Brighter Colours loopt bij Luminous Dash al een tijdje in de kijker. Dankzij hun catchy indierocknummers – of hoe noem je zoiets – waren ze onlangs de VI.BE-tip van de week. Hun laatste single Outside Looking In bevestigt alleen maar wat we dachten. Tijd voor een babbel met Stijn Debontridder en Femke Govaerts.
Stel Brighter Colours eens voor!
Femke: Hey! Wij zijn Brighter Colours, een alternatieve pop/rock-band. Ik vind het erg moeilijk om ons in een doosje te duwen, dus luister vooral zelf eens!
Zijn jullie vrienden of zijn jullie bij toeval bij elkaar beland?
Femke: Stijn en ik kennen elkaar van onze studententijd en hebben destijds vele uren doorgebracht met zeveren over muziek. De rest van de boys kenden elkaar al veel langer en speelden al samen in andere bands zoals The Rocket. Toen ik zag dat Stijn op zijn socials postte dat ze een zanger zochten voor een nieuwe band, heb ik hem een berichtje gestuurd. Na een paar repetities belandde ik dan bij wat uiteindelijk Brighter Colours zou worden. Een tijd later kwam Marnix erbij via een oproep op VI.BE en zo was de band compleet.
Hoe is de rit tot nu toe verlopen?
Femke: Heel fijn! Jos, Fred en Stijn (respectievelijk de bassist, toetsenist en gitarist van Brighter Colours) hebben doorheen de jaren een bepaalde symbiose opgebouwd waar Marnix en ik gelukkig prima in passen. Het helpt dat we eigenlijk een hoop geeks bij elkaar zijn. Verder kunnen we ook allemaal even hard met onszelf lachen als met elkaar, onmisbaar in een gezonde band lijkt mij! Voor mij persoonlijk was het allemaal extra spannend. Ik ben eigenlijk klassiek geschoold als sopraan en dit is de eerste keer dat ik in deze stijl zing. Ik heb dus samen met de band mijn stem en sound in pop/rock mogen ontdekken.
Voor de opnames van jullie debuutplaat werkten jullie samen met mensen die ook al bekendere bands onder handen namen. Brighter Colours is met andere woorden niet zomaar voor de lol, is er een meesterplan?
Stijn: De opnamen van onze debuutplaat waren een werk van lange adem. We hadden de luxe om lang en veel te kunnen experimenteren in een veilige omgeving, omdat ik mijn eigen studio run: Masterplan Music. We namen dan ook onze tijd, deels om ons wat (proberen) los te rukken van de sound van onze vorige bands, deels om een nieuwe identiteit te vinden, deels om Femke de kans te geven om te groeien in de studio. Het was een proces van meer dan twee jaar voor we aanbeland waren bij de eigenlijke, definitieve opnames waarbij ik zelf triple duty deed: ik speelde gitaar, deed de engineering en (vooral) producete het hele album. Soms, vaak, geen gemakkelijke combo. Omdat ik na de lange voorbereidingstijd en daarna de opnames zelf té kort op de muziek zat, schakelden we Mathias Stal in om ons album te mixen. Ik had voordien heel straf werk van hem gehoord (onder andere via mijn vorige job), en hij leek ons de juiste man op de juiste plaats. We zijn superblij met het werk dat hij voor ons leverde.
Ik hoor vooral een band die aandacht besteedt aan de songs. Radiovriendelijk, maar zonder al te veel toegevingen. Klopt dat?
Femke: In ons proces hebben we niet specifiek keuzes gemaakt naar radiovriendelijkheid toe, moet ik eerlijk zeggen. Vaak kwam Stijn met een idee, waar ik dan een melodie en tekst op maakte en het zo organisch groeide naar een volledig nummer. Daarin zijn we eerder uitgegaan van ons buikgevoel en wat we zelf écht goed vonden dan ons te laten leiden door wat ‘radiovriendelijk’ zou kunnen zijn.
Ik zou het zelf moeilijk gehad hebben met hoe authentiek iets zou overkomen als dat ons doel zou geweest zijn. Het scheelt natuurlijk dat we onze demo’s eigenlijk in de studio maakten, het laat ruimte voor experiment. Als iemand van ons een bizar idee had was Stijn de eerste om te zeggen “Oké, laat ons dat proberen en als het niets is, is dat ook prima”. Ik vond dat een heel fijne manier om te werken.
Stijn: Wat betreft die “bizarre ideeën”: ik heb achteraf gezien het gevoel dat we misschien zelfs nog te veel van die gekke bokkensprongen aan de kant gezet hebben, en tegelijk zitten de songs nu al tjokvol met sonische easter eggs. We hebben als band en songwriters alvast veel geleerd uit het maken van deze plaat, en dat zal ook te horen zijn op nieuw werk.
Je gaat er prat op origineel te zijn. Dat is Brighter Colours zeker en vast, maar toch hoor ik een band die het moet hebben van krachtige female indie pop.
Femke: Het was ergens wel een keuze om niet écht in te leunen op het female-fronted gegeven, want dat zegt hoegenaamd niets over je muziek of de kwaliteit ervan. We zijn gewoon een hoopje mensen dat elkaar muzikaal gevonden heeft, los van gender. “Krachtige female indie pop” vind ik anders wel een mooie omschrijving.
Stijn: Ik denk dat de kwestie meer is dat we er prat op gaan ‘authentiek’ te zijn, eerder dan ‘origineel’. Twee heel andere dingen in mijn beleving. De songs zouden niet klinken zoals ze nu klinken zonder onze (alternatieve, veelal hardere) muzikale achtergrond, maar tegelijk zitten er veel stukken in nummers – die nog moeten uitkomen – die absoluut niet thuis zouden horen in de genres waar we vroeger vooral naar luisterden. Dan denk ik aan harde, aanwezige synths of songs die op akoestische gitaren en shuffle beats leunen.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is: bij het songschrijven werd zelden of nooit nagedacht over genre, noch over wat een potentiële luisteraar van onze muziek zou vinden. We doen alleen maar wat we zélf leuk vinden.
Momenteel hebben jullie drie singles uit, maar ik neem aan dat er nog veel grotere plannen zijn?
Femke: We hebben net onze nieuwe song Outside Looking In op de wereld losgelaten, en hebben nog een heel album in de lade liggen.
Stijn: De bedoeling is om aan een gestaag tempo losse songs uit te blijven brengen, om zo ons profiel wat aan de praat te krijgen op streamingdiensten. Ik zou het liever anders zien en doen, maar dat is nu eenmaal hoe het spelletje werkt tegenwoordig. Hoe dan ook zal in de loop van 2025 ons volledige album verschijnen, al hebben we er voorlopig nog geen releasedatum opgeplakt. Door van single naar single te werken willen we ons stapsgewijs voorstellen aan ons publiek en dat publiek doen groeien. We hebben namelijk nog heel wat in petto voor hen.
En hoe zit het met speelkansen, want laat ons eerlijk zijn, de concurrentie is moordend en zoveel plaatsen om op te treden zijn er nu ook weer niet. Hoe pakken jullie dit aan?
Stijn: Ik zou dit antwoord kunnen gebruiken om heel wat grieven te luchten en mijn mening te geven over het huidige muzikale landschap in België voor nieuwere artiesten, maar kies ervoor om dat niet te doen, haha.
Aan de basis heeft voor mij altijd gestaan dat muziek geen wedstrijd is. Dat betekent dat ik probeer te vermijden om na te denken over ‘concurrentie’ in bijvoorbeeld speelkansen of podiumplaatsen. Natuurlijk is de realiteit dat er maar x aantal mogelijkheden zijn om live te kunnen spelen, maar ik blijf geloven dat je je kansen ook grotendeels zelf maakt. Krijg je als nieuwe band geen slots op shows? Boek er zelf! Weten festivals of boekers je (nog) niet te vinden? Contacteer hen proactief!
De realiteit is ook wel dat we momenteel nog hard aan het werk zijn aan onze liveshow. We proberen de sound die mensen kennen van onze opnames zo goed mogelijk te vertalen naar een live setting, en daar kruipen een pak werk, toewijding, gewone repetities en PA-repetities in. En het allerbelangrijkste: ik geloof dat je als nieuwere band ook de ruimte moet hebben om live een paar keer op je bek te gaan om daaruit te leren. Maar we kijken er enorm naar uit om ook live die interactie met ons publiek te zoeken!
Frontvrouw Femke heeft iets met CHVRCHES blijkbaar. Leg uit!
Femke: Haha, dat valt eigenlijk wel mee. In onze zoektocht om onszelf te omschrijven kwam onze toetsenist Fred ermee dat hij vond dat mijn stem leek op de frontvrouw van CHVRCHES, ik vond dat een mooi compliment en vandaar is het blijven plakken.
Stijn: Ik vind ook wel dat er gelijkenissen zijn. Lauren Mayberry (de zangeres/frontvrouw van CHVRCHES en tegenwoordig ook solo-artieste dus) heeft een eerder lieflijke stem, zonder veel grain, maar slaagt er toch in om veel emotie over te brengen zonder terug te vallen op rock- of pop-clichés. Voor veel zangers en zangeressen is het makkelijk om bijvoorbeeld een kwade lyric kracht bij te zetten door harder en agressiever te zingen. Er zit schoonheid in dat net niet doen, en net dat hebben Femke en Lauren Mayberry voor mij dus gemeen. Los van hun toch wel lichtjes op elkaar gelijkende timbre.
De teksten worden meestal of altijd door Femke geschreven. Je ontloopt hierin niet de moeilijke vraagstukken uit het leven, niet?
Femke: Dat klopt, ik ben als puber begonnen met mijn gedachten te noteren en ben daar eigenlijk nooit mee gestopt. Zo heb ik al enkele notitieboekjes gevuld waar ik regelmatig naar teruggrijp ter inspiratie. Helaas worden die boekjes dus vooral gevuld op momenten dat ik het moeilijk heb. Met mezelf of de relatie waar ik toen in zat. Schrijven is een vorm van therapie en ik kan in onze nummers zeker een ei kwijt. Schaamte is in mijn ogen een nutteloze emotie, dus waarom zou ik de gênante of moeilijke pagina’s uit mijn boekjes uit de weg gaan? Maar ik ben zeker niet de enige schrijver in de band, Stijn heeft ook zijn portie teksten aangeleverd en Fred staat altijd klaar om aan te vullen of te corrigeren waar nodig.
Wat zijn de onmiddellijke plannen voor de band?
Stijn: In eerste instantie komen er zeker nog enkele losse songs aan, en ergens in het voorjaar zal ook ons volledige debuutalbum verschijnen. Tot die tijd zullen we nog enkele kleinere try outs spelen, en we hopen tegen de zomer klaar te zijn voor (iets) grotere podia.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Femke: Ik ben sowieso een grote fan van Bright Eyes, in mijn ogen een crimineel underrated band. Eigenlijk Conor Oberst in het algemeen. Ik herinner me het moment nog dat ik daar voor ‘t eerst naar luisterde, op een geleend cd’tje van de bibliotheek met mijn Discman. Het was voor mij dan ook een moeilijke keuze tussen I’m wide awake it’s morning omdat ik daar zoveel sterke pubergevoelens mee heb overleefd. Maar mijn favoriet is toch Cassadaga. Lime Tree is zo’n nummer dat ik voel in heel mijn lijf, zo tragisch mooi.
Stijn: Voor mij is en blijft dat Reach For The Sun van The Dangerous Summer. Een plaat die misschien niet 100% meer aanleunt bij alles wat ik nu fantastisch vind, maar wel één die me telkens opnieuw kan terug katapulteren naar een bepaalde periode in mijn leven die spannend en bruisend aanvoelde. Los van het genre vind ik de songwriting op die plaat ook ronduit fantastisch.
