In tijden dat er steeds meer kritiek komt op de hoge kosten die festivals en concerten met zich meebrengen, zorgen gratis vrijdagen voor nodige financiële ademruimte. Toch kan je ook dan maar beter met grote focus je portemonnee in het oog houden eenmaal je aan een willekeurige toog aanschuift. Dat den Arenberg zijn publiek graag ziet, willen we heel graag geloven met deze kosteloze initiatieven, toch is 3.8 euro voor een, laten we wel wezen, heerlijke pint er lichtjes over.
Eerst een dikke foei aan ons adres! We misten het opwarmgerecht Sukilove die hun debuut integraal kwamen spelen, en kwamen zelfs pas aan op onze vaste plaats, links van de geluidsinstallatie, na het openingsnummer Lonely Woman van Bert Dockx Band. Het gezicht van zichzelf, Dans Dans, Flying Horseman en Ottla, waar de klassiek geschoolde jazzgitarist de ruimte krijgt om grenzen te verruimen, werd live geflankeerd door leden van Flying Horseman en Ottla.
De zon ging traag maar gestaag onder wanneer Dog werd ingezet, een heerlijk innemende song over innerlijke rusteloosheid, waarbij er geen onbelangrijke rol is weggelegd voor de fluisterende zusjes Maieu. Dat geldt voor de meerderheid van de nummers trouwens. Multi-getalenteerdheid komt in allerlei vormen tot uiting, met hun fluwelen zang of op accordeon, synths, fluit en/of percussie. De set focuste vooral op de laatste plaat Ghosts, waarop ze volwassener klinken dan voorheen.
Bert croont zich behendig langs Secret Door, More Love & Ghosts. Dikwijls sober startend om te eindigen met bombastische synths of een explosieve gitaar, of gewoonweg subtiel naar een climax klimmend, waarbij de instrumenten mooi in elkaar vloeien. Na een half uur had een opmerkzame Bert door dat het donker werd. De show kwam pas deftig op gang nadat de kabouters hun rituele avondroutine hadden ingezet, en de zon de lichtschakelaar had uitgezet. Het kwam de filmische muziek ten goede. Het plaatje klopte in het duistere intieme openluchttheater met zijn sfeervolle verlichting en de talrijke muziekminnende muggen.
Terwijl de felle verloren gelopen lasers van Tomorrowland boven het rivierenhof cirkelden, was het aan Rake om ons even te laten vergeten dat er iets anders was dan het hier en nu. Op deze cover van wijlen Townes Van Zandt was het van begin tot einde genieten van een beklijvende band waarbij Bert Dockx zijn inwendige Neil Young op gitaar losliet. Za-lig! (met de grote Z van Zandzeepsodemineraalwatersteenstralen).
Om de enigszins korte set, jaja we waren te laat, af te sluiten nam boegbeeld Bert ruim de tijd om zijn akoestische gitaar te stemmen met het schaamrood op de wangen. Algemene hilariteit toen iemand zwanzend opperde “Konde da ni int begin doen?”, en zo eindigde de avond met het logische orgelpunt Albatross. Even dachten we dat er een tweede bisronde ging aanbreken, het was echter was het loos alarm. Dockx kwam zijn versterker afzetten. Enkele die-hard fans wilden meer snoepgoed maar spijtig genoeg deed kruidenierswinkel OLT de deuren dicht. In eender welke formatie we Bert Dockx zien opduiken, het is elke keer steengoed!
Setlist:
Lonely Woman (Ornette Coleman)
Dog
Secret Door
More Love
Ghosts
Planets
Home
Rake (Townes Van Zandt)
Albatross (Fleetwood Mac)
