Opwarmen deden we op de harmonische tonen van The Zenmenn. De in witte pakken gestoken mannen met zonnebrillen die je gratis bij een pakje kauwgom krijgt, brachten ons vintage wachtmuziekjes. Tropische liftmuziek die langs verschillende verdiepingen gleed waar er telkens andere culturele invloeden de liftschacht vulden met harmonische klanken.
Het oogde allemaal wat bizar en kabbelde langs vele continenten verder op een rubber bootje dat geen slagkracht nodig had. Spoed en haast zijn woorden die niet thuis horen bij de zen mannen. Ondanks de gratis meditatie-sessie van een uur bleken ze ook oog te hebben voor lucratieve zakelijke voorstellen. De bitcoins maakte hier plaats voor investeringen in hun hele oeuvre, toevallig aanwezig aan de merchandise stand. Het was een sympathieke, vol met subtiele humor doorspekte show! Het nummer Flags Of The world gaat hier steevast op repeat telkens we noedels gaan klaarmaken!
Vlak na de show was er even verwarring toen een oude zomerse man zich op de tonen van Walking On Broken Glass, van Annie Lennox, heupwiegend richting het publiek richtte en een soort gênante mime act bracht. Eerder iemand met een slag van de molen die net iets te lang in de zon had gelopen. Dat ondanks het strooien hoedje dat zijn karige grijze haren bedekte.
Mooi opgeklede vrouwen namen ondertussen haastig plaats op de beste zitjes die nog vrij waren om een heldere kijk te kunnen hebben op de Venezolaanse Gabriel Rios. Devendra Banhart betrad het podium nadat zijn band het publiek direct bij de keel greep met het hypnotiserende Twin. Wanneer hij even technisch werkloos was wandelde Devendra nonchalant, met de handen in zijn broekzakken en de blik omlaag, over het toneel. Ook wanneer Fur Hildegard Von Bingen werd ingezet bleef de focus op de muziek.
Overal in het publiek zagen we enthousiast mondhoeken meebewegen op de tekst. Een heerlijke song over de in de 12de eeuw geboren heilige Hildebrand die een carrière switch maakt als VJ. De band reeg het eerste kwartier de nummers deskundig aan elkaar. De opper ‘cuteness’ Barnhart achtte de tijd rijp om zich voor te stellen, en werkelijk een hele hoop Nederlandse woorden uit te kramen, heel charmant allemaal. Mochten wij iets te zeggen hebben op het “schoon verdiep”, we doopten Antwerpen direct om tot “Antwarpieej” na de doortocht van deze ideale schoonzoon.
Daarna was het aan Nun, met zijn tegendraadse ritme en gelaagde zang, om de set naar weer een hoogtepunt te sturen. Vanaf dan werd er van de setlist afgeweken en maakten ze plaats voor inmenging van het aandachtige publiek. Er werden tal van covers en verzoekjes gespeeld. Don’t Tell Me van Madonna was een tof tussendoortje en werd gesmaakt. De bindteksten waren dikwijls interacties tussen het publiek als ook de eigen bandleden. Dat ze zich rotsvast aan het amuseren waren roken we tot op ons zitje.
Ondanks het tempo dat op die manier uit de set vloog, bleef het een onderhoudend luisterstuk. De bands mystieke folk, eigenzinnige americana en latijns-amerikaanse rock brachten prachtige versies van Love Song en Never Seen Such Good Things. Ook meer ingetogen kwamen ze op de proppen met Quedato Luna en het meeslepende Charger, waar we de echo van The Velvet Underground in hoorden.
Na een oorverdovend applaus kwamen ze nog eenmaal terug om zich een laatste maal te concentreren op strakke versies van Baby en het speelse Carmensita. Geheel volgens de verwachting stelden ze ons niet teleur met een prachtige show van maar liefst anderhalf uur. “Tot binnenkort” verzekerde Devendra ons in perfect Nederlands. Belofte maakt schuld!
Devendra Banhart – The Zenmenn
