In 2013 begon Tars met het schrijven van eigen nummers. Nu blijft hij nog steeds op zoek gaan naar z’n eigen ding waarbij hij de gitaar en het songwriten gebruikt om zijn emoties en bedenkingen over liefde, leed en leven in kwijt te kunnen. Samen met Nicolas Vlaeminck vormt hij een duo. Je kan de heren live aan het werk zien op 10 oktober in het Muziekcentrum Cactus te Brugge.
Waar komt de naam vandaan en stel jullie eens voor!
De naam ‘Tars’ is eigenlijk gewoon mijn voornaam. Ik heb genoeg bandjes gehad in het verleden waar we op zoek gingen naar de zotste bandnaam ooit maar uiteindelijk vind ik Tars speciaal genoeg. Er zijn er ook niet zoveel hé.
Ik begon op mijn 16 met gitaar te spelen. Dit ging niet altijd even vlot. Ik had al snel mijn buik vol van de lessen en het oefenen van de opgelegde akkoordjes. Rond mijn 18de ben ik via YouTube liedjes beginnen leren die mij wél lagen. Daardoor was ik meteen verliefd op het instrument. Het was ook de tijd dat ik experimenteerde met zang. Ik ben de mensen die zeiden dat het mooi was extreem dankbaar dat ze gelogen hebben want zij zetten mij aan om het te blijven doen. Gelukkig is het goed gekomen 😉 Geleidelijk aan begon ik eigen nummertjes te schrijven, deed ik kleine optredentjes en bracht ik een ep’tje uit. Hier en daar kwamen er leuke kansen dankzij vi.be.
Via een optreden in een kelder in Gent leerde ik Nicolas Vlaeminck kennen. Hij moest er toen ook spelen. Op dat moment beslisten we om eens samen te repeteren en voilà, 5 jaar later staan we in Luminous Dash ??.
Hoe moeten we jullie muzikale geschiedenis tot nu voorstellen?
We hebben elk ons eigen parcours afgelegd. Nicolas speelde met zijn soloproject en band op verschillende grotere plaatsen. (spiegeltent van jonge wolven op Gentse feesten, Red rock rally, won WestTalent een paar jaar geleden,…)
Ik kreeg hier en daar ook een leuke kans zoals de najaarspresentatie van Medialaan, The voice van Vlaanderen, …
Samen hebben we al op verschillende podia gestaan en al heel wat ervaring opgedaan. Dankzij Nicolas’ homestudio en producing skills, die hij zelf ontwikkelde, zijn er ook grote plannen om nog meer materiaal op te nemen. Nu is het enkel nog kwestie van tijd vinden aangezien ik (Tars) drie kindjes kreeg in 13 maand. Het is wat zoeken om alles georganiseerd te krijgen met een tweeling van 1,5j en een baby van 6 maand.
Wanneer kwam het besef dat muziek spelen jullie passie is?
Muziek is voor mij altijd al belangrijk geweest om mijn emoties in kwijt te kunnen. Wanneer ik mijn verdriet leerde om te zetten in songs werd het mij pas echt duidelijk hoe onmisbaar het ‘songwriten’ werd. Vandaar dat de meeste nummers ook ‘sad songs’ zijn. Als ik gelukkig ben, is het voor mij minder makkelijk om te schrijven.
Wie zijn voor jullie inspiratiebronnen en hoe zou jullie muziek het best omschreven worden?
Voor mij persoonlijk is dat een songwriter die ik een jaar of drie geleden heb ontdekt. Gregory Alan Isakov is een fenomenale songwriter. Hij als persoon (of wat hij laat weten van zichzelf aan de buitenwereld) is zeer ‘down to earth’. Ik hou ervan als topartiesten de beide voeten op de grond houden.
Ik vind het zelf heel moeilijk om mijn muziek te omschrijven. Ik kan er niet een specifiek genre op plakken. Wat ik wel weet is dat het eerlijk geschreven is. Authentiek.
Met welke band of artiest worden jullie vergeleken, hoewel jullie dat absoluut niet willen?
Ik ben nog niet echt met een band of artiest vergeleken geweest.
Voor welke band willen jullie graag het voorprogramma spelen en waarom?
Gregory Alan Isakov uiteraard. Het zou dé ultieme kans zijn om een avondje backstage door te brengen met hem en verder geïnspireerd te worden door hem.
Wat maakt jullie anders dan andere bands?
Eerlijke nummers die op een authentieke manier gebracht worden. Ik ben niet goed in show verkopen op een podium. Ik sta er zoals ik mij voel.
Wat wordt de volgende (grote) stap voor de band?
15/10 spelen we het voorprogramma van Ertebrekers in Wingene. Het zal ons eerste voorprogramma zijn als duo die we mogen spelen van een bekende band.
Los daar van zijn er plannen om te blijven schrijven en eens de studio in te duiken. Tot dan blijven we elke kans nemen die er te nemen valt.
En wat is jullie favoriete plaat aller tijden en waarom?
Gregory Alan Isakov – This empty northern hemisphere. Zijn nummers zijn ook niet bepaald ‘happy’ en dat is iets waar ik bij mezelf lang mee worstelde. Ik wilde ook happy nummers schrijven om het publiek te kunnen veroveren als ik live speel. Hij liet me inzien dat triestige nummers ook een publiek kunnen veroveren. Misschien mikte ik gewoon op het verkeerde publiek.
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Het mooiste is het gevoel dat het een mens kan geven.
Het minst mooie aan muziek is dat er zoveel artiesten worden uitgebuit om ze ergens te doen geraken.
