermooi maar hij combineerde dat dan ook voortreffelijk met zijn geweldig drumwerk. Vandenabeele is een straffe gitarist en kleurde de songs in met zalige gitaarpartijen terwijl Geussens de strakke groove er inhield en er hier en daar een zalige soundscape in gooide. We waren al fan van Elias maar dat is met dit optreden alleen nog intenser geworden. Het publiek was duidelijk naar het OLT afgezakt voor Explosions In The Sky en had spijtig genoeg niet veel oog en oor voor dit fantastische trio. Wij genoten wel ten volle van de veel te korte set van Elias en co en kijken al uit naar een volgende plaat van dit talent.
In de studio is Explosions In The Sky een viertal maar om die geweldig sound live neer te zetten mag Jay Demko altijd mee om extra keyboard-, bas- en gitaarpartijen te spelen. Dat was ook in Antwerpen het geval. Het vijftal uit Texas had zich heel dicht bij elkaar gezet vooraan zodat de andere helft van het podium achteraan niet werd gebruikt en de band zo ook dicht bij het publiek stond. Dat zorgde voor een intieme setting, ook al kunnen we de sound van Explosions nu niet echt intiem noemen.
De vijf muzikanten betraden het podium klokslag om 21 uur. Munaf Rayani begroete het publiek en zei dat ze 15 jaar geleden ook al in het Rivierenhof speelden maar dat er toen maar weinig volk was. Maar nu was het OLT wel heel goed gevuld dus kunnen we aannemen dat de band eindelijk doorgebroken is. Dat is ook niet verwonderlijk. Rayani en zijn makkers Chis Hrasky, Michael James, Mark Smith en Demko zetten altijd sublieme optredens neer en elk optreden heeft een andere playlist waarbij ze alle nummers door elkaar laten lopen.
Dat was ook het geval in het Rivierenhof waar we een set kregen van een uur en een half met negen ijzersterke songs die tot een mooi intens geheel gekneed waren. De muzikanten keken niet naar elkaar maar wisten precies wat en hoe er ging gebeuren, zonder woorden of een blik uit te wisselen. Dat alleen al is uniek en ongezien. Zeker als je weet hoe complex hun songs in mekaar steken. Telkens bouwen ze elke song mooi op met kleine details die samen één groot indrukwekkend geheel worden.
De prachtige setting van het OLT in combinatie met die indrukwekkende songs en sound had iets magisch en ontroerde. Deze heren weten hoe ze stevige postrock kunnen neer zetten maar ze weten er steeds ook subtiliteit in te houden zodat de balans perfect is, wat we niet van iedere postrockact kunnen zeggen. Het album End stond niet echt centraal. Daar kregen we alleen het warme Loved Ones en het mysterieuze The Fight uit. Dan stond het 21 jaar oude The Earth Is Not A Cold Dead Place meer in picture met de klassiekers First Breath After Coma, Your Hand In Mine en The Only Moment We Were Alone. Verder kregen we nog prachtige versies van The Birth And Death Of The Day, Yasmin The Light, Magic Hours en Let Me Back In.
We zijn er nog steeds van overtuigd dat perfectie niet bestaat maar Explosions In The Sky kwam in het Rivierenhof toch wel heel dicht tegen de ultieme perfectie. Het was genieten van begin tot eind van al het moois wat er passeerde. En ja, Elias en co zorgden voor kippenvel dus was het gewoon een topavond met alleen maar toptalent.
Elias: Facebook – Instagram
Explosions In The Sky: Facebook – Instagram
