Wie zondagavond een staanplaats in Kinky Star verkoos boven een zitplaats in het Koning Boudewijnstadion, of een zitplaats voor de buis, zal zich die keuze helemaal niet beklaagd hebben. De duivels walsten moeiteloos over de tegenstand heen met indrukwekkende cijfers aan het eind. Beech pakte het Kinky Star publiek even zo moeiteloos in met een kort en tot de verbeelding sprekend optreden.
Beech is het geesteskind van Aalstenaar Kristof Souvagie. Behalve eigenaar van een coole familienaam met artiestennaam-allures, een behoorlijk begenadigd songschrijver. En, niet te vergeten, al enige jaren meer dan wezenlijk onderdeel van de kloeke shoegaze/postpunk-formatie The Mary Hart Attack. Twee maanden geleden nog kort en goed aan het werk op De Beloften en al twee maal op de Kinky Star-planken.
Omdat die uitlaatklep kennelijk niet groot genoeg is om alle inspiratie te ventileren werd Beech begin dit jaar in het leven geroepen. Een band die zich bij voorkeur uitdrukt in de muzikale taal die in de nineties de lingua franca was. Van de meer alternatieve kant dan toch. Moeilijk om Sonic Youth en Pavement onvermeld te laten in dat kader. Bij deze dus, dan hebben we dat ook weer gehad.
Zondagavond namen Souvagie en co een wat voorzichtige start met In My Hands. Tijdens die eerste ingetogen minuten kwam de knullige neppalmboom op het podium naar beneden gedonderd. Meteen het Spinal Tap – moment van de avond. Meer een zaak van onhandig omspringen met de beperkte ruimte dan wel de consequentie verbonden aan het hanteren van een straaljagervolume. Gelukkig maar.
Beech kwam pas goed en wel op dreef als de fake palm uit zicht verdween en Take It All werd aangesneden; een eenvoudig en tegelijk bijzonder aanstekelijk nummer in de bovenste beste Dinosaur Jr.-traditie. Geladen met een enorm catchy refrein.
Het eerste maar niet het enige hoogtepunt van de korte set; het volstrekt onlogisch opgebouwde Heaven – de intro zit ergens in de tweede helft van het nummer verscholen – mocht er best wezen. Net als de noisy rocker Lay Low die er meteen op volgde. Het minst en het meest conventionele nummer net na elkaar geparkeerd op de playlist. Geen slechte zet. Tussen de bedrijvigheden door werd het publiek op de hoogte gehouden van het merkwaardige scoreverloop op de Heizel.
Beech, niets in de handen/niets in de mouwen, maakte zondag op ongedwongen wijze een uitstekende indruk over de gehele lijn. De debuut-ep komt er volgend voorjaar aan. Om (keihard) naar uit te kijken.
