Terwijl de ene helft van Bauhaus (Daniel Ash en Kevin Haskins) zich onder de noemer Poptone nagenoeg enkel in de Verenigde Staten op het podium laten zien, steekt de andere helft (Peter Murphy en David J) wél de oceaan over om met een uitgebreide tour het 40-jarige jubileum van hun eigenwijze oerproject ten tonele te brengen. Het strijdperk: de oude vliegbaan van Amougies. Een opwarmer van formaat voor het vierdaagse wave festival dat er op volgt.
We worden wat om de tuin geleid en dankzij die onverwachte avondwandeling horen we opener King Volcano nog van op de aanloopstrook naar de tent, maar Kingdom Coming mogen we al samen met de incrowd beleven. En een koninkrijk ontplooit zich wel degelijk verder voor onze ogen.
Peter Murphy staat met puntige snor en baard als een heuse Don Quichote in de schijnwerpers. Vechtend tegen de windmolens die proberen in te hakken op een uitdunnende generatie vleermuizen. Slechts een halfvolle tent fans, die echter met hart en ziel de afspraak met de geschiedenis eer betuigen. Enthousiasme dat beantwoord wordt van op het podium. De charismatisch zanger blijkt nog steeds niks aan zijn theatrale performance te hebben ingeboet.
David J, op fretloze bas, zoekt dan weer eerder de schaduwzijde op. Gehuld in rookslierten, en naast de spotlights, die door old pal Peter opgeslokt worden, laat hij wel nadrukkelijk zijn stempel op de songs weerklinken.
Wat volgt is een aaneenschakeling van klassiekers die bij de volgende onderwijshervorming dringend in het curriculum opgenomen moeten worden. Double Dare, In The Flat Field, A God In An Alcove, Silent Hedges, Boys, She’s In Parties, Kick In The Eye en A Spy In The Cab doen ieder donker hart sneller slaan. Met “Undead” kondigt Peter het slotkwartet van de eerste set aan. Al het voorgaande krijgt nog eens exponentieel kracht bij gezet met Bela Lugosi’s Dead, The Passion Of Lovers, Stigmata Martyr en Dark Entries.
Combo Severance (een Dead Can Dance-cover) en Hollow Hills geven de eerste encore een heerlijk ingetogen stempel. De glamour van de tweede encore werd ons al aangekondigd in het T-shirt van gitarist John Andrews: Telegram Sam van T Rex. Of drummer Marc Slutsky een Bowie T-shirt droeg, hebben we niet kunnen spotten, maar Ziggy Stardust mocht wel de magistrale avond afsluiten.
Anderhalf uur pure klasse die grensde aan de perfectie. Het mocht langer, want ons motto blijft All We Ever Wanted Was Everything (dat helaas niet in de set opgenomen werd). Maar we kijken nu al reikhalzend uit naar hun integrale versie van debuutalbum In The Flat Field die ons beloofd wordt op 1 december 2018 in De Vooruit in Gent . Want Bauhaus is en blijft nog steeds alles, en bovenal undead!
