Zowat heel De Roma stond te springen, behalve dan wie voor de veilige zitjes boven koos, met de eerste rijen omgevormd tot een indrukwekkend kolkende moshpit. Oh, meegebruld met sommige van de nummers van Bikini Kill werd er ook. De vaandeldraagsters van de feministische riot grrrl-beweging bliezen hun luide punk girlpower pletwalsgewijs door de zaal.
Voor velen in de zaal allicht het feestje van het jaar, wij zagen toch vooral routineus afgehaspelde set, waarbij luisteren naar de stemmen van Kathleen Hanna en Tobi Vail eerder een opdracht dan een plezier bleek.
Teveel hype, het momentum voorbij, de versheidsdatum overschreden? Allicht wel, maar daar gaan de Bikini Kill-fans ons vast in tegenspreken. En goed, het is natuurlijk punk, maar dat zowel frontvrouw Kathleen Hanna en af en toe drumster Tobi Vail er een erezaak van maakten om zo pijnlijk mogelijk vals te zingen, was een redelijke marteling voor ons gehoor. Al bewees Hanna overigens wel, wanneer ze bij wijze van overgangsmomentje een flard See Me, Feel Me (The Who) bracht, dat ze kán zingen, en tussendoor in sommige songs zowaar ook. Toch wel. Hands up trouwens voor bassiste Kathi Wilcox, want die bas klonk echt lekker vet, de gitaren van Sara Landeau gierden gul.
“We love it when you scream along, we’re Bikini Kill and we want revolution”. Die revolutie zat dan allicht in het luid en rommelig afhaspelen van de routineuze set? Ondertussen vragen we ons ook af of het aanspreken van een man in het publiek “You’re a man, you should shut the fuck up, I’m not here for you!” ook niet gewoon tot de standaardroutine behoorde, keurig gepland.
Al misten wij dan bezieling en dynamiek, aan rotvaart kwamen natuurlijk wel enkele gekende knallers zoals This Is Not a Test, Double Dare Ya, Carnival en als opener van de set, New Radio voorbij, veelal met dankbare moshers tot gevolg. We halen graag even het haast poppy Capri Pants, gezongen door Vail, met een erg fijne baslijn van Wilcox aan.
“This one’s for my sister. She voted for Trump. You don’t chose your family, do you?” aldus Hanna en Suck My Left One klonk erg lekker, met een zowaar een goed zingende Hanna hier. Zo ook in de enige bis, een werkelijk wervelend Rebel Girl. Of hoe het op het einde toch nog een beetje goed kwam, of wij waren eindelijk mee, wie zal het zeggen. We werden alleszins (terug) wat gelukkiger toen Rebel Girl de zaal in knalde.
Ach, het was best vermakelijk, en wie beneden stond, heeft er een flinke workout opzitten. Geen memorabel concert wat ons betreft, dan had je daags voordien bij St. Vincent moeten zijn. Bikini Kill was een van ‘onze’ bands van toen en onze verwachtingen lagen misschien véél te hoog, dat kan ook.
BIKINI KILL: facebook • instagram
