Op zaterdag, 18 oktober kun je in Dendermonde terecht voor Denderstruck, een festival vol lokaal talent waaronder ook Deaf Cat uit Lebbeke. Een band die inspiratie zoekt in grunge, hardrock, (pop)punk, classic rock en heavy metal. Tijd voor een kennismaking!
Deaf Cat is een wat vreemde naam. Hoe zijn jullie erop gekomen?
Quinten: Wij zijn bijna allemaal grote kattenliefhebbers. Toen we aan het brainstormen waren, kwam die naam eruit. Het is kort en krachtig, wat het voor mensen gemakkelijk maakt om te onthouden.
Bruno: Ja, we zijn sowieso cat people en we knallen luide en stevige gitaarmuziek door de oren van ons publiek, waardoor de kans op doofheid toeneemt. (lacht)
Jullie maken postgrunge. Wat bedoelen jullie daar precies mee?
Bruno: Dat we nieuwe hedendaagse muziek maken met een behoorlijke snuif grunge, maar ook met andere invloeden. Niet meer, niet minder. Onze muziek is een ode aan de vreugde maar evengoed aan de weltschmerz. Daar waren die grungemannen ook niet vies van.
Ska: Zeker, ik zeg dikwijls dat Deaf Cat het leven viert, de goede en slechte kanten zijn daar deel van. Grunge is, zeg maar, het genre waar we steeds weer naar terugkeren voor inspiratie. We hebben invloeden uit de alternatieve rock, hardrock, punk, garagerock, noem maar op, maar als we al onze nummers na elkaar spelen, is grunge het hoofdingrediënt. Dus meng al die genres door elkaar, met grunge als basis, en je krijgt ‘postgrunge.’
Wat beschouwen jullie tot nu toe als het mooiste uit jullie carrière?
Vladi: Ik vond het winnen van de band contest in Aalter tot hiertoe het mooiste moment.
Quinten: Ja, de bandwedstrijd van Aalter. Het was nog maar ons tweede optreden, wij waren de band met de minste podiumervaring en toch wonnen we.
Ska: Voor mij ongetwijfeld het kussengevecht van Oud-Heverlee. Daar speelden we in een circustent voor een zeventigtal man, die het opeens in hun kop kregen om met kussen te beginnen gooien, waarna ik natuurlijk moest gaan meedoen! (lacht)
Grunge is nineties, zijn de nineties van invloed op Deaf Cat?
Bruno: Zeker en vast. Je mag Pearl Jam, Stone Temple Pilots en Hole gerust mijn grootste voorbeelden noemen en de meeste melodieën van onze songs komen van mij. Die dwarrelen binnen op onze jams/ repetities en groeien daar uit tot de volwaardige Deaf Cat-songs.
Quinten: De nineties hebben zeker een invloed op Deaf Cat, maar we komen allemaal oorspronkelijk uit andere genres, waardoor de grunge gemixt raakt met onze achtergronden.
Ska: Dat ligt nét iets anders bij mij. Ook al speelde Blur en The Offspring door de luidsprekers van mijn vader, de muziek waar ik als tiener zelf naar op zoek ging, was bijna uitsluitend jaren 2000-muziek. Mijn wekker is heel lang The Pretender van de Foo Fighters geweest, waarvan de zanger uiteraard een voormalig bandlid van Nirvana was. Dus onrechtstreeks zit de grunge er zeker in.
Vladi: Grunge is nineties, de tijd dat ik rond de twintig jaar was. Uiteraard is grunge dus van heel grote invloed op mij. Naast folk is dat mij met de paplepel ingegeven.
Terwijl we toch bezig zijn over grunge. Hole of Nirvana?
Ska: Voornamelijk Nirvana.
Quinten: Nirvana.
Vladi: Nirvana, zeker en vast. Ze maakten een groot deel uit van mijn uitgaansleven in de nineties.
Bruno: Beide. Maar toch nog iets meer Hole. Nirvana was een aardverschuiving, maar Hole bood nog meer afwisseling en meer volwassen songwriting. Nummers als Northern Star of Petals, toonden een ander soort melancholie dan die dewelke we van Nirvana kenden. Nirvana was iets gerichter en Hole breder. Maar ze tapten uit een gelijkaardig vaatje, zeer smakelijk vergif.
Ik heb geprobeerd, maar op het net heb ik niks gevonden over Deaf Cat. Zijn jullie van plan om binnenkort iets uit te brengen?
Quinten: Er zijn inderdaad plannen om enkele nummers op te nemen, maar we moeten daarover nog eens concreet brainstormen.
Ska: Ik geloof dat we wel dertig nummers hebben, waarvan er twintig praktisch klaar zijn. Het moeilijke gaat dus worden om te kiezen welke we eerst uitbrengen. Er is gewoon geen houden aan, want de creativiteit kan zo stromen bij ons, dat je plots een hoop nieuwe nummers hebt, die elk weer een plekje op een album verdienen.
Jullie staan binnenkort op Denderstruck. Ik neem aan dat jullie dankbaar zijn dat er zo’n organisaties bestaan?
Quinten: Zeker, het is in deze tijd niet meer zo gemakkelijk om muziek uit te brengen en optredens te versieren. Er is enorm veel aanbod en als band sta je er alleen voor. Vroeger had je nog platenlabels waar je kon aankloppen met de vraag of ze in de band wilden investeren, maar dit is nu veel moeilijker. Dus de steun van Denderstruck is zeker welkom.
Wat is jullie favoriete plaat aller tijden en waarom?
Bruno: Celebrity Skin van Hole uit 1998. De perfecte blend tussen grunge, pop en alternative rock. Rauw genoeg, maar ook schoon genoeg en voldoende afwisselend om helemaal uit te luisteren. Toen albums nog een heel verhaal vertolken en je verzwolgen in hun universum. Love it.
Vladi: Mijn favoriete plaat is Automatic For The People van R.E.M. Eigenlijk veel albums van R.E.M. Grote fan van R.E.M…
Ska: Dan denk ik dat ik voor Hybrid Theory van Linkin Park moet gaan. De stem van Chester Bennington heeft een gigantische invloed op mijn zangstijl gehad en al zeker doorheen de nummers van dat album. De gevoelens die die man in zijn keelklanken kon verwerken… Ik verwijt het de mannen van Linkin Park dat als ik nu een nummer steengoed wil vinden, er diepe emoties in moeten zitten. Hun schuld.
