Op 3 september verplaatst Luminous Dash zich naar Antwerpen. In Cafee Cabron – helemaal in het centrum van de stad aan de Kaasrui – organiseren we twee optredens. Voor de hardcorepunkpopband (zoiets) Carroser wordt het een thuismatch en daarna is het de beurt aan Sharks Eat People Too. Overtuig jezelf door je streamingdienst en je oren de ep First Course cadeau te doen! Hoe je hun sound moet omschrijven legt de band zelf uit.
Sharks Eat People Too, ik heb het altijd een enorm fascinerende bandnaam gevonden. Kun je er iets meer over vertellen?
Stijn: Ongeveer 15 jaar geleden moeten Afif en ik eens een conversatie gehad hebben over hoe bands in die tijd allemaal iets met dieren hadden, Feed the Rhino of Cage the Elephant. Een van de namen die wij toen verzonnen was Sharks Eat People Too. Die herinnering was me wat vervaagd, maar Afif is er op onze eerste repetitie terug mee afgekomen.
Afif: Ik ben wel content met de naam, de mens heeft een biologisch ingebouwd ontzag voor de oceaan en de naam roept wel die oerangst op. We krijgen ook leuke interpretaties van mensen op shows. Iemand op een veganistische show voor dierenrechten zei dat hij het wel passend vond: “More sharks get eaten by people, but I guess Sharks Eat People Too”.
Muzikaal is Sharks Eat People Too moeilijk te vatten, omdat er zo veel invloeden in zitten. Hoe zou je het zelf omschrijven?
Maarten: Een punkband, in de heel brede zin van het woord. Ik denk dat we veel postmetal en (post)hardcore invloeden hebben, maar onze songs gaan weinig echt volledig die kant uit.
Stijn: Iemand zei: punky Pixies met een hoek af. Ik vind het misschien tot nu toe wel de beste omschrijving om ons samen te vatten.
Als er één factor bovendrijft dan is het wel die van nijd.
Maarten: Onze hardere nummers klinken voor mij als een soort uiting van ongenoegen. Onze zachtere kant bewondert.
Stijn: Nijd is misschien niet het juiste woord. Ik denk eerder een soort van verbittering in combinatie met een pure oeroude woede.
Er zit ook best wel wat weltschmerz in, maar misschien zeg ik dat omdat jullie best wel wat postpunkgeluidjes uit de jaren 80 gebruiken?
Maarten: Ik kan er wel in komen. Ik denk dat Afif en ik best een melancholisch smaak hebben. Over het postpunk label, ik begrijp het label, maar het is niet echt wat we zoeken en zijn. Ik denk dat we het omgekeerd heruitgevonden hebben voor onszelf.
Afif: Exact, wij vertrekken van een punk of hardcore klank en de melancholie leidt ons vanzelf naar de postpunk. We zijn ook een four-piece waarvan een van ons (ik dus) geen instrument speelt. Wanneer je schaarste tactisch inzet in je sound beland je heel snel in een postpunkklank.
Het lijkt ook allemaal persoonlijk. Jullie verliezen zichzelf volledig in de muziek. Is muziek jullie uitlaatklep in deze dolgedraaide wereld?
Stijn: Zeker, er is niets beter dan een week te verteren door 3 uur lang lawaai te maken. Altijd fijn als er dan iets bruikbaars bij zit. Daarnaast zijn we ook allemaal vrienden dus het is ook leuk om elkaar iedere week eens te zien en bij te praten.
Afif: Muziek maken en live brengen is voor ons een heel fysiek proces. Wij sleuren ook echt onze klank eruit, vanzelfsprekend dat wij onszelf erin verliezen. Ik voel me ook weer gezuiverd na een repetitie waar ik eens goed mijn gal kan spuwen.
Zanger Afif is wellicht de enige die honderd procent de teksten begrijpt. Hoe belangrijk zijn die?
Stijn: Ik hoop dat de mensen thuis en in de zaal toch iets meekrijgen van de teksten. In ons proces zijn de teksten wel het belangrijkste. Afif is het karakter van de band. Afifs rauwheid zorgt ervoor dat de songs overkomen als een tsunami op de mensen.
Maarten: Ik denk dat ik ongeveer de helft van de teksten al verkeerd geïnterpreteerd heb. Unfamiliar Ceilings verwijst letterlijk naar de televisieserie Neon Genesis Evangelion (één van mijn favoriete series) en ik had het niet door tot een jaar later.
Afif: Ik sta volledig achter het gedachtegoed van “La mort de l’auteur”. Ik vind het fantastisch dat mensen een eigen interpretatie hebben, zolang er iets van betekenis uit mijn teksten vloeit.
Ik heb mij laten wijsmaken dat jullie ep First Course opgenomen is in het repetitiekot. Als dat zo is, dan is een studio eigenlijk overbodig?
Maarten: Ja, ik denk van wel. Maar dat is deels omdat we de luxe hebben gehad dat Sim ons gecontacteerd heeft en hij een zwervende recording engineer is zonder studio. Het is vandaag goedkoper dan ooit om opnamegerief van degelijke kwaliteit te kopen en digitale effecten zijn heel straf. Maar ik denk dat de persoon die de knoppen voor je bedient wel heel veel waarde heeft. De vrijheid om te spelen met ruimte, een strakkere tijdsdruk… Op een manier kun je misschien zeggen dat we in een eenmalige studio opgenomen hebben.
Stijn: Voor ons was het ideaal, wat je op de ep hoort mag je ook in het echt verwachten. We zouden niets anders willen.
Alles zal wel met geld te maken hebben, en vooral het gebrek daaraan, toch vind ik de directheid van First Course de motor van jullie muziek.
Stijn: What you see is what you get. Luid en puur, 14 minuten aan pure intensiteit. Live doen we daar graag nog een schepje bovenop.
Maarten: Het heeft tot een zeker punt met geld te maken, maar ik denk niet dat de band er helemaal tegen zou zijn om in een studio op te nemen, maar ik zie persoonlijk de grote noodzaak niet. Ik denk dat Sim zijn opnamemanier waarbij hij alle instrumenten live trackt en de opnameruimte voegt veel aan de directheid doet. Zoals daarnet gezegd, geloof ik dat de meeste dingen wel digitaal te doen of na te maken zijn, maar de manier waarop wij “au naturel” met elkaar spelen, of exact ons repetitiekot modelleren, zitten daar nu wel niet bij.
Jullie nummers zijn ook niet al te lang. Is dat een bewuste keuze, of zou het zomaar kunnen dat jullie volgende nummer er één van zeven minuten wordt?
Stijn: Dat zou maar eens goed kunnen, we zijn allemaal grote fans van dat ‘post’ gedoe. We zouden weleens kunnen trachten om de luisteraars 7 minuten op sleeptouw te nemen. Je weet maar nooit!
Afif: We zijn wel streng voor onszelf, als we een boodschap in drie minuten kunnen overbrengen gaan we er geen 7 over doen, het zou al serieus de moeite moeten zijn.
Is er al nagedacht over het uitbrengen van nieuw materiaal?
Stijn: We zouden niets liever doen, alleen moeten de songs er nog zijn. Momenteel zijn er veel snippers aan muziek, we ontbreken even de lijm om alles aan elkaar te plakken. Maar ongetwijfeld komt er nieuwe SEPT-muziek aan.
Sharks Eat People Too is en blijft underground, maar hoe kijken jullie naar datgene wat jullie tot nu toe hebben bereikt?
Met fierheid, 3 jaar geleden was het nog maar een grapje om samen iets te beginnen. Het ging om een zanger die nog nooit gezongen had, een drummer die nog nooit drumsticks had gezien, een gitarist die eigenlijk een bassist is en een bassist die al een decennia niet gespeeld had. Om te zien wat we de afgelopen 3 jaar hebben mogen doen, is bijna wel crazy te noemen.
Wat is jullie favoriete plaat aller tijden en waarom?
Stijn: Hangt af van de tijd van het jaar. Het wisselt vaak. Momenteel is het Elephant van The White Stripes. Little Acorns zou nog een Sharks-nummer kunnen zijn.
Maarten: Before the Flood van Bob Dylan en The Band. Maar dat is niet echt relevant voor Sharks dus: Floral Green van Title Fight, heel sterke punkrock/ hardcore songs met dat extra laagje 90’s alternative. Ongelofelijk aantal oorwurmen, heel gelaagde sound over het hele album, het is een trip van begin tot einde.
Afif: The Glow Pt. 2. Phil Elverum van The Microphones is een savant als het gaat over analoge opnametechnieken. Indie rock/folk zou in normale handen breekbaar en flou moeten klinken, maar hij vergroot en vervormt zijn klank tot iets gigantisch en verpletterend.
Joeri: Die plaat van Massive Attack met Angel op. Mezzanine dus!
Jullie staan binnenkort voor de tweede keer op het podium voor Luminous Dash. Waarom moeten mensen naar de Cabron in Antwerpen komen om jullie te zien?
Sharks Eat People Too is een band om live te ervaren. We zijn op ons best wanneer we furieus, breekbaar en luid kunnen zijn in een donker kot. Café Cabron is de plek bij uitstek dus!
Sharks Eat People Too: Instagram – VI.BE
Café Cabron: Facebook – Instagram
FACEBOOKEVENEMENT
