Eerst was er This Town, dan Drifting en dan I’m Sorry: bezwerende singles die de luisteraar meenemen op een zinderende rit door de nacht. Verantwoordelijk voor deze duistere elektronica met Arabische melodieën is Boshra, de driekoppige band rond zangeres Dina Boshra. Wij doolden met haar door de straten van Gent, op zoek naar het verhaal en de roots van haar muziek.
Jullie worden in recensies altijd met Tsar B vergeleken. Maar toen een interviewer aan Justine ooit vroeg waar de Arabische klanken in haar muziek vandaan kwamen, antwoordde ze “Ik heb als kind heel veel naar Aladdin gekeken, misschien vandaar.” Bij jou is dat toch wel net wat anders.
Mijn mama is Marokkaans, mijn papa Egyptisch. Ik heb bij de kant van mijn mama gewoond en daar leeft iedereen echt voor muziek. Als kind ging ik al mee naar naar optredens, van orkesten, maar net zo goed van Nawal El Zoghbi, een heel grote artieste in de Arabische wereld. En elke keer zei ik “Ik wil dat ook.”
Als kleuter zong ik al op tv in Marokko. In een show die Boshra heette, ik verzin het niet (lacht). De naam van de presentatrice was Boshra Charaf. Zij nodigde mij uit om één keer te komen. Om te zingen, te dansen en heel veel te babbelen. Uiteindelijk hebben ze me iedere week gevraagd langs te komen.
Voor ik je leerde kennen, was mijn kennis van Arabische muziek ook beperkt tot Desert Rose, dat Sting samen met de Algerijn Cheb Mami bracht, en Songfestivalklassieker Le dernier qui a parlé van de Frans-Tunesische Amina.
Iedereen die iets Arabisch in zijn aders heeft, kent Abdel Halim Hafez en Umm Kulthum. Die moet je zeker beluisteren, zij zijn de grondleggers van de Arabische muziek. Dat zijn mijn invloeden, van waar ik geboren ben.
Toch is Boshra meer dan jij alleen: het is een band, met naast jou producers Raf en Ben Cyran.
Boshra is de beleving van wat wij maken. En daar zit een heel team achter, dat nog veel groter is dan wij drie. Als je een film kijkt, kan je ook zeggen “Die acteurs doen dat goed,” maar wie heeft het script geschreven, wie is de regisseur, wie heeft de muziek gemaakt, wie heeft zelfs de belichting gedaan? Bij Boshra zie je Raf, Ben en mezelf op het podium, maar er zijn ook nog de fotografe, de styliste en de make-upartieste met wie we samenwerken. En nog zoveel meer.
Waren Raf en Ben meteen mee in je verhaal en stijl of hebben ze zich stevig moeten inwerken?
Ik heb Raf leren kennen toen we allebei voor Chase werkten, een online community voor creators en storytellers. Hij zei dat hij een label had en toen heb ik hem wat muziek van mij laten horen. Zijn reactie was meteen “Die stijl heb ik nog nooit van mijn leven geproducet.” Met hulp van Pieter-Jan Cools kreeg dat wel meer de vorm die we voor ogen hadden. Zo is This Town, onze eerste single, ontstaan.
Toen ik Raf vroeg waar de strijkers op I’m Sorry vandaan komen, antwoordde hij “Ik heb een oude Marokkaanse vioolsolo gevonden en bijna elke noot apart uitgeknipt en getuned om daar dan onze melodieën mee te maken.”
We zijn niet snel tevreden (lacht). Maar zo zijn we wel zeker dat de authentieke klank en emotie van de speler erin zitten. We gaan graag net dat stapje verder.
Live treden jullie als drietal op, met synths en elektronische drums. Zou je ooit met livemuzikanten het podium willen delen?
Van Drifting zou ik graag een orkestversie brengen. Live hebben we voor dat nummer een intro met strijkers voorzien die klinkt alsof je in een film zit, nu wil ik dat helemaal transformeren. Zoals Hooverphonic gedaan heeft, hun orkestrale versie van Mad About You bezorgt mij elke keer kippenvel. Liefst van al zou ik iedere keer optreden met livemuzikanten, maar dat zou ons natuurlijk een fortuin kosten.
Je muzikale inspiratiebronnen reiken dus veel verder dan de Arabische wereld.
Iemand van wie mijn hart smelt, is Nathy Peluso. Zij is fearless en daar hou ik van. Ze speelt geen rolletje, ze is letterlijk crazy. Ze durft alles, zonder gêne, zonder schaamte. Toen ik haar voor het eerst zag, dacht ik “Dit moet ik doen.” Niet helemaal natuurlijk, onze stijlen zijn verschillend: zij heeft latin invloeden, ik rap niet. Maar haar présence, hoe ze met het publiek omgaat, hoe de show in elkaar zit. Ze doet exact wat ze wil. Ik denk nog te vaak “Wat zullen mensen hiervan vinden?”, al ben ik daar intussen beter in geworden.
Jij wil met je muziek ook bruggen bouwen tussen verschillende culturen.
Ik wil mensen samenbrengen en hen nieuwe dingen leren kennen. Er bestaat ook heel commerciële Arabische muziek, maar ik wil net teruggrijpen naar de roots en de grondleggers weer naar voren brengen. Mensen hier kennen heel weinig Arabische muziek en dat is echt jammer. We zijn immers allemaal één, we zijn wereldburgers.
Ik ben naar het Metropolitan Museum of Art in New York geweest en heb alleen al drie uur rondgelopen in de sectie met muziekinstrumenten. Dingen uit de oudheid, uit alle hoeken van de wereld, dingen die mensen zelf gemaakt hebben. Ze hadden niets, ze namen een stuk hout, maakten dat hol vanbinnen en begonnen muziek te spelen. Zo is het uiteindelijk allemaal begonnen.
Er is ook zoveel onbegrip. Ik krijg nog altijd van mensen te horen “Jij spreekt echt goed Nederlands!”, terwijl ik hier al sinds mijn zesde woon. Toen ik uit Marokko hierheen kwam en in de derde kleuterklas in Knokke belandde, kon ik als enige geen woord Nederlands. Ik was een sociaal kind, maar door die taalbarrière hoorde ik er opeens niet bij en dat frustreerde me. Gelukkig was er meester Geert, die mij na de lesuren Nederlands leerde. Het is door mensen als hij dat ik nu sta waar ik sta.
Wat is de volgende stap voor je?
Meer muziek uitbrengen, natuurlijk (lacht). En ooit zou ik met Boshra aan het Songfestival willen deelnemen. Ik denk dat onze stijl en onze visuals daar wel zouden passen.
