Marcelle is het muzikale alter ego van Marte Truyers. Het heeft iets te maken met een haan en nonkels met bierbuiken, maar vooral gaat het om eerlijke muziek. Geselecteerd voor Sound Track en op 16 oktober live te beleven in de Zebrastraat in Gent. Een babbel met Marthe.
Je bent studente aan het KASK, is het daar dat je je muzikaal talent ontdekt hebt?
Hoewel ik een ontzettend interessant traject heb afgelegd op het KASK, begon mijn liefde voor muziek veel vroeger. Rond mijn zes jaar was ik op bezoek in een rusthuis. Ik weet nog heel goed dat ik er niemand kende, maar het was zo’n verplicht uitje met je ouders. Ik zag de wijzers van de klok enorm traag voorbij tikken en zag de pudding in slowmotion op de grond vallen. Gelukkig is het waar wat ze zeggen: “Not all heroes wear capes”. Sommigen dragen een accordeon en spelen daarop de vogeltjesdans. Na minuten genieten, wist ik dat het daar was dat mijn passie lag. Niet alleen hij, maar ook ik speelde accordeon (whoo-hoow). Vijf jaar later postte ik een video op Facebook waarin ik My Heart Will Go On van Celine Dion zong met accordeonbegeleiding. Ik denk dat het toen was dat ik besefte dat ik nog wel goed was in zingen en dat ik dat misschien ook wel liever deed. Zo ontstond een nieuwe ambitie.
Als mensen het woord KASK horen, dan denken ze – bijvooroordeeld – aan muzikanten die het wegens hun muzikale kennis vaak moeilijk willen maken. Jij kiest voor de eenvoud?
Dat klopt zeker. In mijn tweede jaar op KASK kreeg ik les van Wannes Gyselinck met als einddoel een paper te schrijven over virtuositeit. Hij begon de eerste les door te zeggen dat zijn vak ons waarschijnlijk een existentiële crisis zou geven. Of het nu door zijn lessen kwam of gewoon door veel over muziek te praten, de opleiding wist mij hoe dan ook aan te zetten tot het ontdekken van mijn eigen identiteit en muzikaliteit. Ik leerde dus enorm veel bij op KASK, zoals dat muziek voor mij niet draait rond techniek of kennis, maar rond het overbrengen van een verhaal en over authenticiteit. Dit zorgde voor merkwaardige, soms ook moeilijke, discussies met docenten of andere studenten. Al is er in muziek geen juist of fout, enkel wat voor jou of mij als persoon van betekenis is of dat juist totaal niet is. Voor mij betekent virtuositeit dus het ongemakkelijke schoon vertegenwoordigen in zijn eenvoud in plaats van de perfectie en complexiteit opzoeken.
Soms neigt je muziek naar het minimale. Doe je dat bewust, want soms lijkt het er wel op dat je jezelf bloot geeft.
In het begin was dit vooral uit noodzaak. Het zoeken naar de juiste muzikanten was een proces waar ik ontzettend over twijfelde en dat ik niet overhaast wou doen, waardoor ik begon met solo-optreden. Alle nummers werden gestript tot de kern en soms zelfs vereenvoudigd doordat ik niet zo sterk ben op gitaar. Het was niet mijn eerste keuze om dat zo aan te pakken, maar achteraf ben ik mezelf hier heel dankbaar voor. Zo leerde ik voelen wat wel werkt en niet werkt bij een song en leerde ik vertrouwen op mijn stem om een set te dragen. Nu probeer ik dat minimale, of eerder het functionele, na te streven. Less is more: met weinig kan je veel waarmaken, doen bewegen, vertellen en beleven. Marcelle is eerlijk tot op het bot, wat heel kwetsbaar is, maar daardoor ook krachtig. Mijn muziek is het eigenwijs willen dat niet moeten is, vol contradicties. De chaos in de eenvoud zoeken of losbarsten in een akoestische wereld ben ik dus zeker ook niet bang van.
Ik neem aan dat je nadenkt over een eerste opname voor een eventuele ep of zo, ga je die minimale benadering behouden?
Ik kijk zo hard uit naar de eerste opnames die ik inderdaad volgend jaar hoop te starten. De sound zal hoe dan ook organisch, direct en eerlijk blijven, maar ik wil wel een wereld kunnen creëren die verder gaat dan dat minimalistische. Ik wil met akoestische instrumenten aan de slag om zo vormen en kleuren te ontdekken die de songs omarmen en dus een iets breder perspectief en textuur geven. Marcelle is niet bang van clichés, maar toch ook zo eigenwijs dat ze er hoe dan ook een authentieke draai aan geeft. Dat wil ik meenemen in het vinden van mijn geluid. Waar mijn doel vorig jaar was om de connectie met m’n songs, publiek en met Marcelle te versterken, wil ik dit jaar mijn sound achterna gaan.
Wat zoek je zelf op in muziek?
Catharsis. Ruimte. Rust. Ontspanning. Antwoorden. Wereldvrede. Plezier. Chaos. Wraak. Woede. Eerlijkheid. Afleiding. Succes. Genot. Vertrouwen. Vriendschap. Geduld. Vergiffenis. Verlangen. Vermoedens. Lucht. Water. Aarde. Vuur. Samenhorigheid. Liefde.
Wat is het mooiste aan muziek?
Muziek kan bepaalde dingen zeggen die je met woorden niet kan vertellen. Het is universeel. Het kan grote of net heel specifieke gevoelens uiten, waar je zelf nog niet eens het fijne van weet. Het gaat voorbij aan onze kennis en rechtdoor naar je buik, je benen, maar vooral je hart.
Marcelle is opgedragen aan je overleden haan, maar ook aan nonkels met bierbuiken. Dat eerste begrijpen we, dat tweede moet je toch eens uitleggen.
Als ik mocht kiezen, wat ook kan bij een alter ego, neem ik soms even afstand van dat slanke lange vrouwenlijf en dan zou ik het stereotiep willen zijn van een simpele, Vlaamse nonkel met een bierbuik. Het beeld van ‘Marcel’ dus. Daar breng ik dan ook een ode aan. Aan de puurheid in verhalende vorm om het gemoed te sussen en het woord evenzeer te laten blinken. Ik vertegenwoordig het ongemakkelijke schoon in een wereld waar idyllische perfectie een hype is. Aan alle tantes met snorren, flauwe moppenmakers en twijfelaars: het is aan ons!
Je raakte onlangs geselecteerd voor Sound Track, ik neem aan dit een hart onder de riem steekt?
Ontzettend. Ik ben super trots dat ik het podium mocht delen met zoveel andere getalenteerde artiesten. Misschien een afgezaagd antwoord, maar wel echt de waarheid. Ik hou er ook van hoe verschillend alle projecten zijn en hoe iedereen elkaar toch een fantastisch optreden gunt. Dat is niet vanzelfsprekend bij een wedstrijd en haalt gelukkig de druk eraf!
Wie zijn je grote voorbeelden?
Ik denk dat Feist bij uitstek de grootste is. Niet enkel haar songwriting en haar performance, maar ook haar producties en sound zijn inspirerend. Verder ben ik geïnspireerd door andere muzikale brunettes als Suzanne Vega, The Be Good Tanyas of London Grammar. En iets dichter bij huis zal het toch Chantal Acda zijn. Allemaal top madammen lijkt me. Van hen zou ik zoveel willen leren.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Ik heb een nogal oude Opel Astra. Daarin kan ik enkel cd’s luisteren. De cd die momenteel het meeste op ligt en me altijd kan bekoren is Raising Sand van Robert Plant en Alison Krauss. Niet alleen zijn de songs op zich prachtig, ook de uitvoering en de sound zijn dat. Vooral dat Robert Plant en Alison Krauss uit twee verschillende werelden komen en dan een uniek geluid vormen. Zonder toeters en bellen, maar het weet je wel te bewegen, op welke manier dan ook.
Binnenkort sta je in de Zebrastraat in Gent. Waarom moeten mensen komen kijken?
Omdat het hoe dan ook een mooie avond zal worden. Voor het eerst zal ik in trio spelen met Cedric Haeck op contrabas en Jill Willems op drum. Misschien is er ook een haan bij, maar dat zal van de post afhangen… Marcelle is een groeiplek voor wie het even niet weet, een knipoog naar het ongepolijste. Handen zullen worden vuilgemaakt, stemmen half opgewarmd en er zal worden getokkeld naar ieder centrum.
