“Reeds twintig jaar Trix?”, horen we je denken? Elke diepe veertiger en alles daaronder, tot de puberende puisten toe, met een minimale liefde voor muziek heeft een voetafdruk achtergelaten in Trix.
Voorbeelden aanhalen uit dat rijke verleden doet de Antwerpse zaal te kort. Alle genres zijn er altijd welkom geweest, wat mag blijken uit de pakweg 160 nationaliteiten die het schoon verdiep graag heeft ontvangen eenmaal ze hun ticketje van de “parking” hadden gevalideerd. Toch herinneren we ons vooral de tweedaagse waar we achtereenvolgens Band Of Horses en Built To Spill hebben beleefd. Raar dat het in onze herinnering een dubbele affiche betrof.
Het voormalige Hof Ter Lo met zijn moderne bijbouw is ondertussen uitgegroeid tot een muzikaal belevingscentrum waar plaats is voor allerhande creatieve nevenzaken zoals het investeren in en versterken van jong talent. Aan de hand van het Trix ontwikkelingsplan en verschillende workshops streven ze hun visie na: “Een vrijhaven van muzikale expressie” zijn en die loopt synchroon met de missie dat muziek maken voor iedereen is!
Rijkelijk laat, en De Nieuwe Lichting-concerten gemist hebbend in de concertzaal, zakken we af naar de urban Jungle van Miss Angel, helemaal van over het water. Zou ze langs de brakke voetgangerstunnel gekomen zijn? Linkeroever is de perfecte plaats om stedelijke stilstand te absorberen in een havenstad waar de grote held Brabo zijn heldenstatus nog steeds omarmt door met handen te werpen, ook al is hij al even onder de groene zoden. Dansend met zonnebrillen in een duistere keet en helemaal opgeladen worden voor wat nog komen gaat.
Terwijl onze benen zorgen voor transport, kruipt de aanwezigheid van ballonnen onze pupillen binnen. Dat besef knijpt pittig in de jeugdig behaarde arm, het is feest, Joehoe! Dat wordt bevestigd wanneer we de rockkaraoke binnenwandelen waar een uitzinnig, mooi koppel los gaat op Pump Up Kids van Foster The People in een bureau die het meest doet denken aan een achterkamer op de Kortrijksesteenweg anno jaren tachtig.
Twee kamers daarvandaan zoeken we even rust bij de geluidsinstallatie van Slumberland. We nemen onze tijd om elke noot te ontdekken en te absorberen. Zalig inventief en subtiel in elkaar gestoken, zorgt het ook voor een ontspannende, visueel mooie ontdekkingsreis. Dat gevoel wordt deels verder gezet in de ondergrondse kelder van de bekende zaal, waar twee mijnwerkers met prut in de ogen, aka Nachtraven, prutsen aan een geluidsinstallatie waar ze beats uit toveren. Die machine vormt de lucht die ze uitademen om tot Nederlandse teksten, en in die constellatie dopen ze de kelder om tot een feestelijke, ondergrondse crypte.
Tijd om ons de les te laten spellen door leraar Jonas van School Is Cool. De langste resident van Trix die nog steeds dominant radiohitjes op ons loslaat. Hier vierden ze hun 15 jarige bestaan na het overleven van een banaal ski ongeluk. Saaie bindteksten worden onderbroken door Caitlin Talbut van Bluai met de woorden “support your local artists!”, wat op gejuich wordt onthaald. Zelfs een scheet van Caitlin zou transformeren tot een weelderige rozenkrans op dit feest, en maar goed ook, want er werden enkel oordoppen en geen neusknijpers uitgedeeld. De halve set die we zagen begon matig en bracht buiten eigen nummers ook wat covers (van Phoebe Bridges onder andere). Jonas, met zijn schreeuwlelijke hemd, had buiten de mooie Caitlin ook de prachtige ex-zangeres van Portland, Sarah Pepels, uitgenodigd. Toch hielden ze het vuur niet aan de lont, en overviel ons een getemperde geeuw.
Een Cola-moment in het Trix-cafe waar een broze Piffy samen met haar flink uit de kluiten gewassen troetel zenuwachtig stond te ijsberen tussen het vriendschappelijke publiek. Allemansvriend Mauro, Sam De Clercq van Brorlab en de populaire Caitlin van BLUAI, waren de vriendjes die haar afwisselend kwamen vergezellen om haar melodische dance pop kracht bij te zetten.
Een ster in wording kan ook starstruck zijn van haar gevraagde gasten, niet ideaal tijdens het performen, maar het ging ze toch af. Tijdens een opzwepende Piffyverse stond ze aan de zijde van Sam, twee zangeressen smaller dan de constructiepalen voor het podium die het plafond van de Trix bar omhoog hielden. Samen met Mauro vulden ze de ruimte met Squeegee “vleermuizenkaka”, wat klonk als Quentin Tarantino die Aphex Twin dirigeert.
De penetrante zweetgeur van op hol geslagen stieren deed ons wederom de trap op driften naar de giftige indianendans van Toxic Shock. De brutale outlaws brengen een bezwerende en foutloze set waar ons stijlvolle kapsel niet tegen bestand is. Vuurwater spettert in het rond, ze kieperen een halve emmer aan covers uit over de moshende menigte. Starten doen ze met Sex Beat van The Gun Club, en eindigen met classics van The Beastie Boys, Body Count en Bad Brains, waar ze hun eigen pluimen in de interpretatie steken. De schokgolf die de razende zanger Wouter Verhaegen veroorzaakt, werkt zo op ons geestdriftig gemoed dat zelfs de niet die-hard fan in trance wordt meegezogen in de thrashende hardcore.
Vooraleer Meltheads aan het dance project 59 Boys beginnen, wandelen we enkele meters achterwaarts van de club naar het Trix bar podium. Youniss, waarvan Moses zijn haar heeft gespleten in twee gelijke helften, komt hier even tonen waar muziek maken over gaat. Het enige wat Toxic Shock en Youniss gemeen hebben is het speelplezier, en die laatste is minstens even strak maar een pak moeilijker te verteren. Dat wordt direct duidelijk wanneer de warrige soundcheck even ongestructureerd overgaat in de aftrap van het boeiendste wat de avond te bieden heeft. Youniss Deluxe komt als pakket met Frederik Daelemans op cello en Aiko Devriendt op dwarsfluit en aan de knoppen. Heel bevreemdend om te zien hoe angstige etnische kwesties worden aangehaald voor een overwegend blank publiek, en het werkt, rij per rij beginnen de hoofdjes mee op en neer te deinen. De grillige ritmes plus de onbuigzame cello manoeuvreren de poëtische teksten naar een niet mis te verstane kerngedachte dat muziek meer is dan enkel noten. Youniss is van ons, dat was na afloop zo klaar als een klontje.
De zachte geeuw die ons overmande tijdens School Is Cool – toch respect voor de band – kwam in versterkte vorm nog eens piepen. Na een kwartiertje beats en een hoop percussie van 59 Boys kozen we voor een deugddoende fietsrit naar ons bed.
Dat het een onvergetelijke nacht was. De Trix-crew heeft alles uit de kast gehaald om iedereen op zijn wenken te bedienen en nu zitten ze met het probleem dat we graag een 21ste en 22ste… verjaardag willen. Sorry mensen, het zou geapprecieerd worden! Schol, en tot in den draai!
Website – Facebook – Instagram
