Na zowat iedere song herinnerde de Taiwanese Aristophanes er ons aan dat ze voor haar laatste ep de hulp kreeg van Will Butler van Arcade Fire. Zelfs zijn stem mocht ze gebruiken. Fijn voor haar, maar dat ontketende desalniettemin geen stormloop in de Trix, want de hiphop-artieste stond voor een bijna quasi lege zaal. En dat was ook best sneu voor het voorprogramma die hiermee een kans misten om leken in te wijden in het genie van Rumours.
Het gebeurt niet vaak dat een jonge artieste tegelijkertijd bij twee acts speelt die voor de toekomst staan. Stefanie Mannaerts doet dat wel. Het ene moment zie je haar als een losgeslagen drumster bij Brutus, en dan weer in een vreemd zwart kimonopak achter de toetsten (en elektronische drums!) bij Rumours.
Samen met Jonas en Pieter-Jan achter de elektronische knoppen, en natuurlijk de hemelse stem Hannah Vandenbussche bekom je hiermee een unieke cocktail van trance en bezwerende indie. IJsland in Vlaanderen, de klanken van Samaris zijn inderdaad nooit ver weg.
Bij sommige bands snap je meteen dat het goed zit, en dat is de gedachte die bij je opkomt als je Rumours ziet. Hedendaagse indie-electropop die flirt met de duistere kanten van de gothic. Altijd mysterieus, en gedragen door songs die blijven nazinderen. Het beeld van vier mensen achter knopjes is vaak saai, iets waarmee de hoofdact had af te rekenen, maar niet in het geval van Rumours. We zeggen het niet omdat 8 maart toevallig vrouwendag was, maar bij Rumours zijn het de vrouwtjes die de touwtjes in handen hebben (sorry Jonas en Pieter-Jan). Stefanie door haar ontwapende blik en woorden (ook al lijkt het ieder moment alsof ze haar elektronische drumkit de vernieling wil inslaan) en de imponerende Hannah die weet waar een podium voor dient, om te imponeren dus! Je kan veel zeggen over Rumours, en je zal er nog veel over lezen, maar deze vier moeten zich geen zorgen maken over de toekomst: Rumours wordt groot!
Nog voor Aristophanes het podium betrad wisten we genoeg: een Apple-computer was het enige “instrument” waar sprake van was. Gelukkig zorgt de Taiwanese voor een zeer eigenzinnig geluid waardoor deze vreemde trip alsnog enigszins de moeite bleek. Geef toe, hiphop in het Mandarijns, je komt het niet alle dagen tegen!
Deze jongedame die voor het eerst het grote publiek bereikte via haar bijdrage op Art Angels van Grimes huppelt wel vrolijk op het podium rond, en hoewel dansbaar (niet dat het handjevol publiek daar zin in had), is ze niet het soort artieste die in de wieg is gelegd om een hit neer te pennen. Hiphop met een ferme hoek af, en door de soms wat vreemde beats niet gemakkelijk verteerbaar.
Titels als 3001 – A Space Disco liegen er niet om, dit is muziek die niet de gebruikelijke lijntjes volgt en er gewoon met het allergrootste plezier overheen stapt. Als je eventjes de hiphopbeats wegcijfert denk je aan een kruising tussen Yoko Ono (het gekrijs) en Laurie Anderson (dat tikkeltje cabaret).
Wegens het tegendraadse karakter blijft Aristophanes een act om in het vizier te houden, op het podium is er echter nog heel wat werk aan de winkel. Als live-act schiet Aristophanes gewoon veel te kort, en ook de bindteksten in gebrekkig (zeg maar onverstaanbaar) Engels over transgenders en seksuele slachtoffers veranderen daar niets aan. Maar iets zegt ons, dat dit wel komt…
DIDIER BECU
