Met de passage van de legendarische Einstürzende Neubauten zette Gent Jazz een punt achter een druk bijgewoonde en bijgevolg succesvolle festivalweek. Druk bijgewoond aangezien de programmatie al langer dan vandaag een stuk breder uitvalt dan all things jazz. Wat anders te denken van een line-up waar o.m. de anarchistische hemelbestormers van Hypochristmutreefuzz, het hyper-eclectische Archive en Einstürzende Neubauten’deel van uitmaken? Allemaal zo jazzy als het reservewiel van uw vermaledijde SUV. Helemaal niet dus.
Ook voor schrijver deze geldt nog steeds Johnny Hates Jazz, maar neen zeggen tegen een dergelijke affiche ter hoogte van de eigen achtertuin is verrekte moeilijk. Naar de Bijloke dan maar voor het eerste Neubauten – optreden in Gent sinds 1991.
Voor het orgelpunt van Gent Jazz kozen Blixa Bargeld & co niet voor een greatest hits set of een andere easy way out. De tegentonen en de wild roterende slijpschijven uit de eerste jaren van de Berlijnse dwarsliggers tekenden volledig afwezig – het dwarsliggen zelf gelukkig niet – maar de twee uur durende bloemlezing uit het repertoire was voor het overige volkomen verdedigbaar.
Tragische schoonheid werd bereikt met een quasi perfect evenwicht tussen industrial ambient – silence is sexy – en het betere smijt- en klopwerk. Zo begon de show ook; sereen en ingetogen met de sonarbleeps die de ruggengraat vormen van The Garden om meteen over te schakelen naar een stevig potje Stahlmusik en ritmisch schelden met Haus Der Lüge, van het gelijknamige album uit ’87. Hier leben die Blinden die glauben was sie sehen und die Tauben die glauben was sie hören. Dertig jaar oud maar relevanter dan ooit in deze Trump-tijden.
Anderhalf uur kregen de Neubauten toegemeten voor de wandeling door het eigen oeuvre. Bisnummers incluis werd er echter vlotjes richting zwei stünden gegangen. Je bent koppig-eigenwijs of je bent het niet. Gelukkig liet de organisatie betijen.
Vier bisnummers rondden het optreden af met een opmerkelijke evocatie van Silence Is Sexy, bij ons weten het enige nummer ooit waarin een brandende sigaret wordt ingezet als instrument. Even zo opmerkelijk in de bisronde: een kaler dan kale versie van Salamandrina – een regelrechte oorwurm trouwens – waarin de vuilbekkende chaoten van weleer zich aandienden als de Berlin Choir Boys.
Met de Teutoonse dramatiek van Redukt, de fors kletterende hard/zacht – schema’s geïntegreerd in één nummer, werd afscheid genomen van het Gentse publiek. Waarna een welverdiende ovatie volgde. Johan Cruyff wist het de mensheid al te zeggen; aan het einde van het spelletje winnen de Duitsers. Dat was zaterdag niet anders. Indrukwekkend concert, goed voor een reeks kippevelmomenten hors catégorie.
