Op donderdag 15 september speelt de legendarische new wave band gratis in de Backstay Bar in Gent. Als opwarmertje hadden wij alvast een gesprekje met zanger Gerd.
Dag Gerd, wie The Arch nog niet zou kennen, probeer eens aan de mensen uit te leggen hoe jullie kennen.
The Arch is een groep uit Breendonk die ontstaan is in 1986. We hadden toen één nummer gemaakt en opgestuurd naar enkele platefirma’s… resultaat: platencontract na 3 maanden bij een klein label Anything but records, waar ook The Neon Judgement bij zat. Onze producer was Ludo Camberlin waar we veel aan te danken hebben. Hij heeft ons op de kaart gezet. Begin jaren negentig zijn we getekend bij Antler van Roland Beelen en Maurice Engelen. In deze beginjaren toerden we heel veel in het buitenland. Half jaren negentig verhuisden we naar een Duits label waar we ook enkele platen hebben kunnen maken. Ondertussen zitten we nog steeds bij een (ander) Duits label namelijk Trisol/Darktunes waar we ‘Fates’ hebben uitgebracht (ism Why2Kproductions). Ik denk dat we terug de goeie weg zijn ingeslagen met een label dat in ons gelooft. Live zijn we klaar om een heleboel nieuwe nummers te spelen…
Wat ik persoonlijk zo leuk vind aan The Arch is dat jullie al bezig zijn sinds de jaren 80, maar dat jullie nooit hetzelfde hebben geklonken, ook al zijn jullie trouw aan je stijl gebleven.
Wij zijn inderdaad al even bezig, sinds de zomer van 1986. In al die jaren waren er veel ups, maar ook downs. Dit laatste heb je als groep nodig om sterker te worden. We zijn doorheen de jaren altijd gedreven geweest, maar belangrijker is dat we tot op vandaag goeie maten zijn. Ik denk dat dit de sleutel is om lang mee te gaan. Aangezien we met vier personen componeren, worden we door verschillende dingen beinvloedt en geinspireerd. Dit resulteert in een grote verscheidenheid van genres die gemixt worden. We luisteren ook veel naar muziek van vandaag wat je zeker gaat terug vinden in onze nieuwe nummers. We hebben nooit vast gehouden aan één bepaald genre omdat dit ons beperkt in wat we doen. Voor ons is het interessanter dat elke plaat net iets anders klinkt dan de vorige.
Kun je uit die lange geschiedenis van The Arch het mooiste moment pikken?
Er zijn in de loop der jaren verschillende fijne momenten geweest die bij blijven. Een er van is zeker de Duitse tour, samen met Peter Murphy. Onze eerste tour in Spanje zal me ook steeds bij blijven. Volle zalen met uitgelaten mensen die nummers van ons meezongen en achteraf allemaal op de foto wilden. Er is te veel gebeurd in al die jaren om alle leuke dingen op te noemen…
Dit jaar brachten jullie Fates uit. Iedereen vindt zijn laatste cd wel de beste, maar in jullie geval is dat echt wel zo, vind ik…
Uiteraard vinden wij onze laatste album ‘Fates’ het beste, anders kunnen we beter stoppen. Je moet altijd gaan voor beter en steeds nieuwe horizonten proberen opzoeken zonder je roots te verloochenen. Ondertussen zijn we al bezig met nieuw werk dat waarschijnlijk gaat resulteren in een ep in het voorjaar van 2017. Zolang de drive en de passie er is, gaan we verder… en geloof me, die is er meer dan ooit!
Hoe doet die cd het? En dan vooral in het buitenland, want ik heb begrepen dat jullie in het buitenland het toch beter doen dan in eigen land.
‘Fates’ doet het goed in het buitenland, hij wordt heel goed onthaald met goeie recencies als gevolg. Veel journalisten zien het als ons beste werk ooit. Je moet natuurlijk alles in zijn tijdsgeest zien. Er wordt in belangrijke buitenlandse magazines over ons gesproken en sommige nummers komen op verzamelcd’s. In eigen land is het zoals steeds heel moeilijk… er wordt hier weinig aandacht aan gegeven, maar dat zijn we ondertussen gewoon. Erg is dat niet, maar wel spijtig. Je kan dit ook live zien aan de opkomst. Dus hopelijk is dit in Gent anders (lacht)
Zou het niet kunnen dat men hier in België (en dan heb ik het zowel over het publiek als de concertorganisatoren) net iets te veel in hokjes denkt?
Het grote probleem is Studio Brussel volgens mij. Zolang zij de meer alternatieve genres blijven negeren, gaan mensen geen andere muziek dan mainstream te horen krijgen. Veel jongeren slikken al die eenheidsworst… het is dan ook moeilijk om deze mensen te bereiken in dit land. Er wordt ook al snel een label of genre op je muziek geplakt. Het leuke is dat journalisten altijd een probleem hebben om dit op onze muziek te plakken. Zelf zijn we daar absoluut niet mee bezig. We maken waar we goesting in hebben, welk genre het ook is. Muziek heeft alles te maken met gevoel, dat is genre overstijgend!
Naar wie kijk jij zelf op als artiest, of is het gewoon beter om geen idolen te hebben omdat ze toch ontgoochelen?
Wij hebben dit nooit echt gezien als idolen, waarschijnlijk omdat we zelf bezig zijn sinds onze tienerjaren. Dat neemt niet weg dat er verschillende artiesten zijn die ons wel degelijk inspireren of geïnspireerd hebben. Namen zoals David Bowie, Bauhaus, Nine Inch Nails, Sisters of Mercy, The Cult, betekenden toch veel voor het maken van onze muziek. Als we spreken over ‘ontgoocheling’, doen The Sisters of Mercy dit alle eer aan. Hun platen uit de jaren tachtig zijn schitterend, maar ze maken al meer dan twintig jaar niks nieuws. Live is het nog een schim van weleer.
Jullie staan binnenkort in de Backstay Bar. Zeg eens waarom de mensen moeten komen.
Mensen mag je nooit verplichten om naar een concert te gaan, komt nooit goed. Je moet naar een concert gaan voor de passie voor muziek. Zelf vind ik het steeds interessant om naar bands te gaan kijken die ik niet ken. Aangezien weinig mensen ons hier kennen is het misschien een gelegenheid om ons te leren kennen tijdens dit ‘gratis’ concert. Als je in ons land iets of wat alternatieve muziek speelt is het steeds moeilijk om mensen te bereiken, meestal door vooroordelen. Wij laten gewoon onze muziek spreken en hopelijk spreekt dit mensen aan die deze vooroordelen naast zich neer leggen. Kom gerust langs, wij bijten niet!!
FOTO’S : XAVIER MARQUIS
