Voor wie de man nog niet kent: zijn debuutalbum If uit 2011, een instrumentaal concept album, krijgt voorzichtig positieve reacties. Net als opvolger A Bad Wind Blows My Heart dat al meer de richting van minimalistische folk uitgaat. Het is vooral zijn derde album West Kirby County Primary waarmee hij echter indruk maakt. Zijn alternatieve folkrock begint ook buiten de landsgrenzen aan te slaan. Niet persé bij het grote publiek maar het levert hem wel een trouwe fanbase op. Met zijn laatste album Yawn belandt de singersongwriter in hetzelfde straatje als Cigarettes After Sex maar onderscheidt hij zich door het live een stuk pittiger te maken dan voorgenoemde.
Als 13-jarige (neen dit is geen typfout) richtte hij in 1996, samen met zijn klasgenoten, de indierockband The Coral op. De jongens worden prompt als de toekomst van de Britse rock bestempeld, krijgen in eigen land begin jaren 2000 laaiende kritieken en scoren enkele Top10 hits in de Britse charts. In 2008, na enkele mentale problemen die hij uiteindelijk overwint, besluit Bill Ryder-Jones om solo verder te gaan. De ondertussen 35-jarige Brit is een getalenteerde duizendpoot die zowel eigen albums als filmmuziek uitbrengt samen met het Royal Liverpool Philharmonic. Daarnaast is hij ook regelmatig sessiemuzikant voor onder andere Arctic Monkeys en Paloma Faith en is hij de favoriete gitarist van Noel Gallagher.
Haar optreden eerder deze maand op We Are Open in Trix is niet onopgemerkt gebleven. En dus mocht ILA het nog eens komen overdoen als voorprogramma van Bill Ryder-Jones. ILA, een tenger meisje gehuld in het zwart inclusief combatboots, gewapend met haar elektrische gitaar en een dijk van een stem. Ondanks haar kleine gestalte heeft ze geen moeite om het podium te vullen en het publiek te begeesteren. Lichtjes voorovergebogen, met gesloten ogen en een bos rondspringende krullen schreeuwt ze met haar krachtige, rauwe stem haar frustraties en pijn uit. Een uitbarstende vulkaan van emoties die indruk maakt.
Om kwart voor negen wandelen Bill Ryder-Jones en zijn band casual het podium op. Hun muziek is het best te omschrijven als sadcore, indie met een vleugje americana en postrock. Wij denken dan spontaan aan Low meets Sophia op een Lana Del Rey feestje.
Vele van zijn nummers zijn regelmatig doordrongen van dramatische cellogeluiden, donkere contrabas en subtiele keyboardgeluiden. Vanavond zullen we het zonder keyboard moeten stellen meldt de frontman ons. Zijn bassist heeft uitgerekend deze tournee gekozen om vader te worden en is thuis bij zijn nieuwgeborene en dus vervangt de toetsenist de basspeler. Geweldig toch? Het Trix-optreden vanavond is het laatste in een lange rij. De sympathieke zanger geeft direct bij aanvang eerlijk toe dat zijn stem waarschijnlijk hier en daar wel eens zou kunnen uitschuiven als gevolg van het lange touren. Af en toe is de vermoeidheid in zijn stem inderdaad te horen maar echt storend wordt het nooit en bij de hogere noten nemen de instrumenten het wel even over
Met het pareltje Mither als opener wordt de lat onmiddellijk hoog gelegd. De Brit en zijn band voldoen feilloos aan de verwachtingen. Wat opvalt is dat de live-versie steviger en iets rauwer klinkt. Hetzelfde geldt voor Don’t Be Scared I Love You. Overal knikkende hoofden rondom ons genietend van dat heerlijke distortiongeluid op de gitaren. Het americana-getinte Wild Swans is adembenemend. De band werkt naar een hoogtepunt toe, neemt wat gas terug om daarna nog grootser en explosiever te eindigen! Het eerste hoogtepunt van de avond en er volgen er nog. Niet alle nummers van Ryder-Jones zijn melancholisch en donker. De nuances in het tempo en warme melodie van Catherine And Huskisson en Lemon Trees bezorgen ons aangename lentekriebels. De grappige frontman laat ons weten dat hij zelf onder de indruk is van zijn vocale prestatie.
Halverwege mogen de rest van de bandleden even pauzeren en brengt hij bescheiden en nederig met zijn gitaar enkele verzoekjes waarvan vooral There’s Something On Your Mind hart en ziel beroert. ‘There’s a fortune to be had from telling people you’re sad…’ Koude rillingen lopen over onze rug en tranen springen in onze ogen als de zanger ons met gesloten ogen deze woorden zacht fluisterend toezingt. De scherpe gitaaruithalen naar het einde, in ware postrockstijl, schudden ons bruusk uit onze trance en het plotse einde laat ons als verdwaasd maar voldaan achter. Alweer een hoogtepunt.
Een Grease-momentje krijgen we met There Are Worse Things I Could Do waarin Ryder-Jones bekent dat hij Rizzo een fantastisch personage vindt en hij de eerste regels gewoon gepikt heeft. De gitaarriff klinkt ons ook bekend in de oren want het zou zowaar recht uit een Pixies nummer kunnen komen en de melodie heeft een hoog Weezer-gehalte.
Na dit intiem intermezzo keert de band terug met And Then There’s You. Eventjes denken we dat we op een Marble Sounds concert zitten… dezelfde warmte in de stem, postrock opbouw en strak arrangement. De eerdere Pixies-invloed horen we ook terug op een indrukwekkende, gevoelige en vooral bloedmooie versie van afsluiter Satellites. Deze recensent has gone to heaven
De charismatische Bill Ryder-Jones demonstreerde deze avond nog maar eens wat een begenadigd gitarist en liedjesschrijver hij is. En dat hij, net zoals zijn voormalige band The Coral, één van de meest ondergewaardeerde artiesten van de voorbije jaren is. Onbegrijpelijk dat deze getalenteerde artiest nog niet meer bekendheid geniet! Hoewel we zijn muziek liever dicht bij ons houden en hij waarschijnlijk beter tot z’n recht komt op kleinere podia, wensen we hem van harte een groter publiek toe. Deze schitterende muziek kunnen we de rest van de wereld niet ontzeggen.
