Ordinary Feelings, zo heet de nieuwe single van Sunflower. Uitgebracht bij sentimental op heerlijk ouderwets vinyl of nog ouderwetser op tape met daarop extra live-tracks. Een band waar geen term op te plakken valt (ook al hebben we het zelf al eens over postpunk), maar vooral uitblinkt in authenticiteit. Een babbel met de Bruggelingen.
Het parcours dat Sunflower heeft afgelegd is ontzettend mooi. Jullie staan in de kijker, maar nooit of te nimmer hebben jullie toegevingen gedaan. Een band met een zeer eigen sound. Ik neem aan dat jullie zeer tevreden terugblikken op wat jullie tot nu toe hebben bereikt?
We zijn best tevreden inderdaad. Op Ordinary Feelings zijn we uitermate trots. Na onze debuut-ep The Spiders We Caught hadden we al snel het gevoel dat we beter konden. Dat hebben we nu totaal niet. Het ganse plaatje klopt, van artwork en clips tot de mixes en nummers. Als bandleden zijn we zeer kritisch voor elkaar, maar ook naar onszelf toe. Het is belangrijk dat we onszelf blijven uitdagen en steeds beter willen doen. Een vaak voorkomende vraag in onze repetities is: “Hebben we dit al eerder gedaan en heeft het nut het nu nog eens te doen?” Het betekent dus niet dat we zaken niet mogen herhalen, maar wel dat we steeds naar nieuwe insteken zoeken.
Sunflower is een band die vaak gelinkt wordt aan het woord postpunk. Vind je zelf dat Sunflower een postpunkband is, of niet? En in feite, naar wat luisteren jullie en wie zijn de inspiratiebronnen?
Het toffe aan postpunk is dat het zo’n brede term is. Voor ons is het muziek met veelal veel energie en emotie met avant-garde invloeden bij. Dat gezegd zijnde zijn we meer bezig met ‘is dit Sunflower’ dan ‘is dit postpunk’. Niemand van ons is diehard klassieke postpunk fan, de meesten van ons luisteren daar zelfs relatief weinig naar. We horen vaak dat er steeds meer 90’s in onze nummers sluipt. Om enkele fases van de afzonderlijke leden te overlopen: Bill Callahan, Radiohead, Gorillaz, Car Seat Headrest, Television, dEUS…
Qua gevoel primeert melancholie in jullie muziek. Zien jullie jezelf als mistroostige zielen of valt dat allemaal nog dik mee?
Dat we de emotioneel-stabielste band van België zijn gaan we nooit beweren, maar we zijn zeker ook niet de groep die zijn negatieve gevoelens moet gaan verwerken in #sadboi nummers. We proberen wel altijd eerlijk te zijn tegenover elkaar, al is dat vaak in weinig woorden.
Na te zijn opgevallen in het clubcircuit gingen jullie in zee met sentimental voor The Spiders We Caught. Het is een label waar jullie blijkbaar zeer op jullie gemak bij zitten, hoe is die samenwerking tot stand gekomen?
We hebben een paar keer met Whispering Sons gespeeld op festivals. Eén daarvan was het fameuze Geleen Calling. Voor al wie daar al naartoe geweest is hoef ik niet uit te leggen dat zo’n band niet meer stuk te krijgen valt. Blijkbaar waren Kobe en Fenne onder de indruk van onze shows en ze vroegen ons om eens samen te zitten. Voor ons was het een nobrainer. Sunflower is een zeer gevoelsmatige band en we voelden dat daar ruimte voor was bij sentimental. We werken bijna uitsluitend met mensen samen waarmee we op ons gemak zijn, een pint mee kunnen gaan drinken om het zo te zeggen. Ondertussen hebben we zelfs een Sunflower-lid in het bestuur van sentimental, dus zeggen dat we goed overeenkomen is een understatement.
Sentimental is een label met buitenlandse perspectieven. Jullie speelden al met Whispering Sons in Duitsland. Ik neem aan dat dit anders voelde dan in eigen land, kijken jullie naar het buitenland?
Het buitenland is voor iedere kleine band als ons enorm moeilijk. Ieder land waar je komt is weer vanaf nul opbouwen. Dat werkt dus best ontmoedigend. Om dan direct voor honderden mensen te kunnen spelen door zo’n support is dus zeer mooi meegenomen en daar zijn wij Whispering Sons dan ook zeer dankbaar voor. Het is op dat soort avonden dat we zoveel meer genieten van dit alles.
Nu is er de nieuwe dubbele single Ordinary Feelings. Twee songs die eigenlijk in contrast staan met elkaar. Your Potential was wat ingetogen, bijna speels en op Nevertheless gooien jullie alle remmen los. Heb je bewust voor dat contrast gekozen?
Los van dat de nummers muzikaal goed samenwerken, vat het de richting samen waarheen we willen gaan. Het zijn onze twee uitersten, dat valt nog meer op door ze naast elkaar te horen. Het was even zoeken waar Nevertheless tot zijn recht kwam in onze live-sets. Zo’n bom energie kan je niet eender waar kwijt. Een nummer na Your Potential zetten, bleek ook niet gemakkelijk doordat het eerder lang en melancholisch is. Daarna moest het gewoon knal vertrokken zijn. Toen we ze één keer na elkaar zetten, klikte het zo hard dat we er nooit meer vanaf gestapt zijn. Net zoals Monica Electronica als laatste nummer, is de Your Potential’/ Nevertheless combinatie een soort wet geworden.
Op Nevertheless horen we Nathan Daems. Hoe zijn jullie bij hem terechtgekomen?
Om eerlijk te zijn was Nathan niet de eerste persoon waar we aan dachten. We zijn al lang fan van Black Flower en zijn andere bands, maar het was wat moeilijk in te schatten of het goed zou werken. Uiteindelijk besloten we het erop te wagen. Na de eerste take was het direct duidelijk dat we niemand beter hadden kunnen vinden. This was the man for the job. De tweede take was er dan ook knal op en is vereeuwigd op Nevertheless.
Wat mij opvalt is dat jullie je uitstekend livegeluid op plaat hebben behouden. Er is dezelfde directheid die je ook merkt tijdens jullie optredens. Was het belangrijk voor jullie om die live-vibe te behouden?
Zelf vinden we dat onze live-sound overtroffen is. Deze keer hebben we echt de tijd genomen om alles exact te laten klinken zoals we wouden. Sowieso nemen we wel grotendeels samen op, anders werkt het niet. We staan dicht op elkaar rond de drum. Enkel Brent moet in de controlroom achter glas opnemen omdat zijn vocals anders te luid in de drum-micro’s zitten (grappig genoeg dus niet andersom). Er zitten wel enkele niet live-elementen in Ordinary Feelings verwerkt zoals een Franse hoorn, een authentieke Ibano-distortioné, een ukelele en een bak bestek. Wie zoekt die vindt.
Sunflower is zonder meer in staat om op de proppen te komen met een lp die je omver blaast. Zijn daar plannen voor, of is dat net nog iets te vroeg?
Daar zijn we langzaamaan mee aan het beginnen, jammer genoeg zal het nog even duren voor die het licht mag zien. We zijn realistisch en weten dat we best traag werken. Doordat er geen hiërarchie is in nummers schrijven en dus iedereen zijn mening ter harte wordt genomen, duurt het even voor we iets hebben waar iedereen achter staat. Daarnaast zetten we steeds kwaliteit voorop en dat kost tijd. Het is nog veel te vroeg om data te lossen, maar we kunnen wel zeggen dat er binnen een jaartje nog iets anders komt.
Laten we afsluiten met een mooie vraag, wat betekent muziek in je leven?
Een vraag zo mooi dat hij moeilijk te beantwoorden is. Laat het ons houden op dat we er enorm van genieten om er samen mee bezig te zijn.
