Het zijn drukke dagen voor PINGPONGCLUB. De nieuwe ep In The Middle ligt in de winkel en de promo is volop bezig. Zanger Jonas Desmet vond wel nog de tijd om zijn drie platen te kiezen die hij zou meenemen naar zijn verlaten eiland.
CROSBY, STILLS, NASH & YOUNG – Déjà Vu (1970, Atlantic)
Wat een tijdloze parel! Ik kan geen genoeg krijgen van de eerlijke songs, de krachtige sound en hemelse harmonieën die deze plaat overspoelen. Bij elke luisterbeurt lijkt het alsof ik op een nieuwe ontdekkingstocht ga, alsof er telkens weer een verborgen laag bloot komt te liggen. In de periode van mijn Déjà Vu-ontmaagding, heb ik samen met een vriend de plaat zo’n 5 keer na elkaar gedraaid, plots was het 7 uur ’s ochtends… Ik zou niet zonder kunnen, het is een enorme bron van inspiratie.
BON IVER – For Emma, Forever Ago (2008, Jagjaguwar)
Gedurende mijn tienerjaren was ik fervent vrijwilliger in Jeugdhuis Krak (Avelgem). Naast het organiseren van optredens en events, deelden we allemaal ook een zeer grote passie voor muziek. Het was dan ook gebruikelijk dat we tot in de late uurtjes bleven nakaarten aan de toog en elkaar nieuwe platen leerden kennen.
Op een bepaalde nacht, tijdens de fietsrit naar huis, besloot ik op aanraden van iemand uit het jeugdhuis Bon Iver een kans te geven. For Emma, Forever Ago raakte me zo diep dat ik midden in mijn tocht moest stoppen, op een bankje aan het water. Het was alsof de wereld om me heen stilviel, opgeslokt door de sfeer van het album. Dat moment, die verbinding met de muziek, zal me voor altijd bijblijven en daarom heeft deze een speciaal plaatsje in mijn hart.
NICK CAVE & THE BAD SEEDS – Push The Sky Away (2013, Mute)
Tijdens mijn studententijd had ik samen met muziekliefhebbers Pieter-Jan Bulteel en Michiel Libberecht een platenclub opgericht. Maandelijks kwamen wij drie samen om een zorgvuldig gekozen plaat volledig te beluisteren, zonder afleiding, zonder haast.
De plaat die me het meest is bijgebleven, was Push The Sky Away. De donkere, mystieke sfeer die Nick Cave en zijn Bad Seeds creëren, wist me enorm te raken. De duistere en groteske sound, gecombineerd met de poëtisch rijke lyrics, zorgen ervoor dat je niet anders kan dan meegezogen worden in hun wereld. De titeltrack is voor mij een ode aan geloven in jezelf, ongeacht wat andere mensen zeggen of denken, gewoon gaan! “You’ve got to just keep on pushing it, keep on pushing it, push the sky away”.
