Humo: 4 sterren, Dansende Beren: 4 sterren, Indiestyle: 4 sterren, en wij noemden Album een plaat om van klaar te komen. De verwachtingen voor de albumrelease van dirk. zijn dus bijzonder hoog gespannen.
Support act van dienst is Six Hands, 3 jonge kerels die instrumentale,funky rock brengen. Af en toe laten ze zich zelf verleiden door een jazzakkoordje. Het trio is uitstekend op elkaar ingespeeld, en dat resulteert in een uiterst strakke set. De drummer raakt de hi-hats aan een duizelingwekkend tempo terwijl de gitarist met zijn vingers een aardige Woody Woodpeckerimitatie neerzet. Misschien mist Six Hands wat stevige vocals om de songs meer punch te geven. Hoe het ook zij, aardige opener van een steengoede avond.
Nu, waarvoor iedereen kwam: dirk. De tickets verkochten in sneltempo, en het optreden werd verplaatst naar de grote zaal. Ook die was in een dag uitverkocht. Voor de creatievelingen werd er een knutselhoek voorzien, met kleurplaten van de bandleden van dirk.
Op de tonen van Que Sera Sera bestijgt het viertal uit Tielt het podium. En dan vliegen ze erin met Waste. Een vlammende start voor dirk. Het is duidelijk dat het publiek zijn huiswerk heeft gemaakt en het halfuur aan creatieve lekkernij uitvoerig heeft geproefd. Na Sick ’n Tired komt Milk. Melk uit de borst van moeder belpop, lijkt het wel.
Een instant klassieker, en dat wordt nog maar eens duidelijk wanneer frontman Jelle Denturck de woorden “I want you to milk me / I like dairy porn” de zaal inbrult. Of “solitude is easy, just do it on your own”. De gevatte teksten staan in schril contrast met de uiterst flauwe humor van Denturck die blijkt uit zijn bindteksten. Ach ja, of zijn mopjes gesmaakt werden of niet, zijn muziek werd dat zeker. En terecht. Gnome en Hit werden met eveneens onthaald met een meezingend publiek.
De muziek klinkt harder en steviger dan op de plaat, maar doet niks af van de kwaliteit en de melodieën. Integendeel, de met momenten grungy schreeuwen geven de hele performance een heel authentieke rock ’n roll feel. dirk. speelt met plezier en overgave. En met liefde voor het publiek, ook al loopt de relatie soms wat stroef. Maar daar heeft Jelle Denturck een oplossing voor: hij nodigt het hele publiek uit voor een sessie relatietherapie. Zijn therapeut zou een héél grote zetel hebben. Opnieuw: zijn bindteksten zijn zeer…uniek. Maar het hoort wel bij zijn figuur, het zou een bastaardkind van Mr. Bean en Marcel Vanthilt kunnen zijn.
Het topmoment van de avond was Fuckup, de melodramatische afsluiter van de plaat. Het publiek zong de tekst vlot mee, a capella zelfs.
“I only fuck things up when I hate myself
And I hate myself all the time” zongen we
“En nu kattevals”, beveelt Denturck
En toen zong het gehele publiek gezamenlijk kattevals.
Jelle Denturck, voormalige dikkerd op de trein, geboren rock ’n roll weirdo.
En de rest van dirk. ook. Ze zetten een uitmuntende set neer.
Vanavond vergaten we even onze identiteit – die doet er toch niet toe – en waren we allemaal dirk.
