Postpunk? Ja, ’t is maar een naam, toch herken je met gemak deze rauwheid in Close To Disappearing, de debuutsingle van het Antwerpse trio Disorientations. Op 5 december staan ze op Antwerp Music City en omdat iemand Sinterklaas moet spelen doen ze dat op zes december in de Kinky Star in Gent over. Een praatje met drummer Tomas Serrien.
Disorientations is gegroeid vanuit Melting Time, een postpunkband die duidelijk gemist wordt. Hadden jullie zelf verwacht dat Melting Time nog steeds bekend is bij vele muziekliefhebbers?
Geen idee of Melting Time echt gemist wordt (lacht), maar we merken inderdaad wel dat veel mensen de band nog steeds kennen. Melting Time is ontstaan in 2007, toen we zelf amper 15 jaar waren. We zijn vanaf dan tot aan onze stop permanent blijven spelen, wat zorgde voor veel podiumervaring waardoor de kans groot was dat je ons wel eens ergens zag optreden. Het was een mooi parcours waar we met trots op kunnen terugkijken. Toen we in 2016 ons vertrek aankondigden met een afscheidsconcert in Trix, verschoten we zelf wel van de vele reacties. Het was fijn om te zien dat zoveel mensen onze muziek waardeerden. Het besef dat er nu, 3 jaar later in tijden waar er zoveel bands zijn bijgekomen, nog soms over Melting Time wordt gepraat vinden we wel merkwaardig, en maakt ons uiteraard ook blij.
Aangezien er toch zo veel vraag naar is, nooit gedacht aan Melting Time in een andere bezetting?
Melting Time is Melting Time. Dat zijn Naomi, Niels, Mauro en ik en dat zal nooit anders zijn. Onder dezelfde naam verder doen in een andere bezetting hebben we alle vier altijd afgekeurd. Mauro en ik hebben destijds Melting Time opgericht en met de komst van Naomi en Niels was de band snel een sterke eenheid. We schreven alle muziek samen en hebben een heel intense band met elkaar. Zoiets kan en moet je niet vervangen door van bezetting te gaan veranderen. Dat komt zowat neer op je eigen ziel verkopen. We sluiten niet uit dat we ooit nog gaan samen spelen. Het was alvast wel leuk om afgelopen jaar nog eens een reünieconcert te geven in Trix voor Niels zijn verjaardag. Maar een echte comeback zal er waarschijnlijk niet snel komen.
Uit Melting Time kwam Lagüna voort en nu ook Disorientations. Wat is in feite het verschil zullen sommigen zich afvragen?
Het verschil zit alvast zeker in de bandleden. Voor de duidelijkheid: de muziek van Lagüna en Disorientations komt niet enkel voort uit leden van Melting Time. De invloed van Xavier en Alfredo (Lagüna) en Lukas (Disorientations) zijn zeker en vast hoorbaar, al begrijp ik wel dat mensen de bands misschien allemaal op 1 hoop gaan gooien.
Het is wel zo dat we op het einde van Melting Time niet altijd meer op dezelfde lijn zaten op muzikaal vlak. Hoewel de stop van de band eerder te maken had met een complexe samenloop van omstandigheden, beseften we achteraf wel dat de muzikale voorkeuren van iedereen niet altijd dezelfde was. In feite maakte Melting Time in de beginjaren eerder Britpop en zijn we vooral de laatste jaren erg opgeschoven naar de richting van het postpunk-genre. En dan komt de vraag naar boven: hoe ver ga je daarin?
Los van het feit dat dit niet onze bedoeling was, merk je nu wel dat Lagüna en Disorientations twee uitingen zijn van de antwoord op die vraag. Lagüna is melodieuzer en lichter. Disorientations is rauwer en luider. De duidelijke overeenkomst zit in het feit dat Niels zingt, maar toch klinkt de muziek voor ons helemaal anders. Als je de drie bands echt naast elkaar gaat luisteren, merk je dat ook wel. De reacties van mensen die alle drie groepen reeds zagen, zitten trouwens ook op die lijn.
Het is duidelijk dat jullie alsmaar kiezen voor postpunk. Waarom?
Goh, je moet je kind een naam geven hee. Wij vinden het niet per se nodig om een strikt genre te plakken op onze muziek maar de muziekindustrie vraagt zoiets wel. We voelen ons wel op ons gemak met het label ‘postpunk’. Vooral omdat dit een enorm containerbegrip geworden is, waardoor er veel vrijheid ontstaat om te doen met het genre was je zelf wil. Het is trouwens heel moeilijk om samen te vatten wat postpunk juist inhoudt. Al denk ik wel dat de rode draad in postpunk nog steeds een rebelsheid is tegenover de punk: de DIY-gedachte wordt overgenomen, maar er is meer plaats voor eclecticisme, experiment en complexe arrangementen, vaak gecombineerd met een duistere sfeer.
Het is in ieder geval geen bewuste keuze geweest om postpunk te spelen. De muziek van Disorientations is ontstaan uit eindeloze jams tussen ons drie. Geen idee hoe het komt dat het geheel vanzelf richting postpunk is gegroeid. We luisteren wel alle drie graag naar zo’n muziek, maar onze platenkast zit ook vol met andere genres.
De debuutsingle Close To Disappearing was een binnenkopper eerste klas, mogen we dit als referentie nemen voor het geluid van Disorientations?
(twijfelt) Ja en nee. Qua sound van gitaar, drum en bas zeker wel, maar qua songstructuur en manier van zingen en spelen verschillen alle nummers wel wat met elkaar. Niels zingt in dit nummer bijvoorbeeld vrij laag, maar bij andere nummers probeert hij ook te experimenteren met een hoge stem of zal hij eerder gaan roepen.
Opmerkelijk is dat deze song zo rauw klinkt, een bewuste keuze?
Ja! Als ons geluid dan toch een samengevat moet worden zou ‘rauwheid’ zeker wel passen. We willen een dwingend, eerlijk en rauw gezicht van postpunk laten horen zonder compromissen te moeten maken.
Als ik deze single hoor zou ik bijna smeken, laat dit geluid niet verknoeien door één of andere producer.
Dank, dat is fijn om te horen. We hebben inderdaad goed nagedacht over de manier waarop we de muziek wilden opnemen. Onze muziek komt vooral live goed tot zijn recht en de nummers zijn allemaal samen geschreven in ons repetitiekot in het prachtige huis van mijn oma in Aartselaar. Het was al vrij snel duidelijk dat we ons geluid enkel konden kopiëren als we ook effectief daar zouden opnemen. Zodra het nummer goed gerepeteerd was, hebben we Xavier (die ook bij Lagüna speelt) van Poolside Studio gevraagd om wat kabels en micro’s te komen leggen. We hebben de muziek dan opgepakt zonder veel blablabla: live, zonder overdubs en op zo’n authentieke manier mogelijk zonder clicktrack of dergelijke. Achteraf hebben we dit samen met Xavier gemixt en is er nog een basic mastering gebeurd door Gert Van Hoof van Cochlea Mastering. We zijn heel tevreden over deze aanpak.
Ik neem aan dat er een ep in de pijplijn zit, kunnen jullie daar iets meer over kwijt?
We hebben vier nummers opgenomen met Xavier dus als alles goed verloopt willen we dit in het voorjaar van 2020 uitbrengen als een ep. We zijn momenteel met wat labels aan het praten. De ep moet een weergave zijn van hoe we momenteel klinken, al is onze live-act wel de belangrijkste referentie voor ons geluid. We schrijven ondertussen gewoon naarstig verder aan nieuwe nummers. Wij zijn zelf benieuwd waarnaar dat juist zal leiden.
Jullie hebben ondertussen ook een paar optredens achter de rug. Hoe verliepen die en hoe waren de reacties?
Voorlopig speelden we enkel nog maar in de Cabron in Antwerpen. Binnenkort is de Music City en de Kinky Star aan de beurt en in 2020 zijn we van plan veel op te treden. Het was alvast zeer fijn om voor een volle Cabron te mogen spelen. Mensen waren heel enthousiast en we hebben er zelf ook van genoten. We willen nu vooral de set goed inoefenen, zoveel mogelijk spelen en nieuwe nummers blijven schrijven.
Je hoort veel nijd in jullie sound. Zijn jullie dan zo kwaad op de wereld?
Voor ons hangen rauwheid en heftige emoties sterk samen. De muziek van Disorientations is deels een kwetsbare uiting van verdriet, boosheid en frustraties die we hebben gevoeld de laatste jaren. Zowel in het leven van Niels, Lukas als mij is er de afgelopen jaren veel veranderd. We verloren mensen die we heel graag zagen en maakten heel woelige relatiebreuken door. Veel nummers gaan over de machteloosheid die je bij zo’n situaties voelt.
Vandaar ook het dwingende karakter van onze muziek. We willen niet vrijblijvend klinken. We voelden de noodzaak om onze emoties op een directe manier te vertalen, zonder compromissen te maken. Dat is best confronterend, maar het geeft wel een mogelijkheid om gebeurtenissen en de bijhorende emoties beter te accepteren. Ik heb het gevoel dat die eerlijkheid ook wel geapprecieerd wordt en een soort herkenbaarheid en verbinding kan uitlokken bij de luisteraar. Hoewel iedereen andere dingen meemaakt, is machteloosheid zeker een emotie die veel mensen ervaren tijdens en na ingrijpende gebeurtenissen. Die emoties samen leren verdragen door ze muzikaal te doorleven is een mooi iets. Dat hebben we als band ook sterk ervaren. Lukas, Niels en ik hebben een heel hechte vriendschap, al van jongs af aan. Door samen dingen mee te maken en te verwerken, wordt onze vriendschap alleen maar sterker. We zijn broers voor mekaar en het is heel fijn om die hechte band nu ook muzikaal te vertalen naar de buitenwereld.
Postpunk impliceer de jaren 80. Is deze periode een invloed?
Ja, maar zoals eerder gezegd heeft dat meer te maken met het idee dat postpunk in die tijd reageerde op de punkrock door te werken met meer experiment en nieuwe arrangementen. Dat is iets dat we ook proberen doen. Ik denk alleszins wel dat de hedendaagse postpunk meer invloed heeft gehad op ons geluid dan de jaren 80. Bands als Iceage, Holograms, The Soft Moon of Eagulls hebben ons zeker geïnspireerd.
Simple Minds of U2?
De eerste platen van U2!
Noem de beste postpunksong die je kent!
Ik hou niet zo van ‘Best Of’s’. Ik noem dan liever wat hedendaagse postpunkbands die meer aandacht verdienen: het Amerikaanse Bambara en het Duitse Diät bijvoorbeeld!
