Een interview met Simon, Indira en Saïda van Hatchling
Hun eerste ep Alpha is er al eventjes en op 9 maart spelen ze op het verjaardagsfeest van 10 jaar Wool-E in De Klinker in Aarschot (samen met Der Klinke, Dead High Wire en A Slice Of Life). Een optreden waar we enorm naar uitkijken, want ze hebben alles om de dansvloer van bij het begin warm te laten lopen! Tijd om dit trio te bestoken met onze vragen…
Vertel ons àlles… van bij het begin! Hoe is dit trio ontstaan?
Simon: De eerste versie van Hatchling ging in 2013 van start als duo, met een eerste release kort daarna. De beslissing om tot een trio om te vormen, kwam omdat we er een extra stem bij wilden én omdat ik mijn handen vrij wou hebben live.
Fast forward naar 2017: na zes verschillende line-ups en een boel problemen op die paar jaar, waren Saida (die er sinds 2014 bij is) en ikzelf creatief en persoonlijk zo uitgeput dat we beslisten om een sabbatjaar te nemen. Ergens is de originele Hatchling daar ook gestorven. Wij zijn echter veel positiever en sterker uit dat jaar gekomen. De toevoeging van Indira als frisse nieuwe energie heeft daar zeker ook in meegespeeld. Ik kan me ook niet meer vinden in de bedrukkende tristesse van die eerste fase en we hebben ook lang getwijfeld om onder een andere naam te gaan spelen. De release van Alpha voelt voor ons als de start van iets volledig nieuw en behandelt veel van de issues die samengaan met herbeginnen vanuit de (vaak zelf gemaakte) brokstukken.
Welke rol speelt muziek in jullie leven?
Simon: Op dit moment is muziek vooral het makkelijkste medium om mijn ei kwijt te kunnen. Op plaat wil ik vooral mijn gal kunnen spuwen op dit moment. De wereld lijkt zo donker en mensen zijn zo verdeeld dat het onmogelijk is geworden voor me om daar niet op te reageren.
Live proberen we altijd een eigen kleine wereld te scheppen. De combo van geluid, beeld, beweging en woord terwijl je in rechtstreeks contact staat met mensen is iets heel krachtigs, tenminste als je je er volledig voor openstelt. Dan kunnen er diepere connecties ontstaan – zowel met bandleden als met het publiek – en dat is voor mij het allerbeste gevoel ter wereld, transcendentaal bijna. Dan kan ik na een show het gevoel hebben dat ik bijna letterlijk terug neerdaal op de grond.
Is Hatchling jullie eerste muzikale project ?
Indira: Ik ben nu zo’n 7 à 8 jaar fulltime bezig met muziek. Hatchling is wel de eerste band waarin ik synthesizer speel!
Saida: Voor mij is Hatchling eigenlijk mijn eerste en enige echte muzikale project. Ik ben grafisch ontwerper/animator van beroep, maar muziek heeft altijd wel een grote rol in mijn leven gespeeld. Als kleine duts ben ik begonnen met het naspelen van deuntjes op mijn keyboard (lelijke preset klanken for the win) en heb me steeds verder verdiept in het piano/keyboard spelen. Toen ik de kans kreeg om bij Hatchling te spelen, heb ik dan ook direct ja gezegd.
Simon: Nu ga ik me oud voelen: ik speel ondertussen al 17 jaar in bands. Mijn eerste ‘serieuze’ project was een punkband alla New York Dolls toen ik 17 was en veel mee speelde maar geen lang leven beschoren was. Indira en ik kennen elkaar van ook van bij IKIGA. Ik ben ook net begonnen als drummer bij riot grrrl-band Kuthumeur.
Rood en zwart… de kleuren van Hatchling? Het gehele plaatje oogt mooi! Jullie hebben een heel strak, mooi logo. Zit er enige symboliek achter of was dit gewoon een esthetisch mooie keuze?
Simon: Alle eer aan Saida, die het artwork voor Alpha verzorgd heeft. Het logo ontwerpen heeft ons echt jaren gekost. Dat is vooral mijn schuld: het moest perfect zijn. Iedere lijn en onderdeel is er met een reden en ook het totaalplaatje heeft meerdere betekenissen. Sommige mensen zien er een komeet, een zaadcel of een oogbal in – wie ben ik om hen daarin tegen te spreken?
Het rood-witte schema van Alpha hangt samen met de thema’s van de plaat: creëren, kapotmaken, heropbouwen. Wit staat voor het nieuwe, rood is een heel indringende en scherpe kleur, maar ook die van passie in zijn vele vormen. De volgende ep krijgt zijn eigen schema.
Op optredens spelen jullie wellicht wel meer dan de 5 nummers van op het ep Alpha. Zijn er al plannen voor een volgende release? Of werken jullie continu door aan nieuwe nummers?
Simon: Het plan is om in de komende jaren in totaal vijf ep’s uit te brengen, waarbij elke plaat zijn eigen kenmerken heeft en op zichzelf kan staan alsook verder bouwt naar een eindpunt toe. Alpha is daar de eerste van.
Ik schrijf heel onregelmatig, zowel in hoeveelheden als in tijd: sommige ideeën laat ik jaren liggen vooraleer ik er een stukje verder aan werk, andere weken werk ik drie nummers na elkaar af, om dan te beseffen dat ze niet in de huidige release passen.
De track Crash is daar een goed voorbeeld van: de basis is ondertussen tien jaar geleden geschreven en we speelden het al op iedere show, maar heeft pas op één van de volgende ep’s zijn plek.
Welke muziek inspireert jullie?
Simon: Ik heb altijd een zwak gehad voor jaren ’60 garage en protopunk: The Stooges, The Doors, Alice Cooper, … Die felle energie en het feit dat de ruwe kantjes er nog aan hangen, dat mis ik in de meeste hedendaagse muziek. Daarnaast kick ik heel hard op catchy en/of obscure en/of alternatieve popsongs. Mijn twee favorieten op dit moment zijn I Am An Astronaut van Ricky Wilde en Billy Eilish haar Bury A Friend.
Wat ik de laatste maanden vooral geluisterd heb ter inspiratie: Zeal & Ardor, Caterina Barbieri, Dead Man’s Bones, Kraftwerk, de soundtrack van Annihilation (Ben Salisbury & Geoff Barrow), Ramones en Leonard Cohens laatste plaat.
Wat is jullie Hatchling-droom? Is er iets dat jullie écht graag waar willen maken?
Simon: Om onze ep te promoten maakten we een retro speelgoedreclame. Als knul van de jaren ’90 is dat eigenlijk best wel een droom: een toyline releasen, liefst met comic books en een cheesy tekenfilmserie erbij. Wie weet, ooit.
Ik wil vooral zo veel mogelijk mensen gaan bereiken en connecteren. Als we daarmee ook nog eens veel goeie gigs kunnen gaan spelen en plaatsen bezoeken daardoor, is dat meer dan genoeg voor mij.
Welke drie bands of artiesten moeten we volgens jou op dit moment in het oog houden?
Indira: Brutus, Tape Toy en Marc Rebillet.
Saida: Ik ben tegenwoordig nogal fan van een Franse band genaamd La Femme: hele leuke sound en absurde videoclips. Ghost is de laatste jaren wel enorm populair geworden en ik blijf wel genieten van hun catchy songs en theatrale shows. Als laatste zou ik Ólafur Arnalds zeggen, een ijslandse componist die echt prachtige dingen maakt met voornamelijk piano, strijkers en synths.
Simon: De Kanaalvissers: goeie songs & een eigen sound, bakken potentieel.
Mochten jullie voor 24 uur in de huid mogen kruipen van iemand anders, niet noodzakelijk een muzikant. Wie zou het zijn, en wat zouden jullie dan doen?
Indira: Marc Rebillet, puur om te ervaren wat er door zijn hoofd gaat wanneer hij een live set/improvisatie doet. Ik ben zwaar fan van hem!
Simon: Zo veel mogelijkheden… Ik zou wel een astronaut willen zijn in het ISS, de planeet van bovenaf bekijken lijkt me een overweldigend gevoel. Of een Power Ranger. Monsters in elkaar meppen in een gigantische robot. Mag dat ook?
Wat was het meest gênante / grappigste / leukste / spannendste moment uit jullie artiestenleven?
Indira: Met een oude band van mij heb ik vaker een live set van 5 uur moeten spelen in Amsterdam op het Leidseplein. We speelden covers, maar onze zanger was niet zo van de juiste vormen aanhouden. Instrumentaal moesten de drummer, bassist en ik dus constant alles aanpassen tijdens het spelen, maar dat was zo enorm grappig omdat het echt puur ‘overleven en bluffen’ was. Tijdens die avonden heb ik het meest gelachen van alle shows die ik gespeeld heb.
Saida: We hebben een paar jaar terug een optreden gehad in Nederland. Onze lichtman Tim had de kracht van de rookmachine daar een beetje onderschat en heeft het ding nogal lang laten draaien. Toen we het podium opkwamen zagen we gewoon niks. Wij zagen het publiek niet en zij ons niet.
Simon: Ik heb meerdere littekens van shows, maar ik denk dat het toppunt de keer was dat ik mijn hand in brand stak op een show. Of die keer dat ik dacht een salto te maken met plateauzolen, stevig tegen dek ging en dan met gescheurde schouderligamenten toch nog de show netjes afgewerkt heb.
Merci Simon, Indira en Saisa! Tot in Aarschot!
Wie van Hatchling en de andere Wool-E concerten gaat genieten op 9 maart, krijgt nadien ook gratis de kans om tot een kot in de nacht mee te dansen op de New Wave Club Class X –party in de stadsfeestzaal naast de Klinker.
Tickets voor deze avond kan je bestellen via deze link.
Hatchling: Facebook / Bandcamp / Website
