Radicaal naïeve indiewave over schimmelfysica en rancuneuze conversaties met katten. Ontstaan in 2021 te Leuven als postcovid-fenomeen. Nona Problemo! speelt op 16 oktober in JH ’t Paenhuys in Hoegaarden.
Waar komt de naam vandaan en stel jullie eens voor!
Onze bandnaam is eigenlijk gewoon de bijnaam van onze gitariste Nona. Ik (Sigi) vond het zo’n steengoede bijnaam dat ik mezelf moreel verplicht voelde om die naam te gebruiken oftewel om er een doldwaze kinder-animatieserie rond te maken, oftewel voor een band. Aangezien Ketnet vooralsnog geen contractaanbieding heeft gedaan, hebben we een band met de naam Nona Problemo! opgericht.
Nona, Jenske en Sigi zijn drie filosofische slackers (of slackende filosofen, zoals het u belieft), aangevuld met gediplomeerd socioloog, beleidseconoom en fulltime belangrijke nonsens-verkoper Tijs Farcetré, alle vier gesitueerd om en rond Leuven en Brussel.
Hoe moeten we jullie muzikale geschiedenis voorstellen?
Jenske, Tijs en ikzelf waren al actief in talloze underground-projecten, zoals Wow Koala, Fantoompijn, Hugs of the Sky en last but not least Catholic Gurls. Ik zat echter met een hoop inspiratie voor songs die niet leken te passen binnen de contouren van mijn andere band-projecten en daarom trommelde ik die twee paljassen en Nona op om samen met hen dat ei kwijt te kunnen.
Onze eerste repetities vonden plaats ergens eind maart. In de zomer raakten we in een stroomversnelling dankzij opnames bij de drummer-halfgod Brian, die met zijn band Melting Mallows de vorige editie van Sound Track won na eerder ook al de finale van De Nieuwe lichting te hebben behaald. Als een goedheilige herder nam Brian ons onder zijn hoede en hielp hij mee om ons prille repertoire wat op te kuisen en vakkundig te polijsten tot potige popsongs. Hij stoomde ons klaar voor onze eerste show met ons nieuwe indiewave-orkest, op het Leuvense gratis festival Kessel Zoo, georganiseerd door JH Sojo, dat begin september plaatsvond.
Wanneer kwam het besef dat muziek spelen jullie passie is?
Ik ben zelf opgegroeid in een huis waar je door de exuberante hoeveelheid platen die in platenkasten tegen de muren staan opgeborgen het behangpapier niet meer kan zien. Mijn vader is een fervent muziekliefhebber en heeft dit al van kleins af aan met de paplepel bij mij ingegeven. Mijn eerste songs schreef ik al als kleine snotaap samen met mijn broer, over onze toenmalige kat Bowie, zo genoemd omwille van haar twee verschillend gekleurde ogen. Die passie voor muziek is voor mij precies altijd vanzelfsprekend geweest; ik heb er mij nooit vragen bijgesteld. Het is pas tijdens periodes dat ik minder of niet met muziek bezig ben, dat ik merk dat er iets ontbreekt. Dan voel ik hoe onderhuids die nood om te creëren groeit.
Wie zijn voor jullie inspiratiebronnen en hoe zou jullie muziek het best omschreven worden?
Voor Nona Problemo! laat ik me voornamelijk inspireren door lieve mensen als Bernard Sumner, Laetitia Sadier of Eleanor Friedberger. Dat zijn zeker niet technisch de meest verfijnde muzikanten, maar hun muziek geeft wel blijk van een duidelijk onderbouwde esthetische visie. Ik denk dat je in onze muziek zowel elementen terugvindt van de melancholische newwavepop van New Order, als van de meer rechttoe rechtaan rommelige indie van The Fiery Furnaces, gecombineerd met de sci-fi synthjes en repetitieve kraut-drums van Stereolab. Net als Laetitia schrikken we er daarenboven niet voor terug om impliciet politieke boodschappen op een speelse manier doorheen onze teksten te verweven. We willen de jeugd corrumperen met onze dromerige indiepostpunkpopsongs!
Met welke band of artiest worden jullie vergeleken, hoewel jullie dat absoluut niet willen?
Mijn moeder zei ‘overlaatst’ eens dat één van onze nummers haar aan Green Day deed denken. Ik heb die nacht geen oog dicht gedaan.
Voor welke band willen jullie graag het voorprogramma spelen en waarom?
White Fence of een ander projectje van de freak psyche virtuoos Tim Presley! Geen enkele hedendaagse songwriter giet een zootje ongeregelde, muzikale chaos zo vakkundig in catchy popsong-structuren. De clip voor zijn nummer Long Bow vind ik overigens zowat het beste wat YouTube te bieden heeft.
Wat maakt jullie anders dan andere bands?
In tegenstelling tot andere bands, komen wij er schaamteloos voor uit dat we graag rijk en beroemd zouden willen worden met onze muziek. Nee nee, euh, misschien wel het feit dat we ons als band niet gewonnen proberen te geven aan het individualistisch nihilisme en surveillance kapitalisme dat zo hardnekkig om zich heen grijpt in onze hedendaagse samenleving? Of misschien het feit dat we, paradoxaal genoeg, NIET anders proberen te zijn dan andere bands? Ik denk dat die drie hier opgesomde redenen alle drie tegelijkertijd een beetje waar en een beetje onwaar zijn.
Wat wordt de volgende (grote) stap voor de band?
Eerst gaan we ons met man en macht voorbereiden op onze Sound Track-deelname. Daarna zouden we graag onze eerste ep verder afwerken, samen met Brian. De release daarvan zou gepland zijn voor lente 2022. Tot slot, als de VRT nog iemand zoekt om België te vertegenwoordigen op het volgende Eurovisiesongfestival: wij stellen ons bij deze alvast kandidaat.
Wat is jullie favoriete plaat aller tijden en waarom?
Dan denk ik dat ik zou teruggrijpen naar het hierboven vermelde New Order, met Power, Corruption and Lies uit 1983. Met melancholische popsongs probeerde de band op een hoopvolle en eervolle manier een vervolg te breien aan de ‘desillusionerende’ duisternis van Joy Division na het tragische overlijden van frontman Ian Curtis. Daarenboven heb ik op dit moment ook een t-shirt aan van die platenhoes, dus ik kan de invloed die het album op mij als muzikant en persoon gehad heeft, moeilijk ontkennen.
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Het mooiste aan muziek en kunst over het algemeen vind ik dat de absolute gelijkheid tussen alle mensen erin naar boven komt: als maker en verhalenverteller is iedereen gelijk, en daar word ik nu eens blij van. Ik denk niet dat er iets is aan muziek dat intrinsiek ‘niet mooi’ is, maar wel vind ik de manier waarop heel wat muzikanten vandaag behandeld worden door onze neoliberale samenleving enorm bedroevend. Zoveel mensen met een passie voor muziek moeten die passie opgeven om rond te kunnen komen aan het eind van de maand. Ik hoop dat ik de dag nog mag meemaken dat we in een samenleving leven die iedereen in zijn of haar economische basisbehoeften voorziet, zodanig dat veel tijd hebben om in muziek of andere vormen van kunst te steken géén privilege meer is. Een verregaande herverdeling van de welvaart lijkt me dus cruciaal om de lelijke aspecten van muziek, die louter extern zijn, uit de weg te ruimen
