Dit weekend is er Girls Go Boom, een festival in de Benelux (vrijdag in Rotterdam en zaterdag in Gent) waar de vrouwen baas zijn. Omdat het ook eens anders mag, interviewden we (Lindsi en Didier) Lien van headliner Piquet over feminisme in rock (of zoiets toch).
Zelf heb ik het als man nooit begrepen waarom, maar denken jullie dat er in het muziekcircuit nog veel seksisme bestaat?
Lien: Neen.
Lindsi: De meisjes van Summer Cannibals zeiden onlangs: “being a girl in a band is just like being a boy in a band except people ask you more dumb questions”. Hoe beu ben je het om de vraag te horen hoe het is om als meisje in een band te spelen?
Het is mijn band, ik speel er niet zomaar in, mensen met domme vragen negeer ik meestal.
Is seksisme vooral niet de schuld van de muziekindustrie? Wanneer een vrouw er goed uitziet, lijkt dit vaak een meer belangrijk item voor hun om te promoten, dan datgene te promoten wat dat meisje in kwestie doet. Misschien ben ik wat naïef, maar heb ik het juist voor dat dit zich minder voordoet in het alternatieve circuit?
In de mainstream is er geld en werkt er veel in de lijn van reclame en mode. In het alternatieve circuit is er minder of geen geld en promoot je jezelf. Wat voor mij absoluut niet wil zeggen dat je eruit mag zien als een zak patatten en dan wat kutliedjes mag jengelen.
Hoe bewapen je je tegen dit soort vooroordelen? Net beter spelen of de gouden middenvinger tonen?
Ik speel zoals ik speel, ik zing zoals ik zing.
Lindsi: Natuurlijk kunnen vrouwen even goed muziek spelen als mannen, maar vaak lijkt het iets typisch jongensachtig te zijn om als puber samen met je vrienden een instrument op te pikken en een band te vormen.
Hoe heb jij dat ervaren toen jij begon met spelen?
Ik had maar twee zenders op mijn televisie, ik kreeg geen Playstation of Gameboy en moest mezelf dus op andere manieren zien te entertainen. Buiten spelen en wat muziek maken was een voor de hand liggende keuze. Mijn beste vriend in de gitaarles was een jongen, ik kon niet zo goed om met meisjes. Met deze jongen begon ik een bandje op mijn 13e. Hij is ondertussen getrouwd en heeft een kat.
Misschien heeft het iets met mijn liefde voor de Riot Grrrlscène te maken, maar zelf vind ik net dat vrouwen net iets beter tegen de wereld kunnen schreeuwen dan mannen!
Ik ben eigenlijk best blij en lief, met schreeuwen heb ik nog niet veel opgelost. Ik denk dat sommige dingen nog harder aankomen als je ze rustig kan zingen/zeggen.
Lindsi: Waarom denk jij dat de muziekindustrie zo’n mannenbastion is en op welke manier zouden we dat kunnen veranderen?
Ik weet niet of ik dat zou willen veranderen. Onze boeker in Nederland is een vrouw, Marije. Onze boeker in België is een man, Franky. Ik ben een vrouw, mijn bassist gedraagt zich soms als een meisje en de rest zijn ongeveer wel mannen. Iedereen die fatsoenlijk doet wat ie moet doen en de nodige dosis ‘smaak’ heeft, mag blijven. Ik heb geen ambitie om ergens iets te veranderen. Als ik af en toe een scheet of een boer laat, wil dat niet zeggen dat er plots een feministe in mij wakker wordt, dat wil gewoon zeggen dat er ergens lucht te veel was.
Lindsi: Hoe belangrijk vind je het om vrouwelijke rolmodellen te hebben? Wat zijn zo jouw rolmodellen?
Ik vind het moeilijk om iemand als rolmodel te hebben terwijl ik die persoon nog nooit ontmoet heb. Er zijn wel wat topwijven qua muziek, maar die kunnen ook gewoon een kutkarakter hebben. Mijn moeder en mijn oma’s daarentegen, zijn te gek. Gisteren begon mijn moeder op de badkamer ‘Laat Me’ te zingen, terwijl ik mijn benen aan het insmeren was met body lotion.
Didier: Meestal vraag ik in een interview wat je favoriete plaat aller tijden is, laat me nu maar vragen wie je favoriete vrouw in de muziekscène is!
Peaches, heeft ook schijt aan alles, maar doet toch nog moeite. Coole vaginahoeden ook.
LINDSI DENDAUW & DIDIER BECU
