De nieuwe cd van Dans Dans is, om uit het zacht uit te drukken, ronduit geniaal…en omdat er toch heel wat vragen op onze lippen waren gebrand, nodigden we de heren uit voor een fijn gesprekje…
Het moet een vraag zijn die jullie al duizend keer hebben beantwoord, maar toch: waar heb je de naam Dans Dans vandaan?
Op een bepaald moment moesten we snel een nieuwe naam verzinnen omdat we deelnamen aan een wedstrijd en onze toenmalige naam maar niks vonden. Bert opperde spontaan Dans Dans. Het is een absurde naam die eigenlijk niets betekent, iedereen mag ervan maken wat hij of zij wil. Mooi meegenomen is dat hij ook mooi ‘staat’ en grafisch interessant is.
Sand is jullie vierde plaat in evenveel jaar. Louter toeval of is het een soort van instinct om ieder jaar een plaat te maken?
Het is eerder toeval. Het kost ons niet zo heel veel tijd om een plaat te maken. Als je veel wil spelen, is het altijd goed een recent album op zak te hebben. Platen maken is plezant, optreden ook.
Net zoals op jullie vorige platen is er geen echte lijn qua stijl. Je kan op iedere song wel iets anders gaan kleven. Niet dat hokjesdenken moet (integendeel), maar hoe omschrijven jullie zelf je muziek?
Wij hebben onze eigen stijl. Die is niet op voorhand ‘beslist’, maar spontaan ontstaan. Hij blijft ook evolueren op een intuïtieve manier doorheen de jaren. We denken er liefst niet te veel over na. We doen maar wat.
Hoewel ikzelf nauwelijks iets afweet van muziek op technisch vlak, lijkt het me aslof jullie niet vies zijn van improvisatie. Klopt dit of gaan jullie de studio in met een vast muzikaal idee in jullie hoofd?
We hebben alle drie in meer of mindere mate ervaring met het spelen van jazz. Onze muziek klinkt dan wel niet meer als typische jazz, maar de manier van werken is nog wel duidelijk te linken aan deze traditie. Concreet: elke ‘song’ heeft een gecomponeerd deel, dat meestal (niet altijd) aan het begin en het einde van het stuk wordt gespeeld. Daartussenin improviseren we. Afhankelijk van de song én van de inspiratie van het moment, blijven we daarbij dichtbij bepaalde elementen van het thema (een akkoordenschema, een groove, …), of wijken we er verder van af. Bij elke song horen een aantal afspraken die we op voorhand maakten, maar die afspraken zijn niet 100% bindend. M.a.w. elk moment heeft elk groepslid de vrijheid een afspraak te negeren als hij zin heeft om eens iets anders uit te proberen. Deze werkwijze geldt zowel in de studio als op het podium.
Ik las ergens dat jullie Sand samen met Koen Gisen in 4 dagen tijd hebt opgenomen. Dat is wel zeer snel, ik veronderstel dat je in lachen uitbarst als je leest dat iemand een half jaar in een studio zit, niet?
Helemaal niet. We kunnen snel opnemen omdat onze muziek deels wordt geïmproviseerd en omdat we live opnemen. Er zijn geen overdubs (= partijen die je achteraf apart opneemt en aan de muziek toevoegt). Een klassieke popproductie is een heel ander gegeven waarbij heel andere wetmatigheden gelden. Onze werkwijze past bij onze manier van muziek maken, een andere werkwijze is meer aangewezen bij sommige andere soorten muziek. Onze manier van opnemen past trouwens ook bij ons budget, dat doorgaans eerder bescheiden is.
Er zit ook een cover van Ennio Morricone bij. Vreemd, want toe ik aan jazz, krautrock en postrock dacht toen ik Sand hoorde, vond ik eigenlijk dat het ook best wel soundtrackmuziek zou kunnen zijn. Heb je ooit gedacht iets te doen voor een film of zo?
Dat Morricone een filmcomponist is, is misschien eerder toeval. Hij maakt gewoon inspirerende muziek. Ten minste één van ons gedrieën (Bert) is een soort van cinefiel, maar of dat nu de reden is dat zoveel mensen Dans Dans ‘filmisch’ vinden klinken? Roept instrumentale muziek sowieso niet vaak beelden op in het hoofd van de luisteraar? Is muziek die beeldend klinkt, daarom ook geschikt om nog eens op beelden te zetten? Los van die bedenkingen hebben we zelf al wel wat geëxperimenteerd met live visuals en gebruikte o.a. Wim Vandekeybus enkele tracks voor een langspeelfilm van hem. Maar een echte volwaardige soundtrack, speciaal gecomponeerd voor een film, maakten we nog nooit. Men mag ons altijd bellen.
Laten we er maar eerlijk over doen, jullie weten ook wel dat jullie tot de beste muzikanten van het land worden gerekend. Wat Dans Dans zo mooi maakt is dat jullie hiermee de luisteraar niet willen overdonderen.
Is dat zo, dat van die ‘beste muzikanten’, en dat we dat zelf weten? We zijn bescheidener dan je blijkbaar denkt. Wat misschien wel klopt, is dat in onze ogen een goede muzikant niet per sé probeert indruk te maken met wat hij allemaal ‘kan’, maar gewoon goede muziek probeert te maken. Daarbij niet uit het oog verliezend dat dat een erg subjectief gegeven is, ‘goede muziek’.
Kun je iets vertellen over de hoes. Een knoop. Er zijn heel wat betekenissen die je aan een knoop kan geven. Welke is dat voor Dans Dans?
De knoop (in het midden van het beeld) vormt drie aparte lijnen (links) om tot één koord (rechts). Je kan dit zien als een symbool voor onze drie ‘stemmen’ of persoonlijkheden die samen één onlosmakelijk geheel vormen. Ook: een knoop kan je zien als een ‘probleem’ dat opgelost dient te worden, en onze muziek draait voor een groot deel om het – in het moment – ‘oplossen’ van een muzikaal probleem, het beantwoorden van een muzikale vraag, spanning vs. ontspanning, … Maar eender welke andere interpretatie is evengoed waardevol. Het hoesontwerp is trouwens van Philippe Werkers, een vriend met wie we vaak samenwerken. Hij maakte o.a. ook al onze videoclips.
Is er een speciale betekenis voor de titel Sand, behalve dat het een omgekeerd woord van Dans is?
Iedereen is vrij om ook de albumtitel persoonlijk te interpreteren. Associaties die wij graag maken, zijn ‘tijd’ (zandloper), en de woestijn (de weidsheid ervan, het mysterie, maar ook: Afrika en haar rijke, oeroude muzikale tradities).
Een van de meest ongewone tracks is zonder twijfel Vluchtheuvel. Waar komt die naam vandaan en heb ik het juist dat Dans Dans hier het Frank Zappa-pad volgt?
Met de muziek van Zappa hebben we geen sterke band, en het is geen directe invloed op onze muziek. De titel Vluchtheuvel roept enerzijds druk autoverkeer op (en het is een erg hectisch stuk muziek), maar als je de woorden ‘vlucht’ en ‘heuvel’ apart neemt, kan je nog allerlei andere associaties maken: angst, gevaar en suspense, maar ook het idee van een schuiloord, een toevluchtsoord, of het verlangen ernaar. Onze policy i.v.m. songtitels, is dat de persoon die met het oorspronkelijke muzikale idee kwam aanzetten, ook een titel verzint. In dit geval was dat Bert. De muziek riep bij hem een mentaal beeld op waaruit de titel voortkwam: in een desolaat landschap loopt een eenzame man een grote heuvel op, op de vlucht voor een onzichtbaar gevaar.
De Belgische muziekscène kent een ongelooflijke boom in de underground, en dan vooral op vlak van muziek die anders klinkt. Wat denken jullie daarvan?
We hebben er niet erg veel zicht op, van binnen uit, of dat waar is. We zijn alledrie sowieso ook niet zo heel veel bezig met wat je de Belgische scène zou kunnen noemen, of onze positie in die scène. Is het ook niet zo dat Belgische muziek al langer een zekere aantrekkingskracht uitoefent in het buitenland? Er wordt in België veel geëxperimenteerd met stijlen en genres, misschien omdat we een klein land zijn met een jonge, gefragmenteerde culturele identiteit. Er is ook niet één lokaal genre dat al lang cultureel domineert, zoals bijvoorbeeld het chanson in Frankrijk. Dat creëert vrijheid in de hoofden van muzikanten. Los daarvan lijkt het wel zo te zijn dat de laatste tijd instrumentale, al dan niet door jazz geïnspireerde muziek wat makkelijker zijn weg vindt naar een iets groter publiek (denk aan STUFF., Nordmann, …), en het zou kunnen dat Dans Dans daarin, in België, een voortrekkersrol speelde.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Steven: Ik zou moeilijk kunnen kiezen tussen de dubbelplaat My Funny Valentine & Four and More van het tweede legendarische Miles Davis Quintet en Foorprints Live van Wayne Shorter Quartet… Alle twee zijn het jazzplaten waar het samenspel tussen de muzikanten meer is dan de kwaliteit van de solist alleen. Echte bands die intens samen musiceren, daar hou ik van.
Fred: Ik hou niet van favorieten, pfff, alles heeft zijn eigen karakter… en gevoeligheden… pff, mompel mompel.
Bert: Eén enkele favoriet is natuurlijk onmogelijk te benoemen, maar bon … Eén van de albums waar ik al heel lang naar blijf terugkeren is My Life In The Bush Of Ghostsvan Brian Eno & David Byrne. Een volstrekt unieke mix van post-punk, wereldmuziek en electronica, en van ‘live’ gespeelde muziek en samples. Heel groovy en dansbaar, heel open en vrij, maar ook subversief, conceptueel en avant-gardistisch. Een echte ‘studioplaat’ trouwens; in dat opzicht ver verwijderd van wat wij doen.
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur in een lift mee te zitten en wat zou je dan doen? Het laatste woord is aan jullie.
MacGyver.
