“I’m one of those witches, babe. I’m one of those witches, babe. Just don’t try to save me cause I don’t wanna be saved”. Toen Alice Phoebe Lou haar set besloot met de knaller Witches was dat voor een absoluut uitzinnig publiek dat na maar liefst achttien liedjes, stuk voor stuk poppareltjes, nog steeds hunkerde naar meer. Er werd veel gedanst, gewiegd en meegezongen of toch -geneuried op de laatste avond van Les Nuits Botanique. “We love you Alice!” klonk het voordat die ene bis werd ingezet. De vrolijke spring in ’t veld pinkte zowaar en traantje weg en toonde zich zichtbaar geëmotioneerd. “Ik ben zo blij deze liedjes eindelijk voor jullie kon zingen, zo blij dat jullie er zo fijn en open op reageren”.
Niemand die twijfelde aan het oprechtheid van de woorden van de Zuid-Afrikaanse nadat Alice Phoebe Lou een ronduit spetterende en feestelijke show neerzette, samen met haar solide band, vol uit de voegen barstend enthousiasme en met zichtbaar spelplezier. De zangeres wist de Orangerie dan ook instant te charmeren en volledig in te pakken. Of was het ook niet een beetje andersom? Ze werd/wordt alleszins op handen gedragen. En terecht.
Vooraleer Alice Phoebe Lou ons zou imponeren en emotioneren, was het aan het Brusselse trio Las Lloranas om de spreekwoordelijke debatten te openen. Dat ze hun eigen ‘fan base’ mee hadden werd al snel duidelijk. Zelden een support act op zo’n daverend applaus en luid geroep onthaald weten worden. Aandoenlijk was dat. Aandoenlijk was met momenten ook de muziek. Het trio bracht een aangename mix van fado, jazz, folk, klezmer en slam-poëzie. De jongedames wisten het publiek te bekoren met hun prachtige stemmen en mooie harmonieën, zichzelf begeleidend op harmonica, klarinet en gitaar. We onthouden vooral een pakkend Bouchra dat over Palestina handelt, het melancholische Seasick, de zeer sterke Elliott Smith-cover Between the Bars én een beklijvend Bodies, dat ons een geweten schopte, en deed reflecteren, de gelijkheidsgedachte huldigend.
Het overwegend jonge publiek – met onze 49 lentes voelden we ons zowaar oud – met menig prille twintigers, hier en daar een dertiger of toch ook veertiger – was vooral opgedaagd voor Las Llorenas durfden we vermoeden, maar ook Alice Phoebe Lou moet nog dertig worden (de zangeres is 28 jaar jong). Maar natuurlijk zijn wij stiekem ook nog jonge veulens, daar zorgt de muziek wel voor. Zeker als daar een ‘power mieke’ als Alice Phoebe Lou staat te rocken…
Afgaand op de aankondiging op de webstek van de Botanique, of ook Glow (2021), het recentste album, had je je misschien kunnen verwachten aan een intimistische, jazzy solo-show van Alice Phoebe Lou. Niets was minder waar. De zangeres bracht een geweldige band mee en jawel, er werd een behoorlijk potje gerockt ook. De set werd geopend met een subliem Glow, de titelsong van de nieuwe plaat. Alice keek wat overdonderd en overweldigd giechelend de zaal in na het aanhoudende, gigantische applaus dat ze kreeg, en niet voor het eerst die avond (die eer viel dus niet alleen Las Llorenas te beurt).
De zangeres vertelde ons hoe graag ze in Brussel speelt, dat dat een soort van thuiskomen is want dat ze hier familie heeft wonen. Later in de set zou ze een erg mooi Mother’s Eyes aan haar meter opdragen. En na haar openlijke liefdesverklaring aan het Brusselse publiek kon Alice helemaal niets mee verkeerd doen. Doorheen de show nam de artieste meermaals te tijd om de nummers te duiden zonder daarbij nodeloos uit te weiden.
Met maar liefst tien van de twaalf songs in de set, kwam het nieuwe album ruimschoots aan bod. Behalve die titeltrack kregen we nog uitschieters als het jazzy, moody Only When I, het niet minder breekbare en pakkende Lover // Over The Moon, het bijzonder sfeervolle Lonely Crowd of de absolute tearjerker, solo gebracht, How to Get Out of Love maar ook het eerder vermelde Mother’s Eyes tot een lekker vuig en vuil rockend fabuleus Dirty Mouth waarbij de hele Orangerie lustig aan het dansen sloeg. Jawel!
Maar er waren ook heel wat gloednieuwe songs te exploreren, zoals Shake, waarin allesbehalve geshaket werd, – iets wat Alice doorheen de show wel genoeg deed trouwens -, het betoverend mooie Touch, het behoorlijk fantastisch weg rockende Underworld. “Make me happy, make me sweat, here’s my body and it’s drippin’ wet”, klinkt het, tenzij dat een een ‘misheard lyric’ blijkt te zijn. End of the Road, nu al een favoriet van ons, mogen we ook niet vergeten te vermelden. Hierin rekent de zangers af met wat demonen en emoties: “Je moet soms gewoon diep in het slecht gevoel gaan, om er dan des te beter weer uit te komen, daarover gaat End of the Road”. De zangeres voegde er nog aan toe: “Als je jou song niet hoorde vanavond: het is niet persoonlijk hoor, baby. Ik wil verder natuurlijk. Daar gaat het lied ook over”.
Van bij de eerste noten van Glow tot aan die zalige afsluiter Witches was het genieten met de grote G. Samen met haar band wist Alice Phoebe Lou er een fenomenaal feestje van te bouwen in een uitverkochte Orangerie. De nummers klonken wat voller en snediger, het was wat meer rock-‘n-roll en met wat meer punch dan op de jongste plaat. Misschien ging zo de jazzy feel soms wat verloren, maar niet écht. En het karakteristieke, soms wat ruwe stemgeluid van en herkenbare gitaarspel van de Zuid-Afrikaanse jonge heldin waren onmiskenbaar aanwezig.
Een nieuwe album staat allicht in de steigers, met zoveel nieuw materiaal dat klaar is. Iets om naar uit te kijken. En, misschien is een live-registratie ook wel een goed idee, Alice?
