Onlangs verscheen van Catbug het album Musjemeesje. Mooier en fragieler vind je ze waarschijnlijk niet in het Vlaamse muzieklandschap. Door ons vergeleken met een sprookjesbos en wie weet is dat wel de ideale omschrijving. Paulien Rondou aka Catbug nam de tijd voor Luminous Dash om drie albums bijeen te rapen voor mocht ze ooit naar een eiland verbannen worden. Niet dat we dit willen, maar omdat alles kan in het leven. De drie eilandplaten van Paulien.
SAM AMIDON – I See The Sign (2010, Bedroom Community)
Ik herinner me nog dat ik ongeveer 16 was toen ik de muziek van Sam leerde kennen. Ik was nog maar net begonnen met gitaar spelen en zingen en had eigenlijk nog niet echt een eigen muzieksmaak ontwikkeld. Op menige donkere herfstavond verzorgde mijn oudste broer de muziek terwijl we samen bezig waren aan het avondeten. Ik keek best op naar mijn broers goede muzieksmaak, en toen ik Sam Amidons muziek voor het eerst hoorde, was ik meteen weg van hem.
Sindsdien heb ik bijna alle albums van Sam grijsgedraaid, maar I See The Sign blijft in zijn geheel toch wel een van zijn beste albums, wat mij betreft. De arrangementen op dit album zijn buitengewoon fenomenaal. Er valt bij elke luisterbeurt iets nieuws te ontdekken. Iets wat goed van pas zal komen op de leegte van een eiland-strand.
JONI MITCHELL – Blue (1971, Reprise Records)
Geregeld krijg ik te horen: “Jij hebt veel naar Joni Mitchell geluisterd zeker?” En ja, dat is ook zo, maar eigenlijk ontdekte ik haar muziek pas toen ik halverwege de 20 was en ken ik bij lange niet haar volledige repertoire! Maar Blue beschouw ik echt als één van mijn favorieten.
De manier waarop Joni fraseert en melodieën aaneenrijgt, blijft mij eindeloos boeien, en ik zie wel de gelijkenis met mijn eigen manier van zingen wanneer anderen me met haar vergelijken. Ik ben er zeker van dat ik op dat onbewoond eiland wel even zoet zal zijn met elke zanglijn op Blue feilloos mee te zingen, wat me sowieso al een leuke uitdaging lijkt te zijn.
PAUL BUCHANAN – Mid Air (2012, Newsroom)
Dit album raadde mijn lief mij vorig jaar aan toen we elkaar nog maar net hadden leren kennen. Het heeft me meermaals omwikkeld als een troostend warm dekentje, op momenten dat ik het allemaal niet meer zag zitten, huilend in bed in het donker, met mijn koptelefoon op om alles rondom me te vergeten. Ik had het net uitgemaakt met mijn toenmalige partner omdat ik verliefd was geworden op iemand anders, en daar hingen dus grote, beangstigende veranderingen aan vast. Het was tegelijkertijd een extreem woelige periode, maar ook een periode van magie, warmte en openbaringen.
Mid Air bevat voor mij dus zowel erg pijnlijke herinneringen als enorm warme, glinsterende momenten die ik voor lange tijd zal koesteren. Ik kan me inbeelden dat ik tijdens de nachten op het eiland dit album zou opzetten om te mijmeren over de liefdevolle momenten die ik met mijn lief meemaakte op deze muziek. Maar dat ik ook naar deze muziek zou grijpen op momenten van overheersende zwartheid en eenzaamheid. En als ik vroeg of laat kom te sterven op dat eiland, zal dit album waarschijnlijk het gene zijn dat ik dan opzet, om op Pauls zachte tonen de oversteek naar het dodenrijk te wagen.
