Iedereen heeft zo zijn eigen idee over muziekbeleving. Toen we bij de Handelsbeurs aankwamen en een plekje zochten om de fiets achter te laten, viel ons oog op een ouder koppeltje dat op de kiosk op de Kouter met zijn tweetjes een tango aan het dansen was. Een vertederend beeld dat in sterk contrast stond met wat er zich een halfuur later in de Handelsbeurs zou afspelen. Niet dat daar geen emoties aan te pas kwamen, integendeel, wel omdat er drie bands op het podium stonden die voor een salvo decibels kozen om de muzikale ziel te laven.
Niet meer dan normaal, want de concertzaal was voor één avond het bezit van Dunk!festival, bijna twintig jaar de veilige thuishaven voor alles wat zich groepeert onder de noemer postrock, postmetal, drone, ambient en alles wat (positief) tegendraads is.
Turpentine Valley mocht als enige Belgische band op de affiche de registers open. Op zich geen verrassing, want hun debuut ETCH verscheen destijds op Dunk!Records. Het is nooit eenvoudig om te openen, zeker niet wanneer menig concertbezoeker eerst nog een bezoekje wil brengen aan de nabijgelegen bar, maar de drie deden het wel.
Te merken aan de vele t-shirts kon de band uit Zulte – je moet van ergens komen – rekenen op een horde trouwe fans. Volledig instrumentaal en met het soort muziek dat onvermijdelijk gelinkt wordt aan Godspeed You! Black Emperor. Maar wat zou het? Iedere postpunkband wordt nu ook eenmaal tegen wil en dank met Joy Division vergeleken. Iedere seconde ging door merg en been, Turpentine Valley weet verdomd goed waarmee ze bezig zijn en vooral hoe ze je moeten raken. Gebuisd als het over originaliteit gaat, glansrijk geslaagd (zelfs met twee kussen van de juffrouw) als we het over klasse hebben.
Tijd voor Insect Ark. De band waarover het meest gesproken werd. Niet zozeer wegens hun muziek, want met gemak overklast door Turpentine Valley en een uur later door EF, maar wel in welk vakje je de band rond Dana Schechter (Swans) en Tim Wyskia (Khanate) moet onderbrengen.
Behalve dat lapsteel-muzikant Lynn Wright veel op Björn Soenens lijkt (niet onze grap, wel die van onze DaMusic-collega!) werd er vooral met de term no wave gegoocheld. De muziek van het trio schuurt bij momenten aan met het geluid van UT, zelfs met de begindagen van Patti Smith en zelfs wat krautrock, maar misschien lag het aan de tornado die komen zou – of wie weet de tango in de kiosk – maar Insect Ark verslikte zichzelf veel te veel in moeilijkdoenerij en vooral een veel te monotoon geluid om een uur de aandacht gaande te houden. Gelukkig waren er grapjes over VRT-journalisten om de verveling te doorbreken.
Van verveling geen sprake bij EF. Zelden zo’n neerbuigende band gezien, hun liveplaat heet dan ook niet voor niets We Salute You, You and You!
Afkomstig uit Gothenburg en al meer dan 20 jaar het schoolvoorbeeld van hoe intense postrock moet. Intense gitaren, een wonderschone cello en een perfecte balans tussen agressie en melancholie. De Zweden gedroegen zich als een nietsontziende pletwals. Alleen doorgewinterde fans wisten welke track de revue passeerde. Niet dat het daarom ging, EF was er op uit om met geluidsalvo’s – en uitgekiende elegantie het donkerste uit je ziel te halen. Na anderhalf uur EF zag de wereld er niet meteen meer rooskleurig uit, maar we hadden ten minste een kompaan voor de dystopische afdaling naar het onvermijdbare vagevuur. Dank je wel Dunk!, We Salute You, You and You!
Instagram: EF – Insect Ark – Turpentine Valley
