Naast het promoten van nieuwe muziek, delft Luminous Dash ook graag in het verleden en wie kan ons daar beter bij helpen dan muzikanten? Luminous Dash vroeg aan diverse muzikanten uit binnen- en buitenland welke drie albums ze zouden meenemen naar dat befaamde onbewoonde eiland.
We vroegen het aan Pim De Wolf, een man met een palmares om u tegen te zeggen. Gitarist bij het onvolprezen Thou, bassist bij Tommigun, geluidsman bij ontelbare Belgische groepen en natuurlijk ook één van de leden van Derek & The Dirt die binnenkort met Faster een nieuw album uitbrengen.
DAVID BOWIE – Scary Monsters (1980, RCA)
Ik ben al van mijn zevende aan David Bowie verslaafd en dat sinds ik de eerste keer Ziggy Stardust hoorde. Ik leerde om de plaat fonetisch van buiten te zingen tot extreme ergernis van mijn ma die lerares Engels was. Daar zijn gelukkig geen audiofragmenten van.
Met een beetje vertraging leerde ik Scary Monsters rond mijn 12e kennen, het jaar dat ik ook serieus naar gitaren begon te lonken, wat ook voor een groot deel de schuld van Prince was. Toen ik de plaat voor de eerste keer hoorde dacht ik: “Maar die gast mag vals spelen! Dat kan niet zo moeilijk zijn, dan kan ik dat ook!” Een paar jaar later toen ik mij begon te verdiepen in de gitaarpartijen van Robert Fripp werd het pijnlijk duidelijk hoe zeer ik mij vergist had in de genialiteit van de man, oeps… Nog steeds één van de strafste gitaar platen ooit voor mij, die man klinkt alsof zijn gitaar in brand staat.
PIXIES – Surfer Rosa (1988, 4AD)
Het jaar dat ik naar Gent verhuisde kwam deze plaat op de proppen, een mokerslag vanjewelste die perfect resoneert met alle tienerdrama’s van een 16-jarige. Rauw als een ongebakken biefstuk die je keihard tegen je smoel gesmakt krijgt, in combinatie met de oerschreeuw van Black Francis en de verraderlijk zoetgevooisde stem van Kim waar ik ZEKER geen crush op had! Ik mag die plaat niet te dikwijls opzetten of ik begin mij terug als een puber te gedragen…
TOM WAITS –Swordfishtrombones/ Raindogs (1983, 1985 Island)
Hier kan ik onmogelijk kiezen. In feite is het de schuld van de gitaren van Marc Ribot die klinken als een krolse kater die met zichzelf geen blijf weet en alle hoeken van de kamer verkent. En daarna kwamen de teksten van Tom Waits pas binnen.
“And if you think that you can tell a bigger tale,I swear to god you’d have to tell a lie…”, zou ik niet zo erg vinden als grafschrift, ha!
