Cosmogonical Ears, het nieuwste album van Amosphère, is al een tijdje uit maar maakte zo’n indruk dat we het niet zomaar aan ons voorbij konden laten gaan. Met haar derde release schaart ze zich moeiteloos naast experimentele zwaargewichten als Kali Malone, Lawrence English, Siavash Amini en FUJI|||||||||||TA, allemaal onder de vleugels van het Zwitserse label Hallow Ground.
De in Parijs wonende componist en multidisciplinaire kunstenaar Amosphère – echte naam Amo Vaccaria – ontwerpt intrigerende minimalistische klankmeditaties die zich vastklampen aan ruimtelijke thema’s als tijd, kosmologie, menselijke perceptie en psychofysische effecten. Haar klankstudies ontvouwen zich in een subtiele mengeling van elektronische en akoestische structuren en roepen een mysterieuze, transcendente sfeer op. De sobere composities bevatten een verrassende rijkdom aan resonanties van het zijn, waarbij de verbeeldingskracht van haar auditieve landschappen opmerkelijk is.
Het drie tracks tellende album heeft voor de geconcentreerde luisteraar heel wat te bieden. Vaccaria verweeft in haar klankreflecties handgemaakte keramische instrumenten met elektronisch orgel, kerkorgel en synthesizer. Op twee nummers krijgt ze gezelschap van Marc Lochner op fluit, terwijl Thomas Lefevre op het eerste en langste stuk van het album zorgt voor de blaasbalgachtige trompetklanken. Het afsluitende werk, Black Hole In, White Hole Out, werd op Corsica opgenomen en bevat de diepe basklarinetdrones van Miao Zhao.
Met haar sonische architectuur probeert Amosphère de luisteraar te teleporteren naar een harmonieuze ruimte van complexe zintuiglijke waarnemingen. Cosmogonical Ears is een tijdloze geluidscapsule die de conventionele auditieve logica naar een hoger waarnemingsniveau tilt. Het album daagt het luistercomfort op fascinerende wijze uit en lijkt, om met de woorden van de Franse filosoof Alain Finkielkraut te spreken, zelfs de ondergang van het (huidige) denken even te vertragen.