Parade Ground. Mogen we even? Jean-Marc en Pierre Pauly, al veertig jaar vechten tegen de windmolens, wel al veertig jaar makers van de meest intense muziek die je je maar kan inbeelden. Synthpop, maar met een vule vieze laag die als een worm door een appel glipt. Een gesprek met de broers, en deze zomer te zien op W-Fest.
Parade Ground werd opgericht in 1981. Dit betekent dat je 4 decennia betrokken was in de muziek. Wat is het verschil tussen toen en nu?
Jean-Marc: We zijn nog steeds oprecht en de melodieën blijven belangrijker dan de instrumenten waarop ze worden gespeeld. Ik denk niet dat we veranderd zijn. Mijn stem is niet zoveel veranderd. We zijn puur en nederig, we zijn Parade Ground…
Pierre: Persoonlijk niet veel. We zijn nog steeds erg nieuwsgierig naar alles, en er is nog passie. Maar de wereld is enorm veranderd. Nu is iedereen een kunstenaar. Iedereen wil bekend worden, een ster worden… Ik vind de wereld van tegenwoordig heel verstandig, virtueel, irritant en zonder passie… Parade Ground heeft zeker zijn stempel gedrukt op de elektronische muziekscène. Een heel origineel geluid.
In alle eerlijkheid, denk je dat je de erkenning hebt die je denkt dat je verdient?
Jean-Marc: Nou, eerlijk gezegd, we weten het niet. Het is nog steeds ons doel om zoveel mogelijk plezier te bieden als we in 79 met post-punk bands hebben gedaan. En, wat we horen zeggen, slagen we daarin!
Pierre: Ik denk van niet! We worden niet erkend… We hebben de indruk dat men ons veracht en we weten dat we nooit erkenning zullen krijgen. Veel mensen of kunstenaars vertellen ons dat ze door ons zijn geïnspireerd, omdat ze fans zijn, maar ze doen dat natuurlijk nooit publiekelijk.
In alle eerlijkheid heb ik nog nooit een band gehoord die op Parade Ground leek. Ik neem aan dat dat een goede referentie is, niet?Jean-Marc: Ja, natuurlijk! Ik denk echt dat we iets origineels te bieden hebben. Dat is de belangrijkste reden waarom we nog steeds live spelen.
Pierre: Oh ja, bedankt Didier! De stem van Jean-Marc maakt ons uniek. We hebben altijd alles samen gedaan en de songsgecomponeerd. Zodra we liepen, deden we dat! Is tragedie de enige wens?
Waar komt je inspiratie eigenlijk vandaan?
Jean-Marc: We zijn meer beïnvloed door kunst zoals het dadaïsme of de Franse cinema van vóór de Tweede Wereldoorlog dan door muziek. We hielden van de muziek uit de late jaren 70.
Pierre: Elke vorm van kunst inspireert ons. Schoonheid, het lijden en deze alchemie tussen ons beiden. Onze psychiatrische ervaringen ook… Je moet soms het hoofd verliezen, alsook je dromen en jezelf. Je moet de pijn soms behouden…
Sinds je comeback heb je alles zelf gedaan. Geen label of manager. Is dit beter denk je?
Jean-Marc: Ja en nee. Tenminste, we weten zeker dat wat we doen 100% Parade Ground is.
Pierre: We willen toch graag het enorme werk van Béa Leblanc als manager onder de aandacht brengen. Het is een Don Quichotte tegen de windmolens. Maar het klopt dat we zo werken, en we hebben samengewerkt met fantastische labels, ongelooflijke mensen, zeer oprecht, gemotiveerd en enthousiast:Sleep Walking Records met Stephane Werquin, Dark Entries Records met Josh Cheon, Daft Records met Dirk Ivens, Other Voices Records met Oleg Galay en VUZ Records met Holger Hanraths.
Er is een verschil tussen Parade Ground op het podium en op plaat. Op het podium is het behoorlijk intens, de uitlaatklep van je innerlijke demonen?
Jean-Marc: Eerder de uitlaatklep van de innerlijke beschermengelen! Het podium is voor ons een heel mystiek gegeven. Ik geloof dat we ook intens zijn! Maar we zijn anders, ja.
Pierre: Ja, daar gebeurt het. Wij leven alleen daarvoor. We spelen altijd alsof het voor de laatste keer is.
Over platen gesproken. De vraag waar elke fan op wacht: is er kans op een nieuwe?Jean-Marc: We werken eraan, 15 tracks zijn klaar, al opgenomen. Maar we willen dat Patrick Codenys het producet en hij is moeilijk te krijgen.
Pierre: We hebben zojuist een album uitgebracht: Sanctuary. De extra nummers van Rosary. Het is een belangrijk album voor ons. We zullen dit jaar ook wat live-opnames uitbrengen. Een release die alleen op cd-r wordt uitgebracht: Live Collection 1982-84 en een recent concert. Ik denk niet dat we ooit zo goed zijn geweest als we nu zijn.
Volg je de huidige muziekscène? Welke bands zijn interessant denk je?
Pierre: Ja, dat is interessant voor ons. Het intrigeert ons altijd ons om support acts of andere bands op festivals te ontdekken.Er zijn veel interessante Italiaanse bands maar ook recente bands zoals: Alles, Hermetric Electric, The Juggernauts, Velvet Coat, The Wheal, Alvar, Elm, Terminal Front, Zephiro, Bleib Modern, She Pleasures Herself, Caron Dimonio, Whispering Sons, Popsimonova, Sexy Suicide, An Orange Car Crashed, AVGVST,Factheory, Chemical Sweet Kid, Odio sis, Mecano Lacrymo, Story Off, Nine Seconds, Bathead, Chroma Carbon, Zweite Jugend, Seventeen At This Time, Hapax, The Secretaries, Hante, Akalotz, Dear Deer, Urzon,Nao Katafuchi, Zanias, Ash Code, Plomb en ASO.Voor ons zijn Dive en natuurlijk Front 242 de belangrijkste band van de scène.We willen graag iemand aanhalen die zo belangrijk is voor nieuwe bands, maar ook voor de anderen: Dimitri van de Wool-E-shop, altijd buitengewoon enthousiast en eerlijk.
België was altijd al de bakermat geweest van muziek die nergens anders lijkt te passen. Dat is nu ook zo, en ook toen jullie begonnen. Heb je daar een verklaring voor?
Jean-Marc: John Mac Geoch en Colin Newman kwamen naar hier en ze voelden zich niet geïsoleerd. Front 242 past overal. Het is een kwestie van wie je op het juiste moment ontmoet.
Pierre: Dat is niet alleen voor muziek, maar voor alle vormen van kunst. Muziek krijgt steeds minder fysieke steun. Er zijn geen sporen meer van over gebleven. Muziek is een mythe geworden. België bestaat niet. De wereld ook niet.
Ik denk dat ik je deze vraag nooit heb gesteld: wat betekent muziek in je leven?
Jean-Marc: Het betekent alles. We zijn erg toegewijd aan wat we doen. We willen niet vals spelen met de mensen die van ons houden. We zijn hun onze waarheid verschuldigd. We hebben nog steeds de hoop op hoop.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Jean-Marc: 154 van Wire. Omdat het ongelooflijk intens en oprecht is.
Pierre: Het is een onmogelijke vraag … Het kunnen albums zijn van Joy Division, Fad Gadget, Siouxsie, Bowie, PIL, Buzzcocks, Kraftwerk, Dome, Magazine, Wire, DAF, Parade Ground, Sparks, Alice Cooper, Deep Purple, en Slade … Ik zou zeggen: Always Now van Section 25 voor de muziek, de hoes, maar ook de productie.
Met wie zou je het niet erg vinden om acht uur alleen te zijn in een lift en wat zou je dan doen?
Jean-Marc: Met Jezus-Christus. We zouden het hebben over het einde van de wereld.
Pierre: Met Antonin Artaud. We praten over de wreedheid van het leven terwijl we de lift laten vallen…
Ik denk dat niet iedereen weet wie Parade Ground is. Hun probleem, maar voor degenen die het gebied toch willen verkennen: hoe zou je de band introduceren?
Pierre: een band met een originele zangstem, pakkende melodieën en een tsunami op het podium.
Jean-Marc: Je vraagt een lijk niet wat het in zijn kist doet. Een viscerale en oprechte band.
Enkele vragen over W-Fest. Welke drie acts wil je absoluut zelf zien?
Jean-Marc: Ik denk dat we ons eerst op ons concert zullen concentreren. We hebben concentratie nodig en de mensen moeten van ons kunnen genieten.
Pierre: De kracht van dit festival is dat alle bands om een of andere reden interessant zijn om te zien. Het is echt georganiseerd met maëstria en stijl.
Waar geef je de voorkeur aan: bier of ijs?
Jean-Marc: We drinken of eten niet op de dag van een concert. Het is, nogmaals, een mystieke benadering ervan.
Pierre: baard op ijs. Alleen geestelijk voedsel interesseert ons.
Vertel ons je meest gekke festivalervaring!
Pierre: Het was een festival in Frankrijk. Het had zoveel geregend dat het publiek in dertig centimeter water stond… Er kwamen nog golven water naar ons toe terwijl we aan het spelen waren.
Waarom moeten mensen Parade Ground zien?
Jean-Marc: Volgens mij is het de absolute show, we leggen onze huid op tafel.
Pierre: We zullen alles zoals altijd geven. Door onze aanwezigheid zullen we niet meer tot de muziek behoren.
ENGLISH VERSION
Hello, the band was formed in 1981. This means you were involved in 4 decades of music. What’s the difference between then and now?
Jean-Marc : We’re still sincere and the melodies remain more important than the instruments they’re played on. I don’t think we’ve changed . My voice hasn’t changed that much .We’re purely and humbly Parade Ground …
Pierre : Personally , not much . We still are very curious of everything , in research , in passion. But the world has changed enourmously . Now everyone is an artist . Everyone wants to be known , to be a star … I find the world very sensible , virtual , annoying and passionless …
Parade Ground surely put its stamp on the electronic scene. A very original sound. In all honesty, do you think you got the recognition you think you deserve?
Jean-Marc : Well , honestly , we don’t know !Being able to offer as much pleasure as we got in 79 with some post-punk bands is still our aim . And , from what we hear , we reach it !
Pierre: I don’t think we are at all ! We are not recognized in the least … We have the impression of being transparent and despised , and we know we never will be recognized .Many people or artist tell us having been inspired by us , being fans , but never publically , of course .
In all honesty I never heard a band who sounded like Parade Ground. I guess that’s a very good reference, not?
Jean-Marc: Yes , sure ! I really think we’ve got something original to offer . That’s the main reason why we’ve still playing live.
Pierre : Oh yes , thank you Didier ! Jean-Marc’s voice has enebled us to be singular very quickly .We’ve always created and composed together . As soon as we walked !Is tragedy the only desire ?
In fact where does your inspiration came from?
Jean-Marc : We’ve been more influenced by art like Dadaism or the french cinema from before the second world war than by the music . We loved the music from the late 70’s .
Pierre : Any form of art , of deviance inspire us. Beauty , sufferings , and this alchemy between us both . Our psychiatric experiences too … One must lose the head … Lose the mouth … Lose the dreams … Lose oneself … One must keep the pain of everything . We’ll start the stars again .
Since your comeback you did everything on your own. No label or management. Is this better you think?
Jean-Marc : Yes and no . At least , we’re sure that what we do is 100% Parade Ground .
Pierre : We’d like to put in evidence the tremendous work of Béa Leblanc as a manager … It’s Don Quichotte against the wind-mills . But it’s true that we do work as craftmen , to the trust , and we have collaborated with fantastic labels, incredible people , very sincere , motivated and enthusiastic :
Sleep Walking Rec , Stephane Werquin
Dark Entries Records , Josh Cheon
Daft Records , Dirk Ivens
Other Voices Rec , Oleg Galay
VUZ Records , Holger Hanraths
There is a difference between Parade Ground on record and on stage. On stage it’s quite intense, is it like the outlet of your inner demons?
Jean-Marc : Rather of the inner guardian angels! The stage is a very mystical thing for us. I believe we’re intense on record , too ! But differently , yes .
Pierre : Yes , it’s there that everything happens . We live for that only. We always play as if it were for the last time.
Talking about records. The question every fan is waiting for: is there any chance for a new record?
Jean-Marc : Yes , there is , actually. We’re working on it , 15 tracks are ready , already recorded. But we want Patrick Codenys to produce it and he’s difficult to catch . We need to spread the net !
Pierre : We’ve just released an album . ‘Sanctuary’ . The spare tracks from ‘Rosary’. It is an important album for us .We shall release live recordings this year . A record that was released on CD-R only : ‘Live collection 1982-84′ and a recent concert. I don’t think we’ve ever been as good live as we are now .
Do you follow the current music scene?Which bands are interesting you think?
Pierre : Yes , that interesting for us . It intrigates us always to discover our supporting acts or the other bands in festivals .
There are many interesting Italian bands but alsorecent bands like :
Alles – Hermetric Electric – The Juggernauts – Velvet Coat – The Wheal – Alvar – Elm – Terminal Front – Zephiro-
Bleib Modern – She Pleasures himself – Caron Dimonio – Whispering sons – Popsimonova – Sexy Suicide –
An Orange Car Crashed – AVGVST – Factheory – Chemical sweet kid – Odio sis – Mecano Lacrymo – Story Off –
Nine Seconds – Bathead – Chroma Carbon – Zweite Jugend – Seventeen at this time – Hapax – The Secretaries –
Hante – Akalotz – Dear Deer – Urzon – Nao Katafuchi – Zanias – ASO – Ash Code – Plomb
To us , Dive and , of course , Front 242 are the most important band of the scene .
We’d like to quote someone that’s so important for the coming bands , as well as the others : Wool-E shop ,
Dimitri Idunno , someone that’s always extraordinary with enthusiasm and truth .
Belgium always had been the cradle of music that doesn’t seem to fit anywhere else. That is now, and also when you guys started. Do you have an explanation for that?
Jean-Marc : John Mac Geoch and Colin Newman come on this side of the world and didn’t seen too repelled .
Front 242 fitted everywhere . It’s a matter of who you meet at the right moment .
Pierre : That is not true for music only but for all form of art. Music is less and less on a physical support . There are no traces left. Music has become a myth. Belgium does not exist . And so the world .
In fact, I think I never asked you this one: what does music mean in your life?
Jean-Marc : It means everything . We’re really devoted to what we do . We don’t want to cheat with the people that love us . We owe them our truth . We still have the despair to hope .
What’s your favorite record of all time and why?
Jean-Marc : 154 by Wire . Because it is incredibly intense and sincere .Intemporal , also .
Pierre : It’s an impossible question … It could be albums from : Joy Division , Fad Gadget , Siouxsie , Bowie , PIL , Buzzcocks , Kraftwerk , Dome , Magazine , Wire , DAF , Parade Ground , Sparks , Alice Cooper , Deep Purple , Slade …
I would say : ‘Always Now’ from Section 25 for the music , the sleeve, but also the production.
With who wouldn’t you mind to be alone in an elevator and what would you do then?
Jean- Marc :Jesus-Christ . We would talk about the end of the world .
Pierre : With Antonin Artaud .We’d talk about the cruelty of living while making the lift fall …
I guess not everyone knows who Parade Ground is. Their loss, but for those who want to explore new fields: how would you introduce the band?
Pierre :A band with an original singer’s voice , catchy melodies and a tsunami on stage .
Jean-Marc : One doesn’t ask a corpse what it is doing in it’s coffin .A visceral and sincere band.
Some questions about W-Fest. Which three acts do you want to see absolutely yourself?
Jean-Marc : I think we will concentrate on our concert first . We need recollection and the people need to enjoy us .
Pierre : The strengh of this festival is that all bands are interesting to see for one or another reason.It’s really organized with maëstria and style .
What do you prefer: beer or ice cream?
Jean-Marc : We don’t drink or eat on the day of a concert . It’s , again , a mystical approach to it .
Pierre :Beard on ice cream. Only spiritual food interest us .
Tell us your most crazy festival experience!
Pierre: It was a festival in France. It had rained so much that the audience had to stay in thirty centimeters of water … There still were waves of water coming to us while we were playing .
Why should people attend Parade Ground?
Jean-Marc : I reckon , because it’s the show of the absolute with our skin on the table .
Pierre : We’ll give everything as always . Through our presence , we won’t belong to music anymore .
