Tuk Tuk Thailand. Je hebt al eerder over hun gelezen op onze pagina’s en om maar meteen de grote woorden uit onze dictionaire te halen: deze Brugse (neo-)triphopband zou het wel eens zeer ver kunnen schoppen. Wie weet op 28 september in de voorrondes van Sound Track, in ieder geval nu getipt door Nathan Daems!
Waar komt de naam vandaan en stel jullie maar eens voor!
John: Hey Luminous Dash! Wij zijn Tuk Tuk Thailand; we maken elektronische muziek geïnspireerd door tal van stijlen van hiphop tot psychedelische rock maar die we dan als liveband brengen. We zijn fan van exotiek en driewielers, de naam kwam als een evidentie.
Alison: Hey!
Hoe moeten we jullie muzikale geschiedenis tot nu voorstellen?
John: De band ontstaat in de laatste jaren van onze middelbare school waar Ali zo goed was om te zingen op whatever uit mijn gitaar kwam. Ik was toen net begonnen met gitaar te leren. Al vrij snel kwam de veel meer getalenteerde gitarist Pirre erbij en begonnen we samen wat te zoeken naar sounds die ons inspireerden. Tot op de de dag van vandaag is dit eigenlijk nog niet veranderd, wat je hoort is het proces van drie die leren om zich beter en beter in muziek uit te drukken. We brachten in 2017 een eerste ep uit volledig in eigen beheer , om het aan onszelf te bewijzen dat het kon. Ondertussen komen meer en meer tracks bij die eerste 4 en bouwen we beetje bij beetje aan onze sound. Diégo kwam dit jaar de live line-up op drum versterken en zaterdag staan we op Sound Track.
Alison: We hebben elkaar inderdaad leren kennen in de middelbare school. John liet me enkele verfrissende gitaarriffs horen en ik voelde de inspiratie ineens opborrelen. Zo begonnen we wat te jammen in ons Engels klaslokaal en samen met de prachtige gitaargeluiden van Pirre waren we vertrokken op een 8 jaar lange reis waarin we samen heel wat ervaring hebben opgedaan en zo onze sound hebben kunnen ontdekken. Nu is ook Diégo de band komen vervoegen op drum en zo gaat de reis mooi verder.
Wanneer volgde het besef dat muziek spelen jullie passie is?
Alison: Tijdens de lesuren in de lagere school, verlangde ik om naar huis te gaan en nieuwe covers uit te testen van mijn toenmalige idolen. Ik wou alle facetten van mijn stem ontdekken en experimenteren in hoeverre mijn vocal range mijn zuivere stemklanken toeliet. Tot op heden, kijk ik altijd uit naar de momenten waar we allen de repetities terug aanvangen voor een volgend optreden of gewoon tussendoor, als de agenda het toelaat, we een volle week kunnen inplannen om onze inspiratie de vrije loop te laten gaan en wat te jammen. Good times!
John: Op de familie-computer in mijn jeugd hadden we een muziekprogramma waar je beats kon maken door loops te combineren. Ik kan me geen grotere voldoening herinneren dan dat moment waar het lukte om iets te creëren dat “zinnig” was, hoe random ook. Sindsdien eigenlijk niet gestopt.
Wat maakt volgens jullie de Belgische muziekscene uniek, of is die helemaal niet uniek?
Alison: De Belgische muziekscene is klein en divers. En dat is net goed, artiesten blijven op de hoogte van wat er allemaal gebeurt in de muziekscene en bouwen hierop verder en voegen er hun eigen een unieke twist aan toe om zich als band te kunnen blijven onderscheiden. België is vooral een land waar veel kwaliteitspopmuziek vandaan komt. In Wallonië heb je eerder de RnB en rap die prominent aan bod komen op radiostations en in Vlaanderen eerder de indierock die overheerst. Maar ik krijg het gevoel dat deze kloof langzamerhand dichtgroeit.
John: Je herkent het meestal wel snel als iets uit België komt, Wallonië of Vlaanderen trouwens. Dat klein-land-naast-de-grote-syndroom maakt dat we allemaal open staan voor verschillende invloeden en ik vind dat Belgische artiesten dat altijd goed hebben kunnen combineren naar iets unieks.
Wie zijn voor jullie inspiratiebronnen en hoe zou jullie muziek het best omschreven moeten worden?
Alison: Mijn persoonlijke inspiratiebronnen zijn qua stem eerder Lianne La Havas, Florence + The Machine en Jeff Buckley. En qua creativiteit en arrangement ben ik eerder fan van de manier waarop Bon Iver en Kevin Parker hun magie laten werken. En voor het omschrijven van ons genre.
John: Volgens mij kan je onze muziek niet anders omschrijven dan elektronica omdat dit de enige lijn is die altijd terugkomt; het is muziek die van beats ontstaat in een laptop. Voor de rest komen de invloeden echt van overal. Post-dub, moderne jazz en (neo-)-soul zijn wel een constante. Jullie willen namen? Mount Kimbie, James Blake, Space Captain, Toro y Moi, Caribou, D’Angelo. De laatste tijd luister ik extreem veel naar afrobeat en techno; vind maar de logica!
Met welke band of artiest worden jullie vergeleken, hoewel jullie dat absoluut niet willen?
Alison: Denk aan een mix tussen Hydrogen Sea, Hooverphonic Tycho en Bonobo, maar dan met een heel zweverige vrouwelijke stem die het geheel bij elkaar doet zweven.” Zo werd ons genre ooit omschreven en vergeleken in een artikel en de vergelijking met deze bands vind ik persoonlijk niet mis. Geen enkel moment dat we ooit vergeleken werden met een band waarvan de muziek of genre ons niet ligt.
John: De initiële vergelijking die we altijd kregen was Portishead en dat vond ik maar raar aangezien ik nooit echt naar ze had geluisterd. Ondertussen heb ik mezelf toch up to date gebracht en snap ik het al beter. Waarom niet? Beth Gibbons is klasse.
Voor welke band willen jullie graag het voorprogramma spelen en waarom?
Alison: We hebben de kans om het voorprogramma te spelen voor de ep-release van enkele van mijn vrienden in London voor hun band genaamd Zebrah. John, Pierre en Diégo zijn hiervan nog niet op de hoogte dus bij deze “Boys, pack your bags!”
John: Ik speel wel graag in de context van elektronische parties. Laat ons maar een boiler room doen voor Jamie xx.
Wat maakt jullie anders dan andere bands?
Alison: Als band hebben we een vrij tot zeer ambitieuze keuze qua creatie en arrangement. Live worden we wat gekenmerkt door een “whatever works” fun vibe en houden we graag het rockmuziek-gehalte hoog.John: Als je vertrekt van elektronische beats ga je altijd andere keuzes maken dan pakweg een singer-songwriter. Qua structuur ligt wat we doen meestal niet voor de hand en dat heb ik wel graag. We komen soms meer van de EDM kant in dat opzicht denk ik, we hebben graag lange opbouwen en zware drops.
Wat wordt de volgende (grote) stap voor de band?
Alison: De focus ligt momenteel op het afwerken van de tweede ep. Momenteel vertoef ik in het buitenland en hebben we ons wat moeten aanpassen aan de manier van “werken” (songwriting en opname). Ik heb nu een soort van long distance relationship met de gasten en sturen onze opgenomen ideeën via voicenotes, We Transfer en slaan alles op in een gedeelde Google Drive -map. Very efficient! John stuurt vaak visualizers en versies van bekende nummers door waarop ik me kan baseren en nieuwe inspiratie kan uit halen. Dit vergemakkelijkt voor ons het creatie proces en zo blijven we wat op dezelfde golflengte.
John: Volgende stap is sowieso een tweede “geheel” uitbrengen (ep, album, iets anders?). Het is gewoon te zalig om over verschillende tracks heen na te denken over een algemeen idee of gevoel dat je wilt weergeven. Het zal nu kwestie zijn van het op een “professionelere” manier te doen – nog altijd zelf geproduceerd uiteraard – en daar het maximum uit te leren. Veel maken, veel spelen.
Welk album kunnen jullie ‘on repeat’ beluisteren?
Ali: Jeff Buckley – Grace / Radiohead – In Rainbows / Bon Iver – 22, a million
John: Bon Iver: 22, a million – Frank Ocean: Blonde
En wat is jullie favoriete plaat aller tijden en waarom?
Ali: Bij mij verandert dit om de paar maanden maar momenteel is mijn favoriet The Rolling Stones – She’s a Rainbow. Dit is mijn go to feel good nummer!
John: Zonder echt na te denken ga ik voor Michael Jackson – History. Alles staat er op. De eerste cd is gewoon een greatest hits met alle Quincy Jones-producties en de tweede is waarschijnlijk het eerlijkste dat hij ooit geschreven heeft. Super interessante periode waar hij de aandacht beu is en dat effectief durft te uiten.
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Alison: Muziek in het algemeen kan een mens alles vertellen over menselijk zijn. Het is algemene informatie maar iets dat je als artiest ontdekt en als boodschap wil overbrengen naar het publiek. Wanneer je een nummer schrijft vanuit een eigen ervaring, is het een soort van acceptatie van de belevenis en iets dat je kwijt wilt. Het is puur en een zalig gevoel om een soort emotie los te weken bij iemand en die persoon mee te sleuren in het verhaal dat je met hen wil delen. Het minst mooie of eerder het moeilijke aan muziek is de writer’s block/creative slowdown en de druk om op nieuwe, creatieve ideeën te komen.
John: Volgens mij is het moeilijk om minder mooie kanten te vinden aan muziek omdat het zo ver boven ons verstand ligt. Er is iets serieus onbegrijpbaar en magisch in hoe een combinatie van frequencies of instrumenten of whatever ons zoveel verschillende dingen kan laten voelen, zowel bij het creëren als bij het luisteren/ervaren. Het creatieproces is zo raar en opwindend daardoor kan ik het nooit beu zijn. Eventueel in de manier waarop het uitbouwen van muzikale projecten zo zwaar op wedstrijden gericht is in België; ik vind het altijd onnatuurlijk om mezelf of de band in competitie met anderen te zien. Uiteraard blijven dit wel zalige speelkansen en kan ik niet echt klagen over de organisatie en het professionalisme van dat type evenementen.
Met wie zouden jullie het niet erg vinden om 8 uur mee in een lift te zitten en waarom?
Alison: Jo, Pirre en Diegz + the motherboard en een bak frisse Jupiler.
John: Laat het inderdaad maar de band-leden zijn. We zien elkaar absoluut niet genoeg (serieus, gasten)
Alison: love you, John!
