De subtropische hitte hield de muziekliefhebbers niet tegen om vrijdagavond 27 juli 2018 in de Mechelse Jazzzolder te komen kennismaken met Bulliphant, het geniale monsterverbond tussen de saxofonist Ruben Verbruggen, trompettist Bart Maris, percussionist Friso van Wijck, bassist Gonçalo Almeida en toetsenist Thijs Troch.
“Bij ons gaan de drift van de stier (bull) en het familiale van de olifant (elephant) hand in hand” had Ruben Verbruggen de bandnaam geduid. En ja, de aanwezigheid van zowel olifanten als stieren, of andere kuddes kon worden gevoeld in de heerlijke klanken en wonderlijke composities waarop het rijkelijk getalenteerde Bulliphant ons trakteerde.
Bulliphant maakt dan misschien niet de meest gemakkelijke of erg toegankelijke muziek, de variatie en spanning in de composities en hun intensiteit namen de luisteraar kundig bij de hand. Wie mee was – en wie was dat niét? – genoot dan ook met volle teugen van de meeslepende, lyrische, speelse en potente composities: dissonant en melodieus, melancholisch en vol hoop, soms meanderend, dan weer flink op drift. Dat van de olifant en de stier dus. Genieten was het ook van vele prachtige en krachtige debatten tussen de sax van Ruben Verbruggen en Bart Maris op trompet, de heerlijke vinnige percussie van Friso van Wijck, het mooie uitgekiende toetsenwerk en de goed geplaatste effecten van Thijs Troch en de puike bassen van Gonçalo Almeida.
We leerden van Bart Maris dat alles kan helpen om de klank van je trompet te verrijken, en dat ook een simpel leeg koffiebekertje kan dienen om de klank te dempen of sturen. Wat deze man met diens trompetten doet is ronduit prachtig, ook dat saxofoonspel van Ruben Verbruggen is fenomenaal goed. En het samenspel tussen beiden is dan helemaal fantastisch, zoals hierboven geschetst: prachtige debatten. De elektronische effecten, bediend door Thijs Troch, gaven de composities dat beetje extra en illustreerden mooi de aanwezigheid van de olifanten, stieren en olifant-stieren. Zoiets. Maar van ons had hij gerust ook wat vaker die vleugelpiano mogen beroeren. Gonçalo Almeida en Friso van Wijck waren de gedroomde ritmetandem, de spanning opbouwend en goed houdend. Strak, of net heel losjes, maar altijd spot on.
We vinden drum soli niet altijd het beste idee, maar de show case die Friso van Wijck op de percussie weggaf, was lichtjes geniaal te noemen. Percussie is natuurlijk veel meer dan wat op drumtrommels slaan, zoals Mechels percussionist Chris Joris ook al veelvuldig demonstreerde. Benieuwd of Joris de kunst van van Wijck ook zo kan smaken. Misschien leest hij wel mee en vernemen we dra diens oordeel.
Die vrijdagavond was het gezelschap van driftige stieren en een logge kudde olifanten, een tocht naar de jungle of savanne, niet eens zo moeilijk in te beelden, zeker geholpen door de reëele temperaturen. Er was natuurlijk ook nog ‘gewoon’ Sunday, een prachtige ode aan de zondag, met een hemelse trompetsolo van Bart Maris als bonus.
Het multi-getalenteerde Bulliphant trakteerde Jazzzolder Mechelen op een avond vol inspirerende en ingenieuze wondermooie composities, die we graag zien als een prachtige soundtrack bij een al dan niet nog te draaien film. Misschien een idee, Ruben Verbruggen?
Heel wat van de gebrachte muziek op vrijdag is terug te vinden op het album Hightailing, dat te verkrijgen is op het label Creative Sources Recordings, een aanrader!
