I : Levensmoeiheid. Dat is de titel van de nieuwe Every Stranger Looks Like You. Een plaat die aanvoelt als een vuist in je smoel, gewoon omdat ontwaken soms moet. Een gesprek met zanger Tim De Gieter.
De nieuwe plaat heet I : Levensmoeiheid. Dat is een kanjer van een titel die je meteen overspoeld met een depressief gevoel. Waarom?
Ik wou voor deze plaat een titel vinden die net als de muziek er niet al te veel doekjes om wond. Het woord zelf komt inderdaad nogal hard binnen, deels door het stigma dat erop rust en deels uit angst denk ik. Weinig mensen gaan openlijk toegeven dat ze levensmoe zijn, zeker in hun twintiger jaren. Bij veel mensen rondom mij herken ik een gevoel dat lijkt op levensmoeheid. De amper haalbare intensiteit waarmee we door de dagen razen, het constante zoeken naar genot in elke seconde en non-stop blootgesteld worden aan andere mensen die niets liever willen dan jou te doen geloven dat hun leven een rollercoaster is van geweldige en nog geweldigere momenten. Het vreet langzaam aan je.
Die “I” aan de titel, duidt dit op een eerste deel en dat er meer zit aan te komen?
Effectief, Levensmoeheid is het eerste deel van een tweeluik. Het tweede deel hiervan wordt naar alle waarschijnlijkheid eind volgend jaar gereleased.
Hoewel jullie nog steeds de typische ESLLY-sound hebben, merk ik dat de songs niet alleen korter zijn geworden, maar ook een pak brutaler. Zeg maar straight in yer face.
Ja, we hebben ook bewust gekozen voor het kortere “format”. We willen dat onze muziek een spiegel is voor waar we zelf doorgaan op het moment dat we de nummers schrijven. Er heerste veel frustratie toen we Levensmoeheid inblikten; voor ons was het dus maar normaal dat alles korter, sneller en agressiever moest klinken.
Een mens zou voor minder in tijden als deze, maar jullie klinken behoorlijk boos. Is dat zo, en zien jullie muziek als een redding of is het eerder een kwestie van uw demonen er uit te spuwen?
Goh, het is niet zo dat we alle dagen opstaan en niet anders doen dan alles en iedereen rondom ons haten hé… Maar ik denk dat we alle drie wel echt nood hebben aan de band om te ventileren. Aan mezelf merk ik zeker wel dat spelen/schrijven enorm helpt om bepaalde dingen te verwerken/onder controle te krijgen.
Niet zo lang geleden brachten jullie Bluest Shade Of Black uit. Tevreden met de resultaten, ik vond het al bij al toch jammer dat deze release hier onder de radar bleef. Was dat in het buitenland anders?
Bluest Shade Of Black was een rare ervaring voor ons. Een debuut uitbrengen is sowieso al geen gemakkelijke opgave, maar om een of andere rede liep het bij ons even stroef. Organisatorisch ging het allesbehalve vlot en dit leidde ertoe dat we amper shows hebben kunnen spelen in de periode die volgde op de release. Wel hebben we heel wat pers gehad, ook internationaal, en een heel aantal nieuwe mensen kunnen bereiken met de plaat. Al bij al geen makkelijke periode, maar het heeft ons zeker wel gevormd als band. De frustratie rond Bluest Shade Of Black was zeker de eerste aanzet voor I : Levensmoeheid.
Als mensen mij vragen om ESLLY te omschrijven, slaag ik daar dat wel in via gevoelens te verwoorden, maar muzikaal raak ik er niet uit. Doen jullie een poging?
Het is inderdaad zeker niet evident te omschrijven wat we doen, ook voor ons… We hebben zelf vrede beginnen nemen met de term “post-hardcore” om er dan toch maar iets op te plakken.
Wat inspireert jullie bij het schrijven van songs?
Dat gaat eigenlijk echt breed. Ik probeer enkel te schrijven op momenten dat iets lang op mijn lever ligt of ik echt voel dat schrijven de enige optie is om iets een plaats te geven. Op welke specifieke dingen me inspireren ga ik liever niet te diep op in, deze band moet iets kunnen zijn van/voor iedereen die er naar luistert.
ESLLY is een trio, hoe gaat dat in zijn werk bij het schrijven van de song?
Meestal stuur ik wat riffs of al demo’s van nummers door naar Jan en Willem en werken we die dan samen uit op repetitie. Sinds ons debuut schrijven we ook eerst het instrumentale deel voor de teksten.
Je bent ook producer, zorgt dat er niet voor dat er een soort van perfectionisme wordt opgelegd?
Ja, helaas wel. Het is soms moeilijk om niet in een soort van “nooit tevredenheid” te vervallen, maar ik denk dat dat ons als band en als vrienden wel sterker maakt.Ik vraag veel, te veel soms, maar ik hoop altijd dat ik aan het einde van de dag ook genoeg van mezelf kan geven om te compenseren voor wat ik neem.
Met jullie muziek zullen jullie sowieso wat mensen wegjagen, iets in mij zegt dat dit nou net is wat jullie willen?
Het is sowieso niet voor iedereen, wat we doen. We willen zeker niet mensen wegjagen of afschrikken, maar we gaan ook niet smeken om leuk gevonden te worden. Live spelen naar elkaar, voor elkaar. Mensen die kijken maken dus ook bewuster de keuze dat te doen gezien we niet tijdens de show actief op zoek gaan naar applaus of contact met het publiek. Dat maakt ook dat wij hen nog veel meer waarderen.
Wat is de volgende stap?
We hebben tot onze grote vreugde nog heel wat coole shows in het vooruitzicht voor volgend jaar en gaan ook terug touren. Midden 2019 gaan we dan het tweede deel van dit tweeluik gaan opnemen en blijven knallen.
Lijkt iedere vreemdeling op jullie?
Haha, dit is waarschijnlijk de grootste misvatting rond deze band… Onze naam lijkt tot de verbeelding te spreken gezien mensen hem maar al te graag inkleuren met hun persoonlijke interpretatie of linken aan politieke opvattingen. Geen van allen is echter juist.Ik was enorm verliefd en leek haar letterlijk overal te zien, mensen die op haar leken. Het is een ode aan liefde, verlangen en waanzin. Net als deze band
