Boris en Sigi Willems en drummer Seppe Camps draaien al jaren mee in de Belgische undergroundscene. ver weg verwijderd van alle mogelijke hypes en hippe radiozenders doen ze in verschillende gedaanten hun eigen ding. Kwaliteit verkoopt zich zichzelf wel en wie niet wil horen wil, zal wel altijd doof blijven. Een gesprek met het uiterst fantastische Hugs Of The Sky…
Hugs Of The Sky. Jullie zijn al een tijdje bezig en jullie lijken er alle plezier in te hebben om het buitenbeentje van de Belgische muziekscene te zijn, niet?
Het klopt dat we altijd een eigenzinnig pad hebben bewandeld en weinig interesse hebben in het maken van compromissen. Muziek is expressie en Hugs of the Sky is ons expressiemiddel. Tegelijkertijd heeft die houding ons net wel al wat mooie optredens opgeleverd in binnen- en buitenland. Omdat we al even meedraaien, ook met vorige projecten als The Insect Soldiers of the Sky en Hugs, en daarmee wel wat ervaring opdeden in het Vlaamse muzieklandschap, weten we ook wel gewoon dat ons genre meer een plaats heeft binnen een internationale niche. Het past gewoon beter bij onze muziek om in een ondergrondse club in Berlijn te spelen voor een vijftigtal doorgewinterde muziekliefhebbers, dan voor een groot StuBru-publiek waar mensen met een GSM staan te filmen, te praten of bier te drinken en het zowat ‘passeert’. Desalniettemin vinden we ook altijd wel wat bookings met internationale bands die bij ons passen in mooie zalen in België, zonder onze authenticiteit te verliezen. Zo blijven we op ons eigen ritme wel groeien. We zijn misschien het buitenbeentje van de Belgische muziekscene, maar er zijn altijd wel nieuwe buitenbeentjes die ons blijven ontdekken, in binnen- en buitenland.
Zelf noem ik het psychedelische pop bij gebrek aan het vinden van een betere keuze. Akkoord hiermee?
Zeker akkoord dat onze muziek door en door psychedelisch is. Mensen verwachten daar vandaag de dag misschien weirde oosterse instrumenten of chromatische toonladders en technische hoogstaande acrobatische shows bij. De essentie van psychedelische muziek, en psychedelica over het algemeen, is echter introspectie en door dieper te graven, een simpel, maar kosmisch inzicht bekomen en hierdoor net rust of excitatie op te wekken. In die zin sluiten wij misschien eerder aan bij ‘roots psychedelics’ zoals obscure Japanners of The Brian Jonestown Massacre, die met riffs, melodieën en soms hypnotische repetities, kortom muziek om de muziek, zonder verantwoording buiten zichzelf, een op zichzelf staande wereld creëren. Niet als een vluchtweg voor de echte wereld, maar als een nieuwe, op zichzelf staande wereld.
Opmerkelijk, dat vind ik toch, is dat jullie enorm veel aandacht schenken aan melodie. Is dat een topprioriteit bij het schrijven van een song?
Het is waar dat veel van ons materiaal voortkomt uit melodieën die we in ons hoofd horen en die we dan omzetten in songs. Soms word ik wakker in het midden van de nacht en ‘hoor’ ik een melodie in mijn hoofd, die ik dan meteen probeer op te nemen met mijn gsm, neuriënd of met een kapotte basgitaar. Soms ontstaan die melodieën door samen te jammen, en ze worden zeker en vast dieper uitgespit in onze gezamenlijke creatieve processen. Ik zou niet zeggen dat het een bewuste keuze of topprioriteit is, maar het schrijven van onze songs start wel vaak met een specifieke melodie.
Alles kan, maar niets moet bij Hugs Of The Sky?
Hier ben ik het deels mee eens. Psychedelische pop of rock kan in die zin misschien als een parapluterm worden gezien, in dat ‘veel kan’ en dat we ook uit andere genres durven plukken, maar tegelijkertijd is het wel consistent en is onze eigenheid belangrijker dan ‘zomaar wat doen’. Ik zou dus niet zeggen dat alles kan, maar dat niets moet is zeker het geval. Nieuw materiaal schrijven, gebeurt organisch, omdat we weten waar we voor staan.
Soms denk ik wel dat het als improvisatie klinkt dat geen improvisatie is.
Logisch, aangezien veel van onze nummers, zeker op de latere ep’s, op jams gebaseerd zijn. We structureren deze jams gaandeweg, maar ze komen vaak direct uit improviserend samenspel voort. Alleszins is het een compliment als onze muziek spontaan klinkt, want ook de nummers die niet uit jams voortkomen, zijn eerder een idee dat ons leidt, dan andersom en we willen dat idee ‘vrij’ laten, alsof het altijd in beweging is en er nog kleine veranderingen kunnen opduiken.
Jullie houden zich ook nauwelijks bezig met de “must-do’s” wil je iets betekenen in de muziek en dan heb ik het over de sociale media. Mensen zullen Hugs Of The Sky wel ontdekken als ze dat willen?
Wel, het is bijzonder jammer als er mensen zouden zijn die denken dat social media een ‘must do’ is voor muzikanten. Ik ben het hier volledig mee oneens. Als wij als bescheiden, Belgische muzikanten onze evaluatie laten afhangen van Big Tech corperate Amerikaanse winst- en oorlogsmachines, hebben we ronduit gefaald als cultuurliefhebbers. Dan zijn we simpelweg niet meer bezig met de muziek. Uiteraard zien we dit gebeuren op grotere festivals, waar wij vroeger ook naartoe gingen, maar als het aantal volgers op TikTok belangrijker is dan de kwaliteit of het idee van de eigenlijke muziek, is dat voor mij letterlijk het begin van het einde van muziek. Ego’s die in staat zijn een goed praatje te voeren, komen zo gemakkelijker aan de bak dan gepassioneerde muzikanten die puur met hun instrument of creatief proces bezig zijn. Het is waar dat onze eigen social media zich puur beperken tot informatie, basic info, en nu en dan eens een grapje om deze zogenaamde sociale media volledig belachelijk te maken, Marketingtypes die pleiten dat je nergens komt in de muziek zonder een goede sociale media-strategie, blijven om te beginnen best ver weg van ons en ten tweede bewijzen wij toch in bepaalde mate het tegendeel.
Jullie zitten op Wagonmaniac, een ideaal huwelijk neem ik aan?
Luc is een sympathieke knaap die ons al jaren een hart onder de riem steekt. We herkennen ons wel in zijn visie, ook vrij eigenzinnig en ik denk dat we al 150 keer in het Kinky Star-bastillon dat hij op de Vlasmarkt uit de grond heeft gestampt, hebben gespeeld. We zitten goed bij hem als distributeur en kunnen ons rustig focussen op creativiteit en concerten spelen.
Ik neem aan dat jullie het al honderd keer verteld hebben, maar vertel het eens aan Luminous Dash; hoe zit dat nu met Hugs Of The Sky en Andrew Eldritch?
Misschien is dat weer hetzelfde verhaal van een eigenzinnig iemand die zich herkent in ons. Hij wist zelf niet meer waar hij ons ‘ontdekt’ had, maar ik las ooit dat The Sisters of Mercy in de begindagen van hun DIY-ethos een handelsmerk maakten, het uitdroegen als een fierhied. Op tour met de Sisters hebben we best diepgaande ontmoetingen gehad en op het einde van de tour vergeleek de hele crew ons met CAN. Andrew Eldritch blijft wel een enigma, de man zat zelf niet in de tourbus met de rest van de crew, maar reed met zijn beste maat in een klein autootje van optreden naar optreden, luisterend naar The Brian Jonestown Massacre of reggae-muziek.
Belgische bands krijgen alsmaar minder podiumkansen. We kunnen erover mekkeren, maar wat kunnen we eraan doen?
Er is gewoon een overaanbod van bands, wedstrijden, media… en uiteindelijk holt dat overaanbod alles een beetje uit. De grote spelers lanceren hypes die soms tijdelijk alles innemen, maar waar je na 2-3 jaar niets van hoort. Meer dingen zelf doen, samen komen met andere bands en gelijkgestemden, proberen om cafés te activeren om soms eens een optreden te organiseren, zelf als band ondernemend zijn en niet verwachten dat alles in je schoot valt. Wij zelf hebben nog wel wat mooie shows opstaan, o.a. in het Brusselse en redelijk wat in het buitenland, waarover zeker later meer…
Wat is je favoriete plaat aller tijden?
Era Vulgaris van Queens of the Stone Age.
