Klein, warm, gezellig… Ik weet niet welke term Café Café het best omschrijft. Wat ik wel weet, is dat de alternativiteit van het cliënteel afdruipt. Geweldig! Ik bevind me in het hartje van Limburg: Hasselt. Op nog geen twee minuten wandelafstand van het Kolonel Dusartplein. Toch wat afgelegen van de menigte, wat de sfeer zeker bevordert. Vandaag op het schema: DVKES. Een band die je niet onder één genre kan vatten. Is het nu rock? Of pop? Psychedelica zou ook wel kunnen. Laten we besluiten dat deze jongens niet vies zijn van wat afwisseling. Niemand die dat erg vindt, hoor.
Als ik Café Café binnenkom, zijn de jongens bezig met de soundcheck. Eerst maar wat te drinken bestellen. Mijn stembanden moeten goed gesmeerd zijn om straks te kunnen meezingen. Het moment van de waarheid. Frontman Joos Houwen heet iedereen welkom en besluit om er direct in te vliegen met een strakke dansplaat: Mockingbird, gevolgd door de klassieker Dirty D van de eerste ep. Goed begonnen, is half gewonnen.
Bij het wisselen van gitaar, struikelt Joos over de microfoon die de drums door de boxen geleidt. “Heeft iemand het gezien? Nee? Fjoew.” Hij deelt even mee dat sinds vorige maand de nieuwe plaat Push Through uit is. Voor de geïnteresseerden te koop aan de merchandisestand, na het optreden.
Tegen het einde grijpt frontman Joos terug naar zijn oude vertrouwde Fender Jazzmaster voor de überhit Lucy Called My Name, bedankt hierna iedereen om zo talrijk aanwezig te zijn en besluit om nog een laatste keer alles te geven. Dit met Apoca-Lips dat ze feilloos laten overgaan in The Boy Who Cries Wolf (dat trouwens gratis te downloaden is via hun website).
Dit is er eentje om te onthouden. Na nog even te blijven hangen in Café Café, besluit ik het Hasseltse nachtleven eens wat beter te leren kennen. De details zal ik jullie maar besparen.
