Hij heeft nog maar net zijn album Deathbringer uit en een fantastisch release-optreden in Magasin 4 in Brussel achter de rug. Hoog tijd dus om Bram Van Cauter, de man achter The Nightstalker in de spotlight van ons vragenvuur te zetten!
Je debuutalbum Deathbringer werd een heel concept, waarbij je alles zelf deed. Een beetje een controlebeest?
Ik heb al m’n muzikale projecten zo aangepakt, denk ik. Ik vrees dat obsessive compulsive disorder (OCD) een beetje in m’n bloed zit. Ik kan het niet helpen maar ik weiger iets te releasen dat niet voldoet aan mijn zeer stringente eisen. Niet de meest gezonde aanpak, dat geef ik grif toe. Maar wel dé manier om je eigen visie zo vrij en integer mogelijk te realiseren. Ik tracht m’n hele leven al een beetje een evenwicht te zoeken tussen tevredenheid en honger. Een complexe oefening.
De keuze voor crowdfunding was er eentje van onjeugdige overmoed: ik achtte de kans m’n beoogde budget bij elkaar te harken nagenoeg onbestaande. Na 20 uur had ik alles bij elkaar. Ik moest me toen toch even in de arm knijpen. De campagne is uiteindelijk onverwachts een succes geworden, waarvoor ik alle backers ontzettend dankbaar ben. Zij hebben deze droom mee mogelijk gemaakt.
Er zitten heel wat eigthies-elementen in je werk zowel qua geluid als qua visuals, verpakking,… Was je liever in de jaren ’80 opgegroeid?
Ik zou mijn vergevorderde leeftijd vooralsnog liever in een waas van mysterie houden maar ik ben inderdaad een kind van de eighties. Ik was echter tiener in de nineties dus ik heb zeer bewust de transitie analoog naar digitaal, de # media etc meegemaakt. Ook spijtig genoeg 2 Unlimited, de VengaBoys, Dr Alban en Creed.
Mijns inziens is er door technologie enorm veel fantastisch mogelijk gemaakt maar er is ergens ook een soort patine verloren gegaan. Een soort melancholie die aan de grond ligt van het genre. Die fotografische ‘korrel’. Ik probeer evenwel niet als de zoveelste wollige eighties productie te klinken. Ik probeer die groezelig-groezelig-nostalgische 80s vibe te combineren met een meer hedendaagse aanpak qua productie. Kon ik kiezen dan zouden de eighties evenwel mijn voorkeur wegdragen, denk ik. Grindhouse cinemas, Times Square dat nog gritty en gevaarlijk was, een non-stop toevloed aan trashy cinema, new wave- en gothicclubs, de decadentie van glamrock… Alles was nieuw en rebels, een beetje gevaarlijk zelfs. Dat spreekt me wel aan.
Je hebt een metal-achtergrond waarvan je zeker knappe sporen achterlaat in je huidige creaties. Hoe lang ben je al bezig met muziek ?
Ik speel ongeveer sinds m’n vijftien gitaar en kan me geen leven zonder muziek inbeelden. Ik beklaag me nu wel nooit enige theoretische opleiding te hebben genoten. Zeker gezien de complexiteit van sommige stukken. Ik ben volledig autodidact op één gitaarles eind jaren negentig ergens in de kelder van een Brusselse muziekwinkel na (lacht). Ik denk dat ik de hang naar ‘uneasy listening’ en intensiteit van m’n metal roots mee heb doorgesluisd naar The Nightstalker. Het overgrote deel van die scene bestaat trouwens toch uit oude metalheads (lacht).
Qua bands heb ik Herfst in de zomer van 1999 opgericht, een black/death metalband met veel aandacht voor harmonieus gitaarwerk en uitgewerkte concepten. Indertijd meer dan 175 shows mee gespeeld. Spijtig genoeg hield ik de constante teleurstellingen niet meer vol. Steeds net niet getekend, steeds net niet op tour… Het begon te wegen. Op dat moment realiseerde ik me dat het tijd was m’n (monster)baby ten grave te dragen.
Je bent multi-instrumentalist. Is er iets wat je op muzikaal vlak niet aankan of bespeelt?
Bovenal ben en blijf ik gitarist. Ik speel ook bas en kan een streepje drummen maar speel geen piano. Ik heb ideeën en melodieën in m’n hoofd die er simpelweg uit moéten. Het medium is daarbij van secundair belang.
The Nightstalker brengt een mix van verschillende genres. Hoe beschrijf je jouw muziek liefst zelf? Kan je jouw werk met anderen vergelijken?
Ik noem het soms half serieus ‘gravewave’: een (on)gezonde mix tussen (horror)soundtracks, klassiek, zware gitaren, synth en elektronica. Synthwave is het mijns inziens niet echt meer, al beschouw ik mezelf nog steeds als onderdeel van die scene. Vergelijkingen lopen van John Carpenter tot Tangerine Dream. Sommigen omschrijven het als een mix tussen eighties elektronica, cold wave, horror en metal. Het is een raar beest.
Heb je een muze of grote voorbeelden? Waaruit kan je inspiratie halen?
John Carpenter heeft altijd al grote indruk op me gemaakt. Ik heb hem zelfs ontmoet op het Sitges Film Festival verleden jaar waar ik steevast van de partij ben. Een muze zou ik hem evenwel niet noemen. M’n inspiratie haal ik eerder latent uit macabere literatuur (van Lovecraft tot Palahniuk, van Bret Easton Ellis tot Poe) en true crime. Dat en een niet glutenvrij dieet van mijn cinematografische vuiligheid, herinneringen aan lang vergeten videotheken en arcadeparadijzen, m’n reizen naar dystopische/futuristische steden (ik ben verzot op Japan en Hong Kong)… Al die elementen vormen samen de abominatie die The Nightstalker geworden is.
Wat is de eerste plaat die je kocht?
De eerste plaat die ik me als puber herinner was Guns ’n Roses met Use Your Illusion 1. Mijn eerste echte metalplaten waren CoF’s Vampire or Dark Faerytales ep en Satyricon’s Nemesis Divina ergens in 1996. Ik zat toen ook knee-deep in de underground en tape trading scene. Ik maakte in die periode ook m’n eerste metal fanzines (ik was vijftien) die mijn ma vervolgens stiekem kopieerde op haar werk. Schone tijden (glimlacht).
Welke artiest of band heeft jou op het podium het meest geïmponeerd?
Carcass aanschouwen op MetalDays (Slovenië) vanop het podium zelf tijdens een pracht van een zonsondergang bewonderen vanop enkele meter afstand was magisch. Meshuggah enkele jaren nadien op MetalDays was botverbrijzelend. Gorgoroth op Wacken toen ze me vroegen of ik geen zin had op een van die kruisen plaats te nemen (ik heb vriendelijk verzaakt), Carpenter Brut in Parijs voor een uitverkochte, prachtige zaal was ook wel de moeite… Er zijn zoveel optredens die ik heb gezien, het is moeilijk ze op te lijsten.
Ik kan live zowel van technisch vernuft als ruwe intensiteit en passie genieten. Het genre maakt me eigenlijk weinig uit.
Welke drie bands of artiesten van dit moment moeten we volgens jou in het oog houden?
Binnen het metalgenre: Imperial Triumphant, Musmahhu, Horrendous, Artificial Brain, Dodecahedron, Portal en DSO. In Synth en elektronische scene: Danger & Sunset, Turboknight, Powernerd, Vincenzo Salvia, ToneBox, Igorrr, Anomalie, Boy Harsher, Sevdaliza, etc.
Welke platenhoes vind jij de meest iconische?
Joy Division – Unknown Pleasures. Pink Floyd – Dark Side of the Moon. David Bowie – Aladdin Sane, The Scorpions – Virgin Killer, Grace Jones – Island Life, Dan Seagrave. Zowat alles uit de hoogtijdagen der death metal. Dio – Holy Diver, Rainbow – Rising,The Velvet Underground and Nico – The Velvet Underground & Nico, Kyuss – Welcome To Sky Valley, Judas Priest – British Steel, Danzig – Danzig. En dan vergeet ik er nog minstens honderd.
Wat is volgens jou de meest ondergewaardeerde plaat ooit?
De laatste drie van Herfst! (lacht).
Wat is volgens jou de meest overgewaardeerde plaat ooit?
Ik heb reeds vijanden genoeg (lacht).
Welke plaat doet jou wenen?
From the Lions Mouth van The Sound.
Mocht jij voor 24uur in de huid mogen kruipen van iemand anders, niet noodzakelijk een muzikant. Wie zou het zijn, en wat zou je dan doen?
David Bowie tijdens de opnames van Christiane F. & zijn Wilde Periode. Of meereizen met Kerouac.
Noem eens het meest gênante moment uit je artiestenleven!
Mijn (muzikanten)bestaan is een aaneenschakeling van gênante momenten.
Bandcamp / Facebook / Instagram
