Mocht je er nog aan twijfelen: vandaag is de Belgische muziekscène levendiger dan ooit. Zo levend dat kiezen moeilijk wordt; iedere avond is er wel een interessant concert dat je wil meepikken. Vanavond hadden wij onze zinnen op de 4AD gezet. Het prachtige muziekcomplex in het idyllische Diksmuide dat met zijn concertagenda vooral door durf en variatie opvalt, had in samenwerking met Autumn Falls drie Belgische bands als gast met elk een zeer eigen geluid.
Darqo. Het klinkt allesbehalve zo, maar de band is afkomstig uit Lichtervelde, en samengesteld uit leden van MIAVA en wijlen Mindstab. Hun donkere, confronterende muziek is te horen op hun eerste release Nights In The Scullery. Het wordt als noise, doom en sludge omschreven, uiteindelijk kan je er alle kanten mee uit. Darqos geluid herinnert je je aan Amerikaanse noisemakers zoals Unwound of wegens de stemeffecten aan de begindagen van Girls Against Boys. Ze staan niet op het podium, maar voor het podium, met een minimum aan licht. Het publiek werd een ruwe trip beloofd, en dat werd het ook. Je ziet op een groot scherm beelden van mensen die afzien, maar ook je eigen bewustzijn wordt door de apocalyptische klanken niet gespaard. Het uitbraken van de ziel, wat zowel bevrijdend als beangstigend is. Van sommige bands weet je het van vanaf de eerste keer, Darqo imponeert.
Klik Elefant in op Google en je ziet een lomp, lief beest met een slurf. We zijn wel grote dierenvrienden, maar minstens even imponerend is de band Elefant die is samengesteld uit leden van The Van Jets, Drums Are For Parades en Waldorf. Hun eerste ep Nordic Tanzen Am Sonntag heeft een titel die je eerder met de losgeslagen dorpsgek Anton Aus Tirol associeert, zelf houden de vier het op een genre wat ze slurfrock noemen. Je kijkt wat raar op? Dat deden we ook toen we vier mannen in een wit antibacterieel pak en een krijtwit gezicht het podium zagen bestormen. Geen mens die er ooit in zal slagen om precies te kunnen vertellen wat Wolf Vanwymeersch, Maarten Flamand , Mario Govaert en Stijn Vanmarsenille muzikaal precies doen, maar laat Can gewoon een song van Spider Murphy Gang spelen en je hebt zoiets als Elefant. Volslagen krankzinnig, geniaal, 100% punk, hilarisch, origineel en muziek die je vanaf de eerste song bij de kraag vat. Bands die beweren dat ze niet in een hokje zijn te stoppen, het is een cliché dat we zelf nog amper geloven. Bij Elefant zal het je zeker niet lukken, tenzij “uniek” ook zo’n hokje is.
En dan de ontlading: Cocaine Piss. Over de vier muziekliefhebbers die vol passie als vrijwilliger bij de muziekorganisatie JUNGLE werkten en voor de gein wat nummers componeerden is al heel wat geschreven. Door een niet te stoppen reeks van concerten werden de vier Luikenaars een begrip in het Belgische concertleven (en ook buiten de landsgrenzen), en met de nieuwe door Steve Albini geproducete plaat The Dancer als ultieme kers op de kaart die perfect de live-energie van Cocaine Piss weergeeft. De korte songs (16 songs in 25 minuten) hebben geen seconde extra nodig: het is een statement zoals het moet, kort maar vooral krachtig. Muziek die is gecomponeerd om te schreeuwen tegen een wereld vol onrechtvaardigheid. Anarchie, punk en vooral een band die weigert om binnen de lijntjes te wandelen die anderen hebben afgebakend, waardoor het uiteindelijk kunst wordt. Noise om de noise? Neen, want er zit uiteindelijk meer pop in Cocaine Piss dan in Justine Bieber.
Net zoals de plaat begon ook het concert met Ugly Face On. Wat al een tijdje duidelijk is, werd ook gisteren bevestigd: Cocaine Piss wordt met iedere show beter. Een zelfzekere Aurélie Poppins, de bas van Julien Diels die je bij de strot grijpt, het sublieme gitaargeluid van Matthias Estelles Y Carrion en de robuuste drums van Yannick Tönnes. Alles past perfect in het mooie plaatje dat Cocaine Piss heet en alsmaar groter wordt. “I don’t feel like smiling today” schreeuwt Aurélie. Wie wil er vandaag nog lachen, tenzij hij het pittige Pigeon hoort uit de vorig jaar uitgebrachte (en nu uitverkochte) mini-lp The Pool.
Het podium is voor Aurélie niet meer dan een constructie van wat verhoogde planken, en meteen tijdens Cosmic Bullshit mengt ze zich tussen het publiek. Interactie met de fans, hun één laten worden met Cocaine Piss. Cocaine Piss is de totaalsom van de vier met hun geliefde fans. Plastic plants are alright and they will never die, I don’t need them for oxygen. En zuurstof is nu net datgene wat je nodig hebt, want als je één ding doet op een Cocaine Piss dan is het dansen als een gek.
FTS volgde, nadien het snoeiharde Black Speedo (welke song klinkt niet hard van deze Luikenaars, behalve het aangrijpende Nostalgia dat jammer genoeg nooit de setlist haalt) en dan Elegance. Now you look like a robot, hide your feelings and be polite. Het zijn woorden die je kan meezingen, gelijk waar. We zegden het reeds: Cocaine Piss dat is pop…alleen pop zoals je nog nooit gehoord hebt (tenzij The Dancer in je platenkast staat).
Nog meer pop, verpakt in sublieme noise: This Is No Fashion Show. Na Incest uit The Pool, kwam daarna Sex Weirdos…nooit had ik gedacht dat een song waarvan de tekst uit één zin bestaat en amper twee minuten duurt zo’n impact kan maken. Sex Weirdos is de song van het jaar en voor wie daar iets op tegen heeft, zeggen we het met de woorden van Cocaine Piss: I’ll make my own joy!
Pupu is ook zo’n song…52 seconden (live duurt het iets langer), maar iedere noot zit juist. Cocaine Piss durft, en het is een band die de essentie van punk als geen ander heeft begrepen: doen waarin je zin hebt, naar niemand luisteren, zeker niet naar opgelegde regels wat resulteert in magnifieke tracks als Happiness of Shiny Pants.
Three more songs to go! Waiting was het volgende, een fantastische song waarin op een paar seconden gezongen wordt waarom het zo vervelend is om op een bus te wachten. Mocht je het niet weten, deze mensen zingen over de onderwerpen van het leven waarmee je iedere seconde wordt geconfronteerd. Let me be a little wanker full of crap and a silly dancer. Een subliem optreden dat werd afgesloten met The Dancer.
Onze hoofdredactrice wist dat deze woorden ooit op Luminoush Dash zouden worden geschreven, maar Cocaine Piss is de beste band van dit moment.
