Het was van de Gentse Feesten 2016 geleden dat we Ansatz der Maschine live aan het werk mochten zien. Hoewel een persoonlijk korreltje zout daarbij op zijn plaats is. Het was namelijk vanuit de zetel, die de vermoeidheid omarmde die ons na 7 dagen muzikaal vertier trakteerde op koortsig bibberen. Op de achtste dag was er gelukkig een podium waar Ansatz der Maschine zalvende klanken, met mooie door regionale tv-zender AVS uitgezonden beelden, aandroeg. Voordeel: de digicorder legde het vast en liet nog vaak nagenieten. Helaas is de digitale opneembak ondertussen vervangen en de opname dus mee verdwenen. Tijd voor nieuwe input!
We schuiven bij in een uitverkochte villa waar een mooi gevuld podium aandoet als een feestdis: we zijn klaar om toe te happen in wat de apotheose van een jaarverblijf in de Eeklose club moet worden. Dat de band zich er helemaal thuis voelde, blijkt uit de woorden van regisseur Mathijs Bertel: “Welkom in onze living! Deze set is opgebouwd als de soundtrack van een film, zonder onderbrekingen. Dus als ik tussendoor iets zeg, is er iets fout gelopen,” knipoogt hij nog.
We worden meteen ondergedompeld in een parallel universum, meegezogen door een palet aan soundscapes, als intro de toon zettend voor de intieme onderlaag die het gehele concert overspant. Voor Scars komt zangeres Sophia Ammann (Little Dots, net terug uit Canada) voor een eerste keer op het podium. “These sad blossoms are falling down” klinkt, na de eerste dag vol winterpret (of was het wintersmet) als een geruststelling dat dit seizoen ook warmte mag uitstralen. De heerlijke finesse van lapsteel en harp geven deze gedachte extra steun.
Na de eerste zalving pompt drummer Jan Dhaene in Bits ’n Pieces een hartslag door de ruimte die al snel wordt bijgestaan door een intrigerend geluidstapijt dat opzwepende drum-‘n-bass introduceert. Het surround effect wordt krachtig gebruikt, waardoor we het gevoel krijgen helemaal ín de muziek te zitten. Meer dan dat het geluid op ons afkomt, mogen we deel uitmaken van de akoestiek en zo ook van de creatie. Gravity laat Mathijs eenmalig aan het woord tijdens de set, maar dan met omhoog gepitchte zang.
Tsjirpende krekels bieden een overgang naar Hangdrum dat dankzij het gelijknamige instrument Oosters aandoet, en waarbij ons gevoel bevestigd wordt dat de hele avond een trip wordt die nauwelijks in stukjes uiteen kan gehaald worden. In Eagle geeft een rustig kabbelende gitaar de start, om een dialoog aan te gaan met de piano, terwijl viool en cello staccato goedkeurend instemmen in het gesprek. Afsluitend wordt een derde strijkstok bovengehaald om uit een zingende zaag de adelaar die erin verborgen zitten aan het woord te laten.
Nagorno beukt er ineens hard in, waarbij de intelligent skippende drum de electronica in overdrive laat gaan. Opnieuw wordt een ritmisch geheel geweven waarin alle instrumenten hun plaats vinden. Hiding vraagt zangeres Sophia opnieuw naar voren, en laat weten hoe mooi deze avond aan het worden is. Kanttekening: even houden we ons hart vast wanneer we een kriebel in de keel ontwaren bij harpiste Seraphine Stragier, maar groot is onze bewondering als ze de niesbui in de kiem smoort.
Bij de daaropvolgende soundscapes neemt de electronica opnieuw de bovenhand, hoewel het harmoniseren van akoestisch, elektrisch en electronisch ook nu weer wonderbaarlijk werkt. In de afsluitende song van dit muzikaal verhaal zingt Sophia “The sound of falling down. The soft spoken gravity.” Zwaartekracht als rode draad doorheen een bevlogen avond waarbij de muziek de kans geeft om even aan natuurkrachten te ontsnappen.
Een staande ovatie laat het applaus los dat we doorheen het concert angstvallig hebben opgespaard. In bisnummer The Silent Story horen we nog een laatste keer hoe subtiele perfectie met Sophia Ammann een passende stem gevonden heeft.
Met de boodschap “We hebben geen merch mee, want de muziek die je nu gehoord hebt, moeten we nog opnemen,” kunnen we iets toevoegen aan ons verlanglijstje. Mathijs heeft ons tijdens het concert echter nergens aangesproken, en dus mogen we spreken van een meer dan geslaagd cinematografisch hoogstandje, dat aandeed als een boek waarbij je zelf nog de personages kan vormgeven. En zoals alweer bleek is het boek altijd beter. In één woord: indrukwekkend.
KOEN CAEMAERT
