There’s Silence…Even In The Storm van het Belgische MOA is zo’n plaat waarbij op iedere track wel iets anders te ontdekken valt. Net zoals we het graag hebben. Babbeltijd!
MOA. Omdat niemand, of toch weinig mensen, jullie kennen mogen jullie toch wat uitleg geven aan de naam. Vanwaar komt die en is er een connectie met de muziek?
Toen we begonnen met optredens regelen bleek het moeilijk te zijn een bandnaam te kiezen die iedereen leuk vond. Na talrijke voorstellen waren we gestrand op ‘Moan’… Gezien deze naam al veelvuldig bezet leek en we dringend een naam nodig hadden werd de ‘n’ simpelweg weggelaten om te komen tot MOA. Daarnaast bleek de ‘moa’ een sinds lang uitgestorven loopvogelsoort te zijn, op die manier hadden we ook direct ons logo beet.
Jullie zijn bezig sinds 2015. In jullie bio lijken jullie je wel te verontschuldigen dat het debuut nu pas uit is. Dat is toch een normaal tijdsverloop?
Verontschuldigen is een sterk woord, maar we willen zeker de boodschap overbrengen dat ons project niet over één nacht ijs gegaan is. Het is eigenlijk al sinds 2014 dat er gejamd wordt, maar sinds 2015 spelen we in de huidige bezetting. We zijn blij dat we enkele jaren de tijd genomen hebben om te komen tot een bundeling van songs die, naar ons gevoel, echt bij elkaar passen.
Heb je de indruk dat je in die jaren als band geëvolueerd bent?
Daar zijn we heel zeker van. Toen we begonnen hadden we geen flauw benul welke muziek we eigenlijk zouden brengen. We waren een groep jonge gasten met elk onze eigen muzikale achtergrond. Door jaren samen te spelen voelen we elkaar ondertussen perfect aan. Als iemand met een goede riff het repetitiekot binnenkomt duurt het niet lang alvorens iedereen op dezelfde golflengte aan een nieuwe song hier rond kan werken… vroeger nam dit toch wel enige tijd in beslag.
Nu ligt There’s Silence…Even In The Storm in onze schoot. Een zeer goede plaat en je hoort er duidelijk de budgettaire beperkingen op. Persoonlijk vind ik dat een pluspunt, omdat dit net de sterkte toont (de band heeft niet per se een dure studio nodig om te overtuigen).
Het album is opgenomen en gemixt in de homestudio van Daan Sneppe. We leerden hem kennen omdat hij eerder al enkele door ons zelf opgenomen demotracks gemixt had. De drums en versterkers stonden gewoon gezellig in de woonkamer, er is dus inderdaad niks in een fancy studio opgenomen. Daan heeft prima werk geleverd om telkens per nummer het beste in ons naar boven te halen, ook al betekende dit tot vervelens toe dezelfde track opnieuw inspelen. Tijdens het mixen werd er steevast voor een natuurlijke sound gekozen, geen plaat vol studio-effecten dus. What you hear is what you get. We vonden het belangrijk de sfeer van de plaat ook live perfect over te kunnen brengen.
Die hand op de hoes, je kan er heel wat richting mee uit, maar wat is uiteindelijk de bedoeling ervan?
De hand ligt in het water en stelt de hand van een verdrinkende vrouw voor. Bij het schrijven van de nummers voor dit album, bleek dit thema een belangrijke rode draad. Het ‘verdrinken’ in donkere emoties, de eenzaamheid en de roep om verlossing (of om hulp) zijn onderwerpen die binnen alle nummers aan bod komen. Deze thema’s bepalen de sfeer van het album en waren daarom voor Sarah de perfecte inspiratiebron bij het ontwerpen van de cover.
Hoewel de band alle genres aankan is de opmerkelijke stem van Sarah de rode draad. Hoe kwam Sarah bij de band terecht of hoe vonden zij jullie?
Sarah is al aanwezig sinds het prille begin. Niels sprak Sarah aan in het jeugdhuis van Ieper om een band op te richten, goed wetende dat zij heel wat talent in de groep zou brengen met haar gevorderde pianospel en zuivere stem. Het is eigenlijk via Quinten Delahaye, die basgitaar speelde voor Maxime in de band kwam, dat we in contact gekomen zijn met Sarah.
Worden de songs in functie van Sarahs stem geschreven?
De songs worden steeds geschreven vanuit een muzikaal idee dat van eender wie in de band kan komen. We improviseren vervolgens heel wat rond het gegeven thema. Af en toe hebben we het gevoel dat de song op zich voldoende verhalend is zodat er zelfs geen stem meer aan te pas hoeft te komen… vandaar spelen we ook heel wat instrumentale tracks. In andere nummers laten we tijdens het schrijven wel bewust ruimte voor vocals, ook al weten we nog niet welke zangpartij er definitief op zal komen. De opbouw van de zangpartijen wordt dus steeds zeer intuïtief benaderd.
De cd is een opeenhoping van diverse emoties. Wat moet muziek kunnen bereiken?
Victor Hugo zei ooit “Muziek drukt uit wat in woorden niet gezegd kan worden, maar wat onmogelijk is om stil te blijven.” Muziek moet vooral een bepaald gevoel teweeg kunnen brengen bij de luisteraar. Een goed album beluisteren kun je bijna vergelijken met een goed boek lezen, het geeft een voldaan gevoel wanneer je aan het einde komt en je een connectie kunt voelen met de muziek.
De cd is uitgebracht op Dust & Bones Records dat ook al materiaal van Grotto uitbracht. Is er een connectie?D
Met de band Grotto is er geen connectie, al vinden we hun muziek echt fenomenaal. Ze komen spelen op onze album-releaseshow op 20 oktober in JOC Ieper. Het is via een bevriende muzikant en labelgenoot, Tephrosis (Kenji Olivier), dat we Frederik Vanhee leerden kennen die achter Dust & Bones Records zit. Ik heb hem de cd toegestuurd en Frederik bleek hierover zeer enthousiast. Zijn enthousiasme was zo aanstekelijk dat we geen moment getwijfeld hebben toen hij ons vroeg of we bij de Dust & Bones familie wilden horen. Het is door mensen als hij dat kleine bands een kans krijgen om een breder publiek aan te spreken.
Bij MOA hoor je inderdaad heel wat progrock-invloeden, maar jullie lijken het genre uit te rekken door er andere genres aan toe te voegen die niet zo evident zijn. Juist?
Ik denk dat wie enkel progrock verwacht te horen op onze plaat, inderdaad van een kale reis zal thuiskomen. We steken de invloeden van bands zoals Porcupine Tree of the Pineapple Thief niet weg, maar we proberen deze muzikanten zo min mogelijk te kopiëren. Het zou niet authentiek aanvoelen. De nummers die we brengen zijn een samensmelting van het muzikale dna van ieder bandlid. Zo speelden we vroeger, met uitzondering van Sarah, allemaal in metalbands. Sarah brengt op haar beurt dan weer de rustigere flow in de nummers, zij is onder andere vaak geïnspireerd door films van bijvoorbeeld David Lynch, of allerhande filmmuziek. Het is leuk om te weten dat er diverse invloeden te horen zijn op ons album, dit maakt de muziek interessanter om naar te luisteren, en minder routineus om te spelen, er is ook al eens plaats voor live-improvisatie.
Bands willen uiteraard spelen. Hoe zit dat met MOA? Een gemakkelijke bevalling of eerder de terror?
Wij doen niets liever dan optreden, er is voor een muzikant geen beter gevoel dan de energie van de songs live over te kunnen brengen op een publiek. We merken dat we ondertussen live al veel sterker in onze schoenen staan dan een paar jaar geleden. Wie ons wil boeken kan ons steeds contacteren op niels.kestelyn@gmail.com.
Wat zijn de toekomstplannen voor de band?
We zijn ons op dit moment aan het voorbereiden op onze releaseshow en andere optredens in het najaar. Daarnaast werken we continu aan nieuwe nummers en proberen we niet te veel in herhaling te vallen. Een tweede plaat behoort zeker nog tot de mogelijkheden, daarnaast willen we zoveel mogelijk shows meepikken en is het een droom om een kleine tournee in het buitenland te plannen, eventueel als voorprogramma van een grotere band.
Wat kies je van de drie: seks, drugs of rock ’n roll?
Kiezen is verliezen (lacht).
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Dark Side Of The Moon van Pink Floyd. Na 45 jaar zijn de lyrics van dit album nog altijd brandend actueel, en de muziek is van begin tot eind een verhaal dat je niet loslaat, en dat je nooit beu wordt. ‘There’s no dark side of the moon, really… as a matter of fact, it’s all dark’
Guillaume: Them Crooked Vultures van Them Crooked Vultures. Een supergroep van verschillende toprockbands die samen een steengoede plaat gemaakt hebben. Ik wacht nog steeds op het vervolg!
Maxime: Pink Floyd en The Wall. Een dubbel conceptalbum waar alles aan klopt: het concept, de nummers op zich, de artwork, de line-up, de live-shows, de film… Ik hoorde dit album voor het eerst toen ik 7 was dankzij mijn vader en sindsdien is er denk ik geen enkele maand gepasseerd waarin ik het album niet minimaal één keer volledig beluisterd heb.
Sarah: Blackstar van David Bowie. Ongelofelijk hoe iemand op heden nog zo’n vernieuwende plaat kan schrijven. Zoveel genres vloeien organisch samen tot de emotie van 1 stervende man. Elk nummer zo écht. Fantastische lyrics, prachtige emoties. Groots en toch intiem: hij laat ons in zijn ziel kijken.
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur in een lift mee te zitten en wat zou je dan doen?
Het liefst van al zitten we samen met ons vieren in die lift, met een notitieblok en wat basic instrumenten om de tijd nuttig door te komen. We hebben trouwens al wel in kleinere plaatsen gespeeld dan de gemiddelde IKEA-lift!
Het laatste woord is aan jullie.
Bedankt aan iedereen die ons steunt, naar shows komt, het album koopt, enz. Zonder jullie zou het allemaal weinig zin hebben. In het bijzonder nog eens bedankt aan Daan voor de totstandkoming van onze plaat, en aan Frederik van Dust & Bones Records voor de enthousiaste distributie ervan. Hopelijk tot snel!
Copyright foto: MOA
