“Een song van bijna vier minuten dat doet denken aan pakweg het werk van The Black Crowes, het onvolprezen Soapstone of het vroegere werk van ZZ Top.” Als het goed is, dan durven we dat ook zeggen bij Luminous Dash, zo zijn we wel! En goed is wel het minste wat je kan zeggen van Statues, het nieuwste wapenfeit van Rodeowave. Een gesprek over wat zou kunnen…
We zullen niet de eerste zijn die het vragen, maar vooruit dan maar: vanwaar komt de naam Rodeowave?
Rodeowave: Aha de bandnaam-vraag! Zoals wellicht bij vele bands was het geen eenvoudige opdracht om een bandnaam te kiezen, want de opties zijn oneindig. We zijn uiteindelijk gegaan voor Rodeowave aangezien je luisteren naar onze muziek kan ervaren als een ritje op de rodeostier: veel onverwachte sprongen en geen idee hoe de trip zal eindigen. De volhouders kunnen volop meesurfen op onze creatieve waves.
De band is al een tijdje actief, maar met de release van Statues wordt een nieuw hoofdstuk opengeslagen…
Het is een nieuw hoofdstuk in die zin dat het de eerste nieuwe afgewerkte track is die we opgenomen hebben sinds het verwelkomen van onze nieuwe zanger Kurt. Het creatieproces van nieuwe nummers is bij ons het resultaat van een symbiose van alle bandleden, dus niet ongewoon dat we “anders” klinken. Een nieuw bandlid heeft er alleszins voor gezorgd dat er na 5 jaar een nieuwe, frisse wind ging waaien in de band.
Sinds onze start zijn we gegroeid in het schrijven van nummers, het was aanvankelijk niet altijd even evident aangezien ieder van ons een andere muzikale bagage heeft. Intussen merken we dat dat net onze sterkte is geworden: onze muziek is moeilijk te classificeren of in een hokje te plaatsen en dat maakt dat we niet snel eenheidsworst zullen afleveren.
Naast een wissel van zanger zaten jullie ook, net als iedereen, met de pandemie geplaagd. Zelf heb ik nog altijd de indruk dat er meer wonden geslagen zijn dan we zelf vermoeden. De Belgische undergroundrelease leeft weer volop qua releases, maar mij lijkt het voor kleine bands nog moeilijker om een plaatsje op een podium te versieren dan voorheen. Ervaren jullie dat ook zo?
Inderdaad niet gemakkelijk om leuke speelkansen te versieren, en al zeker niet met eigen muziek. Speelkansen identificeren, cafés en clubs aanschrijven, wachten op respons en alles goed opvolgen, het is bij wijze van spreken een parttimejob. Daar komt nog bij dat het aanbod een stuk groter is dan de vraag, er zijn heel veel goede bands, alleen al in het Gentse. We nemen het zoals het komt. De max als we op een toffe plek kunnen spelen, anders amuseren we ons tijdens onze repetities wel met het maken van nieuwe nummers, eens iets nieuws opnemen… (al is een track opnemen geen lachertje).
Onze muziek komt het best live over en de meest memorabele optredens waren toch die in gezellige muziekcafés zoals het Damberd in Gent. We spelen met het idee om zelf een evenement te organiseren met nog enkele gelijkgestemde bands op de line-up. Moesten muzikale Luminous Dash-lezers interesse hebben: bij deze een oproep!
Laten we positief blijven. Toen ik Statues hoorde dacht ik luidop “It’s only rock ’n roll, but I like it”, maar even later was ik me er toch van bewust dat het meer was dan dat. Opmerkelijk in de song zijn de vele wisselingen in stijlen. Is dat bewust gedaan?
Dit linkt dan inderdaad naar de ‘rodeo’ in onze naam. Ons repertoire is divers qua genres en soms zitten meerdere stijlen vermengd in een track, een gevolg van onze diverse muzikale achtergrond. Dat houdt het voor onszelf interessant om te spelen en in het beste geval geeft dat de luisteraar ook een zekere meerwaarde. We proberen altijd wat van de platgetreden paden af te blijven en tegelijk doen we een poging om de nummers verteerbaar te houden. De fundamenten voor Statues zijn gelegd tijdens onze allereerste jam, wat begin 2018 was. Toen gedoopt als “den Afrikunda”. Het oorspronkelijke idee heeft jaren moeten marineren (proces van vastzitten, afvoeren, laten liggen, back to the drawing board, repeat…) en pas toen onze nieuwe partner in crime ons vervoegde met nieuwe zanglijnen is het beginnen evolueren richting de finale vorm.
Jullie hebben wel een moddervette Amerikaanse sound en dat voor een Belgische band. Hoe is dat gegroeid?
Tof om te horen dat we een vette Amerikaanse sound hebben, misschien kunnen we daardoor meer speelkansen scoren, goed idee (schaterlach). Eerlijk gezegd horen we zelf niet direct iets ‘Amerikaans’ in onze sound, maar het is alleszins een compliment dat we wat internationaal klinken.
De track werd opgenomen in de studio van Marjo De Keukelaere van Drums ‘n’ Guns. Dan denk ik, dat is de ideale match voor muziek als deze van jullie. Hoe groot was Marjo’s invloed?
Eigenlijk is het nummer opgenomen bij onze drummer Wouter thuis. Marjo (tevens Wouters neef) kwam ter plaatse met al zijn opnamemateriaal. Drums ‘n’ Guns maakt coole muziek en gaat al een hele tijd mee, we zijn fan van hun DIY-aanpak waarmee ze alles van het schrijfproces tot het gemasterde resultaat zelf in handen hebben en we wilden het ook zo doen. Marjo heeft al redelijk wat opname-ervaring op de teller staan en daarbij hebben we een goeie vibe met hem. Ongetwijfeld dat hij een invloed heeft gehad op de sound.
Is er een lp of ep in de maak, of is het daarvoor nog iets te vroeg? Andere plannen?
Voorlopig geen nieuwe opnames gepland, niettegenstaande we wel nog een aantal afgewerkte nummers hebben die nog niet voor de eeuwigheid zijn vastgelegd. Er zitten ook nog een aantal nieuwe nummers in de pipeline. Voorlopig zouden we echter willen focussen op live gaan spelen, dat is de beste manier om de nieuwe nummers in de vingers te krijgen vooraleer we denken aan nieuwe opnames. Onze ep Torso uit 2022 is te beluisteren op Spotify, maar daarop horen jullie Kurt nog niet. Op het VI.BE platform staan reeds enkele tracks die een beter beeld geven van hoe we nu klinken.
Een vraag die ik zo graag stel: wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Favoriete platen komen en gaan, zoals bij een nek-aan-nek race steekt er af en toe eentje bovenuit om dan daarna weer weg te zakken. Voor Olivier (gitaar) is dit Joe’s Garage van Frank Zappa. Muzikaal zit dit heel straf in elkaar, maar om daarbovenop nog eens een absurd verhaal doorheen de plaat te trekken: meesterlijk! Wouter (drums) gaat voor Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not van Arctic Monkeys. Volop jeugdsentiment, want uitgebracht in 2006: combinatie van snedige riffs en catchy melodieën, krachtige ritmesectie en ongelofelijk clevere lyrics. Voor Boris (bas) en Kurt (zang) zijn dit respectievelijk Blood Sugar Sex Magik (Red Hot Chili Peppers) en Fashion Nugget (Cake).
