Monrad. Het zou ons niks verbazen mocht de band binnenkort een klinkende naam zijn, want Matthew Ramon heeft immers talent zat. Dezelfde basso profundo als Leonard Cohen. Denk aan Tindersticks of dichter bij huis Warhaus. Luminous Dash trok naar Italië – virtueel, want daar hebben we het geld niet voor – om de West-Vlaming aan de tand te voelen.
Monrad, vreemde naam denk ik dan. Je bent van Kortrijk maar je heet Matthew Ramon. Ruik ik hier internationale roots?
Monrad: Eigenlijk niet. Voor zover ik weet zijn we in de familie allemaal geboren en getogen in West-Vlaanderen. Mijn ouders waren indertijd misschien wat opstandig om me Matthew te noemen in plaats van de wat meer traditionele Vlaamse namen. Ik zal het hen eens vragen. De naam Monrad kwam er eigenlijk toevallig. Ik was een paar jaar terug in Denemarken en daar moeten er toch een aantal Monrads geleefd hebben, aangezien ik die naam hier en daar tegenkwam. In Monrad zit ook Ramon, dan dacht ik, perfecte alter ego naam.
Je hebt reeds verschillende releases achter de rug. Het meest in het oog springende is de ep die je hebt opgenomen met Filip Tanghe. Hoe ben je bij hem terechtgekomen?
Rencontrez l’amour was een instrumentale surfpunkband waar ik een hele tijd mee gespeeld heb, zo een 20 jaar geleden alweer. Voor de opnames van onze tweede plaat, Born of Punk and Reverb, kwamen we bij Filip Tanghe terecht. Dat werkte echt heel goed en ik had onmiddellijk een goede band hem. De wegen zijn dan een tijdje uit elkaar gegaan aangezien ik naar de Verenigde Staten trok om er te werken. Toen ik terugkwam, en na wat omzwervingen, greep ik eindelijk terug naar de muziek. Ik had al wat demo’s gemaakt en kwam op een concert van Balthazar Filip Tanghe toevallig terug tegen. We raakten aan de praat en hij toonde onmiddellijk interesse om eens naar mijn demo’s te luisteren. Van het één kwam het ander en inmiddels zijn we 6 jaar en 3 opnamen later. Filip is een ongelofelijk krak in wat hij doet. En daarnaast heeft hij ook de capaciteit om mij dingen te suggereren zonder dat dat dwingend is, maar het is altijd gebaseerd op een enorme ervaring en muzikaal inzicht. Ik wilde bijvoorbeeld eigenlijk eerst niet zelf zingen, maar het was Filip die zei dat de diepte in mijn stem wel iets zou kunnen geven, dat ik het eens moest proberen, zeker in combinatie met de weemoedigheid in mijn teksten. Soit, ik werk heel graag met hem samen.
Filip is kind aan huis bij Warhaus en als ik Monrad hoor – ook al zal de Leonard Cohen-touch daar veel voor tussen zitten – denk ik aan Maarten’s project. Toeval?
Inderdaad, eerder toevallig denk ik. Ik ben zeker een actieve luisteraar van Warhaus en heb ongelofelijk veel respect voor de muziek en de teksten van Maarten. Heel mooi. Ik ben van nature altijd meer aangetrokken geweest tot wat melancholische, alternatieve muziek en dan past Warhaus zeker in dat rijtje.
Je muziek bevat zowel melancholie als tristesse.
Zeker. Ik denk heel veel na over hoe een leven, mijn leven, wordt beïnvloed door een heel aantal externe factoren, en begrijp niet altijd hoe zekere maatschappelijke wetmatigheden daar gekomen zijn en zo gemakkelijk aanvaard worden. Ik vind ze niet altijd even logisch en dat creëert een zeker gevoel gevangen te zitten. Ik heb dan ook regelmatig de neiging om te willen ontsnappen, maar word dan hard terug getrokken in de realiteit. Daar gaan heel veel van mijn teksten over, die innerlijke dualiteit, het vrij willen zijn, maar je eigenlijk ook heel comfortabel voelen in de dagdagelijksheid. Daar zit de tristesse en melancholie wat in. Ik vind ook dat er wat artificieel verwacht wordt dat iedereen er altijd gelukkig uit ziet. Toch heel vaak op sociale media. Er is niks mis met je ook eens verdrietig of down te voelen, deze gevoelens te kunnen tonen en te aanvaarden.
Zelfs sarcasme, want op de persfoto haal je een feestneus boven. Moeten we lachen met onze miserie?
We moeten zeker niet lachen met onze miserie, maar we moeten er regelmatig eens aan kunnen ontsnappen en dat was de bedoeling achter de coverfoto van Caught Up. Na een lastige werkweek en alle dagelijkse beslommeringen wil je soms gewoon ontsnappen. En dan doet het er niet echt meer toe waar dat is, zolang je maar eens alles kunt vergeten.
Ik voel aan je muziek dat je je diepste emoties wil uiten. Staat Monrad synoniem van Matthew Ramon?
Toch wel. Ik vind echt een uitlaatklep in de muziek. De gedachten en dingen die door mijn hoofd spoken kunnen opeens ergens naartoe, vinden een uitweg. Mijn nieuwe ep Not By Design vertelt eigenlijk een aantal verhalen uit het leven van een veertiger. Als je bijvoorbeeld in een langdurige relatie zit, is dat niet altijd vanzelfsprekend, het werk kan soms monotoon zijn en je begrijpt de maatschappij beter, maar je bent niet altijd akkoord. Die dingen liggen vervat in de nummers van de nieuwe ep. Ik zou heel blij zijn als mensen zich zouden kunnen herkennen in de muziek en de teksten. Dat creëert een soort connectie waarbij je voelt dat je er niet alleen voor staat en dat die gedachten niet alleen bij jou voorkomen.
Je bent een globetrotter, weerspiegelt dat zich in je muziek? Ik bedoel, je muziek klinkt niet Belgisch… als iets als Belgische muziek überhaupt bestaat!
Ik ben inderdaad nogal eclectisch in mijn muziek. Ik luister naar heel uiteenlopende muziekstijlen en vind in alles wel heel toffe elementen. Een muzikale omnivoor of zoiets. Ik heb een periode gehad waar ik alleen maar naar ‘Belgische muziek’ luisterde, zoals dEUS, Kiss my Jazz, Zita Swoon, Moondog Jr., Mad Dog Loose, Soulwax, Evil Superstars, Metal Molly, maar ik heb ook een hele periode gehad waar ik naar stoner, rap, pop, funk, blues, grunge, rockabilly, surf, punk luisterde. Ik ben zeker beïnvloed door de plaatsen waar ik geweest ben en de mensen die ik er leerde kennen. Al die elementen zullen wel ergens terugkomen in mijn muziek zeker.
Wil je met je muziek iets doen in het buitenland?
Ik woon momenteel in Italië en ben een band aan het samenstellen om er optredens mee te doen. Nu ik toch al wat nummers geschreven heb, kan ik wel een mooie setlist maken en voel ik dus meer en meer de behoefte om die nummers ook live te brengen. We zullen zien wat de toekomst brengt.
Ik neem aan dat je nadenkt over een volgende ep?
Ik voel inderdaad dat ik nog niet klaar ben met wat ik wil bereiken. Ik ben bijvoorbeeld heel geïnteresseerd om nog wat meer instrumenten te leren kennen en die te verwerken in mijn nummers en meer verschillende stemmen te gebruiken. En aan melancholie ontbreekt het mij niet, dus ik heb materiaal voor teksten.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Dat vind ik een heel moeilijke vraag. Ik luister naar zo veel uiteenlopende muziekstijlen. Als ik er dan toch eentje moet kiezen, misschien wel Blood, Sugar, Sex, Magik van de Red Hot Chili Peppers. Die plaat heeft geen enkel minder nummer en combineert zoveel verschillende elementen waardoor alle nummers constant verrassen.
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur mee in een lift te zitten en wat zou je dan doen?
Doe dan maar een mix van Filip Tanghe, Prince en Etienne Vermeersch. Daar komt zeker een super geproducet funknummer met filosofische teksten uit. Laat maar komen!
